เตียวร่วนมองตนเองในกระจกทองเหลือง นางเติมสีปากให้งามและผัดแป้งเพิ่มความนวลเนียนของตนยิ่งขึ้น ทว่า กระนั้นแม่นมของนางกลับมีความวิตกยามที่มองหญิงสาว
“คุณหนู ดื่มชาที่กำลังอุ่นๆ ก่อนดีหรือไม่เจ้าคะ”
หวางบ่าวรับใช้อายุหกสิบกว่ามองคุณหนูของตน ทั้งคู่ตกลำบากมามิน้อย กว่าจะมีชิวตรอดพอลืมตาอ้าปากได้ กระนั้นวันที่ผ่านมาหวางก็ต้องอกสั่นขวัญแขวน เพราะรับรู้ได้ว่าม่านรั่วจื่อ หรือตอนนี้คือเตียวร่วน มีอาการที่บ่งบอกว่าไม่ใช่สาวน้อยที่ตนเคยเลี้ยงดูอีกต่อไป
“เฮ้อ เจ้าเอาแต่บังคับให้ข้าดื่ม ของเหม็นๆ และยังรสชาติจืดชืด ใส่น้ำตาลสักก้อนสองก่อนไม่ได้รึ” เตียวร่วนเอ่ยและมองอีกฝ่าย ใจไม่อยากตำหนิ ทว่าหมู่นี้นางรู้สึกไม่ค่อยถูกกับกลิ่นของชา รวมถึงควันธูป แม้แต่อาหารที่เป็นเนื้อสัตว์ นางก็บอกให้หวางกับชิงหลาน อย่าได้เอามาให้ตนกิน
“ช่วงนี้ คุณหนูมีน้ำมีนวลขึ้นมากนะเจ้าคะ”
หญิงสาวรู้สึกได้เช่นนั้น จึงมอง
