“ไอ้พวกบัวที่อยู่ในโคลนตม ไม่รู้จักบาป”
คำพูดเต็มกลืนของไปล่ดังไล่หลังร่างของลูกสาวที่ก้าวฉับๆ ขึ้นไปตามบันได ไม่ใช่ว่าเขาจะเกลียดลูกสาว ตรงกันข้ามเขารักวรางค์คนางค์มากกว่าลูกคนอื่น และผิดหวังมากด้วยกับพฤติกรรมที่ไร้ศีลธรรม เขาพร่ำสอนให้ลูกเข้าใจในบาปและบุญ หวังจะให้ลูกสาวละมือจากสิ่งที่กระทำอยู่ แต่เปล่าเลย ทุกอย่างเป็นไปตามดั่งที่ใจวรางค์คนางค์ต้องการ ความอยากได้ใคร่มีทำให้ลูกสาวของเขาเปลี่ยนไป ไปล่หวังอยู่ในใจว่า หากบาปนั้นคืนสนองลูกสาวของเขาเมื่อไหร่ เมื่อนั้นลูกสาวอาจจะเข้าใจความหมายของคำว่า เวรกรรมมีจริง
“ทะเลาะกับพ่อมาอีกล่ะสิ” เดชชัยเอ่ยถามน้องสาวหลังจากที่วรางค์คนางค์ก้าวเข้ามาในห้อง
“เบื่อจะแย่อยู่แล้ว มากี่ครั้งก็โดนเทศน์” วรางค์คนางค์บ่นกับพี่ชายที่มีอายุห่างกันเพียงสามปี
“แล้วมาหาพี่มีอะไรล่ะ คงไม่ใช่เพราะความคิดถึงใช่ไหม”
“มีเรื่องให้ช่วยนิดหน่อย”
“อะไร” พี่ชายเลิกคิ้
