ณัฐพลวางหูโทรศัพท์ลงด้วยจิตใจเศร้าหมอง ผ่านมาร่วมหนึ่งเดือนแล้วแต่ไม่มีวี่แววหรือความคืบหน้าเรื่องกัญญาแต่อย่างใด ทุกครั้งที่เขาโทรศัพท์ไปสอบถามความคืบหน้ากับขจรนักสืบมือดี คำตอบที่ได้รับก็คือ
“ผมกำลังรวบรวมข้อมูลอยู่ครับ” เป็นประโยคที่เขาไม่ต้องการได้ยินสักนิดเดียว
“เฮ้อ!!...” เสียงผ่อนลมหายใจแรงๆ ระบายออกมาจากโพรงจมูกของคนที่กลัดกลุ้ม ทำให้คนที่เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นได้ยินพอดี
“คุณพ่อเป็นอะไรคะ ทำไมถึงได้ถอนหายใจแรงขนาดนั้น” เขมิกาถามบิดาด้วยความเป็นห่วง
“พ่อไม่ได้เป็นไรลูก ก็แค่คิดอะไรไม่ตกก็เท่านั้นเอง” ณัฐพลแก้ตัว
“คุณพ่อคิดอะไรคะถึงได้ต้องมานั่งทุกข์แบบนี้ หรือว่าเรื่องงานค่ะ แต่ก็ไม่น่าจะใช่ ที่บริษัทก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง” คนเป็นลูกถามเองตอบเองเสร็จสรรพ
“ไม่ใช่เรื่องงานหรอกลูก เรื่องนั้นพ่อจะห่วงทำไมใน
