พาแฟนเข้าบ้าน
973 คำ
ตอนที่ 11
กันตธีร์บอกทางมาบ้านของเขา ซึ่งเป็นคฤหาสน์หลังใหญ่ รถสีดำคันหรูขับเลี้ยวเข้ามาด้วยความแปลกแล้วคำถามมากมายก็ออกมาจากปากของคนขับที่ไม่เข้าใจว่านี่คือบ้านของเขาจริง ๆ
“คุณพาฉันมาบ้านใครเหรอ” ความยิ่งใหญ่วิจิตรตระการตาของบ้านหลังนี้ มันบ่งบอกฐานะของเจ้าของบ้านได้เป็นอย่างดี เธอไม่คิดว่านี่คือบ้านของพนักงานฝ่ายผลิตอย่างเขาแน่นอน เขาต้องกินยาผิดหรือไม่ก็สับสนจนพาเธอเข้าบ้านผิดเป็นแน่
“บ้านผมเอง! คุณไม่ต้องตกใจไปหรอก” ก่อนมาเขาโทรถามป้าอุ่นเรือนหัวหน้าแม่บ้านของคฤหาสน์หลังนี้ ให้ทำความสะอาดห้องนอนของเขา และก็บอกกับป้าอุ่นเรือนว่าเขาจะพาแฟนเข้าบ้าน จากนั้นจึงสั่งให้ป้าอุ่นเรือนห้ามบอกเรื่องที่เขากลับบ้านให้บิดาทราบอย่างเด็ดขาด พร้อมกับกำชับคนใช้คนอื่น ๆ ในบ้านอีกด้วย
พอชายหนุ่มลงจากรถเรียบร้อย ป้าอุ่นเรือนหญิงชราก็เข้าโผเข้ามากอดเขาด้วยความดีใจ
“คุณกันต์ขา...หายไปไหนตั้งเกือบสามเดือน...ป้าล่ะคิดถึ้งคิดถึง” บัวบุษยาลงจากรถมาป้าอุ่นเรือนก็แอบยิ้มให้กันตธีร์เพราะเดาว่าคงจะเป็นแฟนของชายหนุ่ม
“ผมก็ไม่ได้ไปไหนไกลหรอกครับป้า แล้วนี่..คุณบัวครับ เธอเป็นแฟนผมเอง” กันตธีร์รีบพยักหน้าให้หญิงสาวยอมรับไปก่อน
“สวัสดีค่ะ” บัวบุษยายกมือไหว้หญิงชราอย่าง งง ๆ เธอทำอะไรไม่ถูก แต่สายตาก็สังเกตเข้าไปภายในบ้านที่กว้างใหญ่งดงามขนาดนี้ราคาของมันคงไม่ต่ำกว่าร้อยล้านหรืออาจจะสูงถึงสองร้อยล้านก็เป็นได้
“แหม่!!..พอกลับมาคราวนี้ ก็มีแฟนเลยนะคะ” พอหญิงชราเดินจากเข้าไปในครัว บัวบุษยาก็รีบต่อว่าชายหนุ่มทันที
“คุณไปบอกป้าอุ่นเค้าว่าฉันเป็นแฟนคุณแบบนั้น เดี๋ยวป้าเค้าก็เข้าใจผิดหรอก”
บัวบุษยามีอะไรในหัวมากมายที่อยากจะถามเขาแต่ตอนนี้มันตื้อไปหมดเพราะคำว่าแฟนคำเดียวที่เขาพูดออกไป ป้าอุ่นเรือนสั่งให้สาวใช้ยกสำหรับอาหาร ที่เป็นของโปรดกันตธีร์ออกมา เพราะตลอดสามเดือนเขาไม่เคยได้กินมันอีกเลย
“นี่สตูลิ้นวัว ของโปรดคุณกันต์ค่ะ ป้าทำไว้รอ” หญิงชราพลางบอกกับชายหนุ่ม ขณะที่สาวใช้กำลังวางหม้อลงบนโต๊ะอาหาร
“โอโห้!..ป้าอุ่นนี่ช่างรู้ใจผมจริง ๆเลย”
“คุณบัวลองทานดูมั้ยคะ อร่อยนะ” ป้าอุ่นเรือนรีบตักอาหารเสิร์ฟให้ทั้งสองด้วยตนเอง ก่อนจะบอกให้บัวบุษยาลองชิมของโปรดที่กันตธีร์ชอบ
“ลองดูสิคุณ ..อร่อยนะ ของโปรดผมเลย” กันตธีร์รีบบอก เธอดูจากท่าทางที่เขาทาน ก่อนจะเดาว่ามันคงอร่อย จึงลองชิมดูบ้าง
“อืมหื้มม!!!..อร่อยมาก ไม่เคยกินที่ไหนอร่อยแบบนี้เลยค่ะป้า” บัวบุษยาเอ่ยชมเมื่อตักเข้าปากคำแรก
“ผมบอกแล้ว”
“งั้นป้าขอตัวก่อนนะคะ ถ้าคุณกันต์ขาดเหลืออะไรก็คนไปตามป้าได้ตลอดนะคะ”
“ป้าไปนอนเถอะครับ ถ้าผมกลับเมื่อไหร่ ผมจะบอกนายสนไว้”
“ป้าก็อุตส่าห์ดีใจ คิดว่าคุณกันต์จะกลับมาอยู่ถาวรเสียอีก คุณท่านก็ไม่ค่อยอยู่ บ้านนี้..เงียบเหงามาก”
“เอาไว้อีกไม่นานผมจะกลับมาครับป้า ไม่ต้องห่วง แต่ผมว่าตอนนี้ป้าไปนอนเถอะครับ นอนดึกมันจะไม่ดีต่อสุขภาพเอานะครับ” กันตธีร์เข้าไปกอดหญิงชราด้วยความรัก ก่อนที่เธอจะเดินจากไป
“คุณดูสนิทกับป้าอุ่นมากเลยนะคะ” บัวบุษยาพูดขึ้นระหว่างนั่งทานอาหารไปด้วย
“ครับ ป้าแกช่วยเลี้ยงผมมาตั้งแต่แบเบาะเลย ตอนเด็ก ๆ ผมจะอ้อนป้าอุ่นมากว่าคุณแม่ผมซะอีก” เขาอธิบายให้เธอฟัง
“คุณยังไม่ตอบคำถามฉันเลยนะคะ ว่าทำไมคุณถึงไปทำงานเป็นแค่พนักงานฝ่ายผลิตในบริษัทฉัน”
“ก่อนหน้าที่ผมจะไปสมัครทำงานที่บริษัทคุณ ผมทะเลาะกับพ่อน่ะครับ ผมก็เลยหนีออกจากบ้าน แล้วก็ไปทำงานที่บริษัทของคุณ” เขาอธิบายสั้น ๆ ไม่ได้ลงรายละเอียดมาก หญิงสาวพยักหน้าเข้าใจ
“ผมอยากลองใช้ชีวิตแบบคนธรรมดูบ้าง”
“แล้วคุณจะกลับไปทำงานอีกมั้ยคะ”
“ไปสิครับ! คุณคงไม่ให้คุณพ่อไล่ผมออกจริง ๆ หรอกใช่มั้ย”
“ยังค่ะ แต่คุณต้องพูดความจริงกับฉันให้หมด และถ้าคุณอยากย้ายไปทำงานตำแหน่งที่สูงกว่าก็ได้นะคะ ฉันจะให้คุณพ่อช่วยดูตำแหน่งว่างให้” เธอเดาว่าเขาคงไม่ได้อยากเป็นแค่พนักงานฝ่ายผลิตหรอก
“ไม่ดีกว่าครับ ในบริษัทคุณคงไม่มีตำแหน่งไหนเหมาะสำหรับผมหรอกครับ”
“แล้วคุณเรียนจบอะไรมาคะ”
“วิศวกรรมการบินและอวกาศ เป็นไงครับ พอจะมีตำแหน่งที่ตรงกับผมมั้ย”
“อืม..ไม่น่าจะมีนะคะ ว่าแต่คุณคิดยังไงถึงไปเรียนสาขานี้คะ”
“ผมสนใจเรื่องอวกาศครับ ก่อนหน้านี้ผมเคยทำงานที่นาซ่า และผมก็เคยผ่านการฝึกการเป็นนักบินอวกาศที่เบสแคมป์ของน่าซ่ามาแล้ว”
“แล้วธุรกิจของครอบครัวคุณละคะ”
“ครอบครัวของผมคุณพ่อทำธุรกิจเกี่ยวกับศูนย์การรักษาพยาบาลครับ มีโรงพยาบาลเอกชน แล้วก็ศูนย์รักษามะเร็ง”
- ผู้เขียน
