รวิษาเดินไปเดินมาบนชายหาดสีขาว ด้วยความกระวนกระวายใจเพราะเวลาได้ล่วงเลยไปว่าสามชั่วโมง ไม่มีวี่แววของคนขับเรือมารับตามที่บอกไว้แต่อย่างใด อัครามองร่างบางที่ยังคงเดินวนไม่ยอมหยุด ทำให้เขาเริ่มรู้สึกเวียนหัวขึ้นมาบ้างแล้ว
“เมื่อไหร่จะหยุดเดินเสียที ฉันเริ่มเวียนหัวแล้วนะ?”
เขาพูดเสียงห้วน หญิงสาวปรายตามองบุรุษที่นั่งชันเข่าด้วยท่าทางสบายๆ ทำเหมือนทองไม่รู้ร้อน
“ทำไมลุงคนนั้นไม่มารับเราสักทีล่ะคุณโอม?” รวิษาถามชายตัวโตที่นั่งอย่างสบายอารมณ์อย่างหมั่นไส้
“เดี๋ยวก็มาเองล่ะน่า...ไหนๆ ก็รอแล้วรออีกหน่อยจะเป็นอะไรไป”
อัคราพูดอย่างไม่ทุกข์ร้อน รู้สึกดีด้วยซ้ำที่ได้อยู่ตามลำพังกับหญิงสาว แม้ระยะเวลาสามชั่วโมงที่ผ่านมา เขาและเธอไม่ได้สนทนากันเลยก็ตาม
“เรารอมาสามชั่วโมงแล้วนะคะ...และนี่ก็เย็นแล้วด้วย” หญิงสาวกล่าวอย่างร้อนใจ เพราะแน่ใจว่าเกาะนี้ไม่มีผู้คนพักอาศัยเหมือนเกาะอื่นๆ ตั้งแต่เธอและอั
