คุณเลขา ยาหยีของท่านประธาน NC20+

3. จีบ

ณ ชั้นบนสุดของบริษัทใหญ่

ขณะนี้เป็นเวลา 8.10 นาฬิกา ซึ่งยังไม่ถึงเวลาเข้างานแต่ทว่าสองสาวผู้เป็นเลขาของประธานตุลย์ภพได้นั่งประจำที่เริ่มทำงานกันแล้ว พวกเธอมาถึงบริษัทตั้งแต่ยังไม่แปดโมงด้วยซ้ำตามนิสัยคนที่มีความกระตือรือล้นในงานการ

"เมื่อคืนกลับดึกเหรอ?" ทับทิมหันไปถามคนที่นั่งโต๊ะทำงานคู่กันเพราะเห็นว่ารุ่นน้องคนสวยปิดปากหาวหลายครั้งแล้ว

"ถึงห้องประมาณเที่ยงคืนค่ะ กว่าจะตกลงกันได้กินเวลาไปนานโข" ลูกกวาดหันไปตอบทับทิมพลางยิ้มแห้งให้รุ่นพี่

"อืม ก็ดึกอยู่นะ มิน่าถึงได้ง่วงขนาดนี้" ทับทิมส่งเสียงเชิงเห็นใจรุ่นน้องก่อนเธอจะหันไปเตรียมเอกสารที่จะใช้ประชุมในเช้าวันนี้

ลูกกวาดได้ยิ้มให้ทับทิม เชิงเป็นการสนับสนุนคำพูดของรุ่นพี่ โดยปกติแล้ว เวลาเที่ยงคืนไม่ดึกเลยสำหรับเธอเพราะปกติแล้วเธอจะนอนเวลานี้ตลอด เมื่อเลิกงานกลับไปห้องพัก หลังจากที่อาบน้ำอาบท่ารับประทานอาหารเย็นเรียบร้อยแล้ว ก็เป็นเวลาพักผ่อนคลายเครียดของลูกกวาด เธอก็จะดูซีรีส์ดูหนัง อ่านหนังสือการ์ตูนอ่านนิยายตามประสา

แต่ที่วันนี้เกิดการง่วงเหงาหาวนอนแบบนี้เป็นเพราะมัวแต่นอนคิดถึงสัมผัสของท่านประธานที่ทำกับเธอเมื่อคืน ข่มตาให้หลับอย่างไรก็หลับไม่ลง รสจูบที่แสนจะอึดอัดแต่วาบหวามนั้นทำเธอใจเต้นสั่นระทึก จะอ่านหนังสือเพื่อให้จิตใจลืมเรื่องที่เสียจูบแรกไปเธอก็ไม่มีสมาธิอ่าน กว่าจะผล็อยหลับได้เวลาก็ได้ล่วงเลยไปถึงตีสาม และหกโมงเธอต้องตื่นมาทำงาน สภาพของเธอจึงเป็นอย่างที่เห็นนี้ พอคิดไปถึงเหตุการณ์บนรถนั้น ใบหน้าสวยเกิดร้อนผะผ่าว ก้อนเนื้อในอกด้านซ้ายก็เกิดทำงานผิดปกติอีกครั้ง ถ้าเจอหน้าท่านประธานเธอจะทำหน้าให้เป็นปกติได้อย่างไร

"ท่านประธาน" เสียงทักเจ้านายของทับทิมและเสียงขยับโต๊ะยืนขึ้นของรุ่นพี่ทำให้ลูกกวาดหลุดจากความคิดของตัวเอง ร่างบางกระวีกระวาดลุกขึ้นโค้งคำนับตามปกติอย่างเช่นที่ทำเป็นประจำแต่เพราะความตื่นเต้นทำให้มือเล็กได้ปัดไปโดนปากกาจนตกลงไปใต้โต๊ะจนทับทิมต้องหันมามองกับความซุ่มซ่ามของเธอ

"คุณลูกกวาดชงกาแฟให้ผมด้วยนะครับ" ตุลย์ภพเอ่ยเสียงเรียบปรายตามองใบหน้าสวยของคนที่กำลังทำท่าทางเงอะ ๆ เงิ่น ๆ เพียงนิดก่อนจะเดินเลยเข้าห้องทำงานทิ้งความหนักใจไว้กับคนที่เขาเพิ่งสั่งงานไป

"ไหวไหมเนี่ย?" ทับทิมถามคนที่กำลังก้มเก็บปากกาอยู่ รุ่นน้องของเธอคงอดนอนถึงได้ทำพลาดแบบนี้ ปกติลูกกวาดเรียบร้อยจะตายไป

"ไหวค่ะพี่ หนูไปชงกาแฟก่อนนะคะ" หญิงสาวตอบแล้วรีบไปเข้าไปยังมุมกาแฟเพื่อจัดการงานตามที่เจ้านายได้สั่งมาเมื่อครู่ด้วยจิตใจที่ยังคงเต้นระส่ำอยู่แบบนั้น

"เฮ้อ.." ลูกกวาดถอนหายใจเป็นครั้งที่สามแล้วตั้งแต่ที่เธอเข้ามาชงกาแฟในห้องเล็ก ๆ นี้ นึกอยู่แล้วเชียวว่าจะต้องทำตัวไม่ถูกในตอนที่อยู่ต่อหน้าเขา ที่ผ่านมาเธอไม่เคยคิดเกินเลยไปกว่าเจ้านายกับลูกน้องกับท่านประธานเลย ด้วยสถานะทางสังคมและฐานะทางด้านเงินทองทำให้เขากับเธออยู่คนละระดับอยู่แล้วจึงไม่คิดว่าท่านประธานผู้สูงส่งคนนั้นจะมาสนใจพนักงานตัวเล็กแบบเธอ ที่ผ่านมาเธอไม่เคยเห็นเขาควงสาวคนไหนเลยสักครั้ง ออกงานสังคมก็หลีกเลี่ยงที่จะถ่ายรูปกับสาว ๆ มาตลอดจนเธอคิดว่าเขาอาจจะเป็นเพศที่ชอบเพศเดียวกัน แต่เหตุการณ์เมื่อคืนทำให้เธอรู้แล้วว่าเขายังเป็นชายที่สนใจผู้หญิง แล้วในหัวก็คิดไปถึงริมฝีปากนุ่ม ลิ้นชื้นที่เข้ามาหยอกล้อเธอในปากพลันใบหน้าเธอร้อนฉ่าขึ้นมาอีกครั้ง ใจเธอกำลังหวั่นไหวให้กับผู้ชายในห้องนั้นอย่างที่ไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน

"สงบไว้ ใจเย็นไว้" ลูกกวาดเรียกกำลังใจให้ตัวเองเมื่อต้องยกกาแฟไปให้เจ้านาย มือเล็กยังคงหลงเหลือความสั่นเทาเอื้อมไปจับหูถาดขนาดเล็กซึ่งมีกาแฟร้อนและขนมเครื่องเคียงวางอยู่ ร่างบางสูดลมหายใจลึก ๆ เพื่อเรียกขวัญให้ตัวเองก่อนจะก้าวเท้าออกไป

ก๊อก ๆ

ลูกกวาดเปลี่ยนมือให้ประคองถาดเล็กด้วยมือข้างเดียว เพื่อใช้อีกข้างยกเคาะขออนุญาตเจ้าของห้องก่อนจะเปิดเข้าไป

เท้าเล็กในรองเท้าส้นเข็มย่ำตรงไปข้างหน้าอย่างมั่นคง เธอเดินไปยังโต๊ะทำงานตัวใหญ่กลางห้องซึ่งมีประธานตัวโตนั่งเซ็นเอกสารอยู่

"เอามาวางตรงนี้ครับ" ตุลย์ภพเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเลขาคนสวยเดินมาหยุดที่ด้านหน้าโต๊ะ มือหนาตบยังพื้นโต๊ะด้านข้างเพื่อแสดงเจตนาให้หญิงสาวเปลี่ยนที่เสิร์ฟกาแฟ ปกติเขาจะให้วางไว้ด้านหน้า แต่วันนี้ เขาอยากให้เธอเดินมาใกล้ ๆกลิ่นหอมที่ติดปากติดจมูกจากที่ได้สัมผัสเธอเมื่อคืนทำนอนแทบไม่หลับ เขาอยากสูดดมกลิ่นนั้นอีก ถ้าหญิงสาวรู้ความจริงตรงนี้จะว่าเขาโรคจิตหรือเปล่า

"วางตรงนี้นะคะ" ลูกกวาดเดินมาหยุดข้างเก้าอี้ที่ท่านประธานนั่งอยู่ เนื่องจากที่มุมโต๊ะมีกองวางอยู่มากมาย พื้นที่ที่จะวางอาหารว่างได้จึงอยู่ในส่วนที่อยู่ใกล้กับเขา เธอวางถาดไว้ริมโต๊ะก่อนจะขยับแฟ้มที่วางอยู่ก่อนหน้านั้นออกไปให้ห่างเพื่อป้องกันเอกสารเประเลอะน้ำกาแฟ ก่อนจะลำเลียงจานคุ้กกี้และกาแฟไปวางแทน

แต่จังหวะที่จานรองถ้วยกาแฟสัมผัสกับพื้นโต๊ะ มือหนาของเจ้าของห้องได้เอื้อมมาช้อนยังหลังมือนุ่มโดยและจับกับจานรองไปพร้อมกันและบีบไว้แบบนั้นไม่ยอมปล่อยราวกับว่าไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่มือทั้งสองคนสัมผัสกัน

"ประ..ประธานคะ มือ..มือค่ะ" ลูกกวาดพูดเสียงตะกุกตะกัก พยายามดึงมือออกจากอุ้งมือร้อนแต่เธอก็ไม่กล้าที่กระชากออกเพราะกลัวว่าจะทำให้น้ำกาแฟร้อนแตกกระเซ็นมาโดนมือทั้งคู่

"ขอจับแป๊บนึง ไม่คิดว่ามือคุณจะนุ่มขนาดนี้" ประธานหนุ่มเอ่ยเสียงทุ้มก่อนจะใช้หัวแม่มือนวดคลึงหลังมือเล็กอย่างเพลิดเพลิน

"ปะ..ปล่อยก่อนค่ะ เดี๋ยวมีใครเข้ามาเห็นจะดูไม่ดีนะคะ" ลูกกวาดปล่อยจานรองแล้วค่อย ๆ เคลื่อนมือออกมาให้ห่างจากสิ่งที่ควันพวยพุ่งนั้น มือเธอออกมาจากสิ่งอันตรายต่อร่างกายแล้วแต่ยังไม่สามารถออกจากสิ่งที่อันตรายต่อหัวใจอย่างอุ้งมือหนานี้ได้ ประธานหนุ่มจับมือเธอไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยเลยสักนิด

"เมื่อคืนนอนไม่หลับเหรอครับ ขอบตาถึงได้คล้ำแบบนี้" ร่างใหญ่ที่ยังนั่งอยู่กับเก้าอี้หมุนมาหาคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ ขายาวสองข้างแยกออกคร่อมขาเรียวก่อนจะดึงคนตัวหอมเข้ามาใกล้ วงแขนโอบไปยังเอวคอดกอดเธอไว้อย่างนั้น

"ปล่อยฉันเถอะค่ะ ฉันต้องไปทำงาน" ลูกกวาดใช้สองมือดันที่ไหล่กว้างทั้งสองข้าง พยายามขืนตัวออกจากการกอดรัดของคนตัวโต แต่แรงดั่งมดของเธอไม่สามารถสู้แรงดั่งช้างสารของเขาได้ ยิ่งดิ้นร่างเล็กของเธอยิ่งถูกรัดแน่นจนในที่สุดก็เสียหลักล้มลงไปนั่งยังหน้าขาแข็งอย่างจำนน

"เมื่อคืนผมนอนไม่หลับ คิดถึงแต่ปากคุณ คิดถึงปากที่หวานเหมือนลูกกวาดของคุณ" ตุลย์ภพส่งสายตาแวววับจับจ้องที่ริมฝีปากอิ่มไม่วางตา

"คุณ..คุณทำแบบนี้ทำไมคะ อย่ามาแกล้งฉันเลยค่ะ" ลูกกวาดถามเสียงสั่นเมื่อได้เห็นสายตาของคนตรงหน้า เขามองราวกลับว่าจะตะครุบกินเธอด้วยสายตา

"คุณเก่ง คุณฉลาดแต่เรื่องงานหรือไง ไม่รู้เหรอว่าถ้าผู้ชายทำแบบนี้เขาทำไปทำไม" ตุลย์ภพต่อว่าไม่จริงจัง มือหนาเลื่อนขึ้นมาตามแผ่นหลังและมาหยุดที่ต้นคอเล็ก ออกแรงกดให้ใบหน้าสวยเข้ามาใกล้สายตาคมจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสวยราวกับว่าจะสะกดแช่เธอไว้ให้นิ่งงัน

"ไม่รู้..ไม่รู้ค่ะ" ลูกกวาดเอ่ยออกมาเสียงแผ่วเบา ไม่รู้ตัวเลยว่าใบหน้าของเธอนั้นห่างกับเขาไม่ถึงคืบ ลมหายใจกลิ่นมินต์ไม่สามารถเรียกสติที่กำลังเลื่อนลอยให้กลับมาได้เลย

"ผมชอบคุณ ผมกำลังจีบคุณอยู่ไง" พูดจบตุลย์ภพก็ประกบปากเข้ากับปากเอิบอิ่มนั่นทันที ดูดกลืนความหอมหวานที่เขาโหยหามาทั้งคืน ลิ้นหนาเร่งกวาดไปรอบ ๆ โพรงปากน้อยอย่างย่ามใจ จากรสจูบที่นุ่มนวลเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นเร่าร้อนดุดันขึ้นเรื่อย ๆ ไม่สนใจแรงกดจิกของเล็บบางที่บริเวณไหล่หนาเลยว่ามันจะทำให้รู้สึกเจ็บแปลบขนาดไหน เขามองเธอมานานแล้ว อยากกอดอยากสัมผัสแต่ต้องอดใจไว้เพราะไม่อยากให้เธอตื่นกลัวจนหนีห่างไป แต่ตอนนี้สิ่งที่เก็บไว้ในใจมาเนิ่นนานถูกปลดปล่อยไปทางรสจูบหมดแล้ว

เมื่อจูบจนพอใจแล้ว ประธานหนุ่มค่อย ๆ ถอนจูบอย่างอ้อยอิ่ง น้ำลายเปรอะเปื้อนที่ริมฝีปากของทั้งคู่จนเลื่อมไปหมด เขาใช้หัวแม่มือช่วยเช็ดหยดน้ำลายที่มุมปากของเธออย่างมีน้ำใจ

"ผมจีบคุณได้ใช่ไหมครับ?" ประธานหนุ่มเอ่ยถาม ใบหน้าของทั้งคู่อยู่ใกล้กันจนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นของกันและกัน

"ฉะ..ฉัน ฉันไม่รู้" ลูกกวาดก้มหน้างุด แก้มนวลแดงเรื่อด้วยความเขินอายไม่กล้าสบตาคนตรงหน้า ก้อนเนื้อในอกด้านซ้ายเต้นตึกตักจนเธอได้ยินชัดเจน ไม่นึกเลยว่าจะถูกเจ้านายจีบแบบนี้

แต่ก่อนที่ทั้งคู่จะได้พูดอะไรกันต่อ เสียงของทับทิมได้ดังผ่านเครื่องสื่อสารบนโต๊ะขึ้นมาเสียก่อน

'ได้เวลาประชุมแล้วค่ะท่านประธาน'

"ครับ" มือหนาเอื้อมไปกดปุ่มเพื่อตอบโต้คนด้านนอกขณะที่สายตาไม่ละไปจากใบหน้าสวยคนบนตักเลยสักวินาที

"ไปทำงานเถอะ แล้วผมค่อยจูบ..ไม่ใช่ ค่อยจีบคุณใหม่ เช็ดปากหน่อยสิครับ" ตุลย์ภพรีบเปลี่ยนคำที่เขาคิดในหัวแล้วใช้คำที่ดูดีกว่าก่อนจะดันร่างบางให้ลุกขึ้นยืน ไม่ลืมที่เอื้อมมือไปหยิบทิชชูมาให้หญิงสาวเพื่อเช็ดเอาคราบน้ำลายรอบ ๆ ปากออก

"ขอบ..ขอบคุณค่ะ" ลูกกวาดเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นแล้วรีบดึงทิชชูออกมามือหนาก่อนจะหมุนตัวเดินลิ่วไปยังประตูทางออก ร่างบางหยุดที่หน้าประตูเพื่อทำความสะอาดริมฝีปากตนเอง สูดหายใจลึก ๆ เพื่อเรียกสติกลับมาก่อนจะเปิดออกไป เธอไม่รู้เลยการกระทำทุกอย่างของเธออยู่ในสายตาคมของเจ้าของห้องตลอด

"ชักอยากกินลูกกวาดแบบนี้ทุกวันเสียแล้วสิเรา" ประธานหนุ่มเอ่ยขึ้นกับตัวเอง ริมฝีปากยกยิ้มให้กับความหอมหวานที่ยังคงติดอยู่ในความรู้สึก ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นยืนแล้วปัดรีดเสื้อสูทที่มีรอยยับเล็ก ๆ จากฝีมือคนที่เขาเพิ่งกินความหวานให้เรียบดังเดิมก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบไอแพดและเดินออกจากห้องไป

.................................................

ท่านประธานกินลูกกวาดแทนกาแฟไปแล้ว แต่ว่านะ ทำขนาดนี้แล้วยังจะขอจีบอีกเหรอท่าน555555