“นี่พี่ก้อนทอง พี่อ่านลายสือออกหรือไม่ เจ้าเอื้อถาม”
“ได้ทั้งภาษาไทย ขอม บาลี สันสกฤตขอรับ”
“ดี ข้าอยากให้พี่อ่านอันหนึ่งให้ฟัง”
.
.
“คุณแม่คะขาขอรับ วันนี้เหงี่ยมขอออกไปเดินเที่ยวเล่นที่ตลาดนะขอรับ” เจ้าเอื้อว่าเสียงออดอ้อน ด้วยวางแผนจะไปสืบเรื่องโรงชำเราหาข้อมูลทำลายวงจรชั่วอุบาทว์
“จะไปทำกระไรเล่าลูกเหงี่ยม ตลาดมีกระไรน่าดูน่ามองกัน มีแต่กุลีตัวเหม็น ทั้งขโมยขโจรก็ชุม”
เจ้าเอื้อได้ฟังก็มองพินิจพิจารณาคุณหญิงปิ่น ผิวพรรณงามไม่ผิดจากเรือนกายที่มันอาศัยอยู่นี่นัก หากแต่อายุมากกว่า คงเนื่องจากดำรงตนอย่างเดียวกัน แต่โชคดีที่ไม่ขี้โรคเหมือนคนลูก เช่นนั้นคงได้มีสภาพออดแอดไม่ต่าง
“เหงี่ยมเพียงไปเปิดหูเปิดตาครู่เดียวเท่านั้น ประเดี๋ยวประด๋าวก็กลับ คุณแม่คะขาขอรับให้เหงี่ยมไปเถิดหนา”
“แม่กลัวอันตรายจะเกิดแก่พ่อ”
“คุณแม่ลืมแล้วหรือขอรับว่าลูกมีเทวดาอารักษ์กับตัว แถมพี่ก้อนทองก็ไปด้วยอีก”
