คนเห็นเหตุการณ์อย่างลุงแม้นก้มหน้าอมยิ้มแล้วรีบเดินเลี่ยงไปทางอื่นอย่างรู้งาน เจ้ามอมแมมเบิกตาโปนโตของมันมองไปยังทั้งคู่และกระดิกหางไปมา ทั้งที่ปกติถ้ามีคนแปลกหน้ามาถูกตัวตะวันวาดมักจะถูกมันคำรามใส่ทุกครั้ง
“ไอ้พี่นาย ปล่อยเค้าเดี๋ยวนี้นะ” หญิงสาวบอกเสียงเขียว
“พูดจาไม่เพราะแบบนี้ต้องถูกหอมแก้มลงโทษ” อาคิระพูดพลางก้มหน้าลงหอมแก้มนุ่มนิ่มของคนในอ้อมกอดอย่างเผลอไผล
คนถูกหอมซึ่งๆ หน้า แก้มสองข้างร้อนผ่าวทันทีด้วยความโกรธผสมความอาย เผลอพูดเหมือนเมื่อครั้งสมัยยังเป็นเด็ก
“คอยดูนะ เค้าจะฟ้องคุณป้า”
“จะฟ้องแม่พี่ว่ายังไงหรือจ๊ะ” คนถามถามจบก็ก้มลงหอมซ้ำที่เดิมอีกครั้งอย่างมันเขี้ยว ก่อนดวงหน้าหล่อเหลาจะผุดรอยยิ้มพรายแล้วก้มลงพูดกระซิบชิดแก้มนุ่ม “ตอนน้องเนยเป็นเด็กก็ถูกพี่นายหอมแบบนี้ออกบ่อยจำไม่ได้หรือไง ถ้าอยากให้ปล่อยต้องพูดกับพี่นายเพราะๆ ก่อน ไม่งั้นจะกอดให้น่วมและหอมแก้มให้ช้ำเลยคอยดู”
