เย็นนั้นสร้อยตั้งสำรับช้ากว่าทุกวันเพราะมัวแต่ทำขนมที่จะนำไปงานทอดกฐินในวันพรุ่งนี้
“พรุ่งนี้สร้อยไปวัดกับแม่นะลูก”
“ค่ะ” สร้อยตักแกงเผ็ดให้เสือ และตักผัดไข่ใส่มะละกอให้ยายซ้อนเพราะแกไม่กินเผ็ด
ยายซ้อนอบรมสร้อยให้ปรนนิบัติลูกชายท่าน และสร้อยก็ทำได้ดีเพราะอยู่ที่บ้านเธอต้องปรนนิบัติทุกคนจนเป็นนิสัย มาวันแรกๆ เธอไม่กล้าทำเพราะไม่รู้ว่าต้องวางตัวอย่างไร ต่อเมื่อยายซ้อนบอกจึงได้ทำอย่างที่เคยทำมา
“น้องกินเองบ้างสิครับ” เสือพูดเสียงดุ
“กินอยู่นี่ไงคะ”
“น้องรอมึงกินข้าวทุกคืน เมื่อคืนก็รอจนแม่กลับจากวัด” ยายซ้อนฟ้องด้วยสีหน้าเรียบเฉยขณะยกขันน้ำขึ้นดื่ม แล้วขอตัวลุกขึ้นกลับห้องไปก่อน
เสือทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกเพราะไม่เคยมีใครรอเขากินข้าวนอกจากมารดาคนเดียวเท่านั้น
“ทีหลังถ้าหากเลยเวลาไปแล้วก็ไม่ต้องรอนะ กินไปก่อนได้เลย”
สร้อยส่งยิ้มหวานให้ผู้ชายที่เปรียบเหมือนเจ้านาย “ค่ะ” รอปรนนิบัติ
