บทที่ 10/2
เรื่องส่วนตัว หมายความว่าอย่างไร นี่เจ้าหวังต้าเจิ้งคงไม่คิดเกี้ยวพานางใช่หรือไม่ ซ่งรุ่ยหยางพลันลุกขึ้นยืนสองขาที่ไม่ทันได้เตรียมพร้อมพลันสั่นไหว เฉินจื่อรั่วและหูฉีเอ๋อร์ขยับเข้ามาจะช่วยประคองแต่ผู้เป็นนายก็ก้าวเท้าไปยังเบื้องหน้าเสียก่อน หวังเหม่ยหลินเร่งวิ่งเข้ามาประคองร่างที่กำลังโงนเงนคล้ายจะล้มลงในทันที หวังต้าเจิ้งยกมุมปากขบขันเจ้าสหายเจ้าเล่ห์ หึ! ช่างไม่เลือกวิธีการจริงๆ
“คุณชายเหตุใดไม่ระวังกันเจ้าคะ”
“หลินเอ๋อร์... คนแซ่หวังผู้นี้มากเล่ห์เจ้าอย่าได้หลงกลมารยาของเขา”
ซ่งรุ่ยหยางโอบเอวบางคล้ายยึดนางเป็นหลัก ทว่ากลับซบหน้าลงบนบ่าเล็กแล้วแสร้งเอ่ยเตือนเสียงเบาราวกับกำลังเอ่ยเรื่องลับ หวังเหม่ยหลินถอนหายใจยาวกระชับอ้อมแขนประคองเอวหนานั่งลงบนรถเข็นอีกครั้ง
ให้มากเล่ห์เช่นไรก็เป็นพี่ชายข้า คุณชายซ่งท่านคิดมากไปแล้ว
“คุณชายท่านคิดมากไปแล้ว หัวหน้าหวังเพียงถามข้าเรื่องข
