บทที่ 7/1
อวี้ซีเหวินมองป้ายจวนสกุลซ่งแล้วกำพัดในมือแน่น ซ่งรุ่ยหยาง เจ้าคนมากเล่ห์พอเห็นว่าเขาให้ความสำคัญกับหูหลินเอ๋อร์ก็พานางหลบหนีไปชายแดน แม้จะกล่าวอ้างว่าไปเยี่ยมบิดาแต่เขารู้ดีว่าเจ้าจิ้งจอกแดงกำลังวางแผนพาคนหนี นิสัยมากแผนการนี้ผู้อื่นอาจรู้ไม่เท่าทันแต่เขาผู้เป็นสหายร่วมเรียนและรู้จักจิ้งจอกแดงผู้นี้มาร่วมสิบห้าปีย่อมรู้ทัน เพียงแต่สิ่งที่เขากังวลหาใช่เรื่องที่ซ่งรุ่ยหยางพาหูหลินเอ๋อร์หนีหน้าไป แต่คือความลำบากที่นางต้องพบเจอต่างหากเล่า
หูหลินเอ๋อร์นางเป็นเพียงสตรีบอบบางผู้หนึ่งนางจะทนรับความยากลำบากเหล่านั้นได้อย่างไร ซ่งรุ่ยหยางเจ้าบุรุษเห็นแก่ตัวหากมีใจให้นางเช่นกันไยไม่สู้กันซึ่งหน้า กลับพานางไปลำบากลำบนถึงชายแดนเหนือเช่นนี้ มันน่าโมโหนัก!
..........................................................................................
ผ่านมาสองชั่วยามแล้วนับจากที่ซ่งรุ่ยหยางเดิน
