นิยม(กิน)เพื่อน

ตายรัง

"ไอ้ยมปล่อยกู"ฉันพยายามผลักนิยมออกหลังจากที่มันได้รังแกฉันทั้งคืน

"อะไรว่ะ พูดเพราะๆหน่อยดิกูเป็นผัวมึงนะ" ผมกระซิบบอกหวานก่อนจะพยายามหอมแก้มเธอ

"กลับห้องมึงได้แล้ว"

"ถ้ากูบอกว่าอยากอาบน้ำที่ห้องของมึงล่ะ จะได้ไหม" โคตรจะมีความสุขเลยเมื่อคืน บนเตียงนี้ผมได้กลับมานอนกอดหวานอีกครั้งแล้ว บอกแล้วไงผัวอย่างไงก็ยังเป็นผัว

"ทำไมมึงเรื่องมากจังว่ะยม"

"อย่าลืมนะหวานมึงต้องยอมกู" ผมยักคิ้วให้หวานเสียงเธอกัดฟันกรอด ก่อนจะพยายามถีบผมให้ตกเตียงแต่คิดเหรอว่าผมจะยอมตกง่ายๆเมื่อวานอีก ฝันไปเถอะ

"แรงมึงเยอะขนาดนี้ เอากับกูอีกสักรอบสองรอบมั้ยห่ะหวาน"

"ออกไปจากห้องกู ไอ้เลว ไอ้เหี้ย"

"ห้องเมียก็เหมือนห้องผัว"

"หน้าด้าน ทำไมมึงหน้าด้านกว่าถนนอีกว่ะยม ได้กูแล้วก็กลับไปห้องมึงสิ เหม็นขี้หน้าเข้าใจว่ากูเหม็นขี้หน้ามึง" ฉันผลักนิยมออก แล้วรีบก้าวขาลงเตียงมือก็คว้าผ้าห่มขึ้นมาปิดร่างกายตัวเองไว้ ต่างจากนิยมที่นอนเท้าคางโชว์ไอ้นิยมน้อยที่กำลังกลายร่างเป็นผู้ใหญ่ มันเลื่อนมือไปจับจนมันแข็งชี้มาทางฉัน

"มึงจะให้กูออกไปแบบนี้เหรอ แข็งชี้หน้ามึงขนาดนี้ จะไม่ใช้ปากมึงช่วยกูหน่อยเหรอ" ผมยักคิ้วให้หวานเพื่อยั่วโมโห

"ออกไปได้แล้ว" ฉันปาหมอนใส่นิยมมันรับไว้เอาไปกอดนอน

"อ๊า ได้นอนกอดมึงอีกครั้งโคตรฟิน แฟนมึงใครนะ ไอ้เอ็มยังไม่ได้เอาเลยฮ่าๆ" ตุบ นิยมถึงกับจุกเขาค่อยๆลุกขึ้นแล้วมองไปที่หวาน

"ถ้ามึงยังพูดมากอีกล่ะก็ คราวนี้จะไม่ใช่ถีบแต่จะเตะมึง ออกไปจากห้องกู!แล้วช่วยเก็บปากหมาๆมึงไว้แดกข้าวด้วยถ้าไม่อยากปากแตก"

"แรงเยอะนะมึง ไว้คราวหน้ากูจะเอามึงจนหมดแรงลุกเลย ให้ร้องไอ้ยิมมึงอุ้มกูไปอาบน้ำหน่อยสิ" ผมเดินไปหาหวานก่อนจะรีบเอากางเกงขึ้นมาสวมแล้ววิ่งหนีออกจากห้องเพราะเธอตั้งท่าจะเตะ

"ขอไข่ลวกสองฟองด้วยนะหวาน" ฉันหันกลับไปมองนิยมที่มันยังคงเกาะขอบประตูแน่น ไอ้หน้าตากวนๆพอเห็นแล้วมันอยากตบให้เลือดอาบหน้า

ปัง แต่ฉันเลือกที่จะปิดประตูใส่หน้านิยมแล้วรีบเข้าไปอาบน้ำทำความสะอาดร่างกายตัวเอง ภาพที่มันจูบไปตามร่างกายของฉันยังคงเด่นชัดต่อให้ลบออกไปแค่ไหนร่างกายของฉันมันก็เหมือนเดิม มันไม่เคยสะอาด

"ทำไมนายทำกับฉันแบบนี้ นายกับโยเกิร์ตแอบมีอะไรกันตั้งแต่เมื่อไร" ภาพอดีตที่แสนจะเจ็บปวดย้อนเข้ามาในหัว ภาพที่นิยมกำลังกอดจูบกับโยเกิร์ตและกำลังมีอะไรกันบนเตียงของเธอ เตียงที่เคยเป็นของเธอกับเขา แต่ตอนนี้มันกำลังเป็นของคนอื่น

"นายไม่เคยรักฉันเลยใช่ไหมยม ก็ไหนนายพูดมาตลอดว่ารักฉันแต่นี้มันอะไร นายพาโยเกิร์ตที่เป็นเพื่อนฉัน มามีอะไรกันบนเตียงของฉันกับนายเนี่ยนะ"

"เลิกแหกปากโวยวายได้แล้วกูลำคาญ มันก็แค่เตียงป่าวว่ะ อีกอย่างมึงคิดว่ากูจะรักผู้หญิงโง่ๆที่โคตรขี้เหร่แบบมึงเหรอว่ะ กูชอบผู้หญิงสวยๆสาวๆโว๊ยไม่ใช่ยัยลูกเป็ดแบบมึง"

"หมายความว่าที่ผ่านมานายแค่"

"หลอกฟัน กูก็แค่อยากลองเปิดซิงมึงก็แค่นั้นเอง" เพี๊ยะ

"ไอ้เลว ทำไมต้องทำให้ฉันรักนายด้วย ถ้านายไม่รักทำไมต้องมาหลอกทำไมต้องให้ฉันกลายเป็นคนโง่ด้วยว่ะ" ฉันยอมพังกำแพงคำว่าเพื่อน ยอมบอกว่ารักมันเพื่อจะได้เป็นมากกว่าเพื่อนแต่มันกับทรยศ มีอะไรกับโยเกิร์ตเพื่อนของฉัน

"ก็มึงอยากโง่ให้กูเอาเองนี้หว่า ช่วยไม่ได้ ถ้าอยากเลิกก็เลิกเลยนะ กูก็ไม่อยากเป็นผัวผู้หญิงแบบมึง"

"ฮือ ไอ้เลวมึงจะกลับมาทำไมอีกว่ะไหนบอกว่าไม่รักกูไง" หวานร้องไห้เธอทรุดลงนั่งกอดเข่าตัวเองแม้อยากจะลบภาพที่มีอะไรกับนิยมเมื่อคืนออกไปเท่าไรแต่มันกลับยิ่งจำฝั่งใจ

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ฉันพยายามอย่างหนักที่จะไม่ให้แม่จับได้ว่าร้องไห้ เพราะตาของฉันตอนนี้มันบวมจนเห็นชัด ติ๊ดๆ ฉันยื่นมือไปคว้ามือถือขึ้นมาจะกดรับแต่ทว่ามันก็ช้าเกินไปเมื่อนิยมเข้ามาในห้องเขารีบแย่งมือในมือฉันไปดู

"เอ็มแฟนหวาน" แม่ง แค่เห็นชื่อก็อยากแย่งแล้วอ่ะ

"เอาคืนมานะยม ไม่เห็นหรือไงว่าเอ็มแฟนฉัน กำลังโทรมา" ฉันยื่นมือออกไปแย่งแต่นิยมกับยกขึ้นสูง

"มันก็แค่แฟน แต่กูนะผัวมึงนะโว๊ย คิดจะทำอะไรสวมเขาให้ผัวเหรอคิดว่ากูจะยอมเป็นควายหรือไง"

"ที่ผ่านมามึงก็เป็นอยู่แล้วนิ เอามือถือกูคืนมา" ผมมองไปที่หวานเธอพยายามที่จะแย่งมือถือของเธอคืน รู้มั้ยว่าชุดนักศึกษาของหวานตอนนี้แค่เธอขยับหน้าอกใหญ่ที่กำลังเด้งอยู่ตรงหน้ามันก็ทำให้คึกมีอารมณ์แล้ว

"นมมึงจะใหญ่ไปไหนว่ะ เดินทีหมาหอนกันตามเป็นฝูง"

"เหมือนมึงตอนนี้ใช่ไหม ที่คอยเห่า คอยหอน อยากได้แฟนคนอื่น" ฉันผลักอดนิยม

"แฟนคนอื่น? มึงลืมอะไรไปรึเปล่ากูเป็นผัวคนแรกของมึง และเมื่อคืนกูก็เป็นผัวมึง ทำไมกูจะหวงมึงไม่ได้ ในเมื่อมึงเป็นเมียกู ไอ้เหี้ยเอ็มเหรอ ก็แค่แฟนที่มึงเอามาประชดกู แต่ไม่เคยเอากับมัน"

"ไอ้ยม"

"มึงจะให้มันมารับใช่ไหม บอกมันว่าไม่ต้องมา เพราะมึงต้องไปกับกู บอกว่าไปกับผัว"

"กูไปไม่ไป ไอ้ยม ไอ้ยมปล่อย" ฉันพยายามที่ผลักนิยมออกเมื่อมันเข้ามากอดฉันไว้แน่นฉันรีบแย่งมือถือมาได้จนสำเสร็จ แต่กว่าจะรู้ตัวว่าเอ็มอยู่ในสายก็ตอนที่นิยมหัวเราะสะใจ

"ได้ยินไหมว่ะไอ้เอ็ม มึงนะก็แค่แฟนแต่กูตั้งหากที่เป็นผัวหวานนะ กูเพิ่งเอากับมันคืนนี้ และวันนั้นในผับกูก็เอากับมัน เราสองคนไม่เคยเลิกกันมึงจะเข้ามาเสือกทำไมว่ะ" เพี๊ยะ

"ออกไป ออกไปจากห้องกู" ฉันรีบกดวางสายเอ็ม

"รักมันเหรอ กูถามมึงว่ามึงรักมันเหรอ มึงไม่เคยเอากับมันจะรักมันได้ไง" คราวนี้เป็นผมที่ผลักอกหวานจนเธอล้มไปที่เตียง

"คนรักกันไม่จำเป็นต้องมีอะไรกันหรอก ก็เหมือนกับที่มึงนอนกับคนอื่นไปทั่วแต่ไม่เคยรักใครเลยไง ก็แค่พวกบ้ากามมั่วเอาไม่เลือก"

"กูรักมึงไง"

"รักเหี้ยๆนะสิ ถ้ามึงรักกูวันนั้นมึงจะนอกใจกูทำไม!มึงอยากอยู่ที่นี้ใช่ไหม ได้ งั้นกูจะไปเอง กูจะทำให้มึงเจ็บเหมือนที่กูเคยเจ็บ ให้มึงรู้ซะบ้างว่าเวลาที่พยายามให้ใจกับคนที่เขาไม่เคยรัก ไม่เคยสนใจมันเป็นยังไง"

"...."

"กูจะบอกอะไรให้อีกเรื่องนะ ต่อให้กูนอนกับมึงอีกกี่ครั้ง กูก็รักมึงไม่ลงเหมือนที่มึงไม่เคยรักกูเลยไง"

"แต่ตอนนี้กูรักมึงแล้ว"

"ขอโทษว่ะแต่ที่มึงทำมันไม่ใช่ความรัก"

"มึงจะกูทำยังไงว่ะ มึงถึงจะกลับมาคบกับกู"

"นี้มึงยังคิดว่ากูจะกลับไปคบกับมึงอีกเหรอ กูไม่อยากเจ็บอ่ะ มึงไม่เคยพอ"

"กูพอแล้ว กูยอมเป็นหมาเลยเพื่อมึงนะหวาน เราเพิ่งจะมีความสุขด้วยกันเมื่อคืนนี้ไม่ใช่เหรอ" ผมเดินเข้าไปหาหวานพยายามที่เช็ดน้ำตาบนแก้มของเธอผมเจ็บจริงๆนะที่เห็นน้ำตาของหวาน

"ไม่ต้องยุ่ง"

"กูขอโทษ อย่าร้องไห้เลยนะด่ากูก็ได้"

"หวานมีอะไรกันรึเปล่าลูก" ฉันรีบเช็ดน้ำตาออกก่อนจะหันไปยิ้มให้แม่ที่ขึ้นมาถาม

"เปล่าครับ" ผมมองไปที่หวานก่อนจะยอมเดินออกมานั่งรอเธออยู่ที่โต๊ะอาหารข้างล่าง กว่าจะหวานจะลงมาก็หลายนาที ตอนนี้เธอเปลี่ยนไปแล้วจริงๆเธอสวยมาก สวยจนผมใจหาย เธอสวยจนผมเอาแต่ด่าตัวเองอยู่ในใจว่าผมกล้าทิ้งเธอไปได้ยังไง