นิยม(กิน)เพื่อน

กลืนน้ำลายตัวเอง

"หวานไหนๆก็เรียนที่เดียวกับยมแล้วทำไมไม่ไปกับยมเลยล่ะลูก"

"ดีเลยครับ"

"ไม่ดีค่ะ หวานอึดอัดอีกอย่างหวานไม่อยากทำให้โยเกิร์ตแฟนของนิยมเขาเข้าใจผิดนะคะ"

"อ้าวยมมีแฟนแล้วเหรอลูก"

"เราเลิกกันครับ ตอนนี้ผมกำลังตามจีบผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ แต่เธอไม่เล่นด้วย" เธออยู่ตรงหน้าผมตอนนี้ครับ คุณแม่ช่วยบอกผมทีได้มั้ยครับว่าทำอย่างไงถึงจะทำให้ลูกสาวของแม่ใจอ่อนให้ผมสักที

"ใครกันนะ ยมออกจะหล่อขนาดนี้ แม่ว่าผู้หญิงคนนั้นเล่นตัวได้ไม่นานหรอก"

"ก็ไม่แน่นะคะคุณแม่ ผู้หญิงอาจจะไม่ชอบคนหล่อก็ได้ หล่อแต่นิสัยแย่มีให้เห็นออกจะเยอะแยะ" ฉันพูดก่อนจะรีบลุกออกมาจาก

"หวานทำไมไม่กินข้าวเช้า"

"หวานไม่หิว กินไม่ลง"

"ผมก็เหมือนกันครับ มันเช้าเกินไป" ผมรีบเดินออกมากับหวานก่อนจะคว้าข้อมือเธอไว้แน่น

"ยมปล่อย"

"ไปกับกูมันจะตายหรือไงว่ะ พูดดีด้วยก็แล้วง้อมึงก็แล้วจะกูทำยังไงว่ะ"

"ใครบอกให้มึงมาง้อ" ฉันแกะข้อมือนิยมออก แล้วรีบเดินไปขึ้นรถเมล์ อีกไม่นานเอ็มต้องมารับแน่ ฉันยังไม่อยากจะตอบคำถามของเขาตอนนี้ ส่วนไอ้คนอยากจะไล่หนีไปให้พ้นหน้าก็ตามมาไม่เลิก

"ขอนั่งด้วยได้ไหมครับ" ผมหันไปมองไอ้แว่นที่กำลังขอนั่งข้างๆหวาน ขนาดผมยังไม่ได้นั่งเลยแล้วคิดเหรอว่าผมจะยอมให้มันนั่ง

"ยม" ฉันตีไปที่ไหล่นิยม จะอะไรอีกก็มันรีบมานั่งข้างๆฉันแถมยังหันไปจ้องหน้านายแว่น

"ขอโทษนะคนนี้แฟนกู"

"ใครแฟนมึง"

"มึงไง เลิกใส่สั้นสักทีเถอะนมมึงก็ใหญ่ ตูดมึงก็ใหญ่ ให้กูเห็นให้กูได้จับคนเดียวไม่ได้เหรอว่ะ" ผมยิ้มให้หวานเธอในตอนนี้กำลังจ้องมองมาที่ผมเสียงมือถือของเธอทำให้เราสองคนได้สติ

"กูผิดไปแล้ว กลับมาคบกับกูเถอะนะ" หวานไม่ตอบผมแต่เธอก็ไม่ปฏิเสธตอนที่ผมคว้ามือเธอมากุมไว้ เพียงแค่นี้ผมก็เหมือนถูกหวยรางวัลที่หนึ่งแล้ว

ในขณะเดียวกันเอ็มรีบจอดรถเขามองไปที่หวานผู้หญิงที่เขาเพิ่งได้ขอเธอเป็นแฟน ภาพตรงหน้าทำให้เขากำหมดแน่น เมื่อเขาเห็นเธอนั่งอยู่ริมหน้าต่างรถเมล์ข้างๆเธอคือนิยมแฟนเก่า และดูเหมือนมันจะง้อเธอสำเร็จถึงได้ซบไหล่เธอแบบนั้น แต่ทว่าพอเขากับนิยมสบตากันแววตาที่นิยมมองมามันคือรอยยิ้มที่บอกว่ามันชนะพร้อมทั้งชูนิ้วกลางให้เขา

"ไอ้ยมมึงคิดเหรอว่ามึงจะแย่งหวานไปจากกูได้"

"หิวไหม กูจำได้นะว่าร้านข้าวที่มึงชอบนะอยู่ตรงไหน" ผมถามหวานเธอหันหน้ามามองผม

"มึงต้องบอกเลิกโยเกิร์ตต่อหน้าทุกคน และบอกว่ามึงโง่เองที่ทิ้งกูไปคบกับมัน ถ้ามึงทำได้มึงจะได้เบอร์กู แต่ถ้าทำไม่ได้ก็ไม่ต้องมาให้เห็นหน้า"

"แค่เบอร์เหรอว่ะ"

"จะเอามั้ย"

"เอาก็เอา"

สองเดือนก่อนหน้า

"อยากเลิกก็เลิกเลยกูไม่เคยชอบผู้หญิงที่หน้าตาขี้เหร่แบบมึง" ใช่ ผมเคยต่อว่าหวาน ด่าเธอสารพัดและหลอกฟันเธอฟรีๆ ทำให้เธอกลายเป็นผู้หญิงง่ายในสายตาของทุกคน แต่ใครจะไปรู้ว่าหลังจากนั้นเธอกลับสวยขึ้นในขณะที่ผมพยายามห้ามสมองห้ามหัวใจไม่ให้คิดถึงวันเวลาที่ได้อยู่กับเธอ

"มานั่งเป็นหมาหงอยอยู่นี้เองเหรอว่ะ กูถามมึงหน่อยเถอะถ้ามึงไม่ได้รักหวานจะหลอกมันทำไมว่ะ มันเป็นเพื่อนมึงนะโว๊ย รู้ไหมว่ามันกว่าจะรวบรวมความกล้าบอกว่ารักมึงมันนานแค่ไหนแต่นี้มึงอะไรว่ะ เสือกเหี้ยไปเอากับคนอื่นไอ้สัสแล้วคนที่มังเอาดันเพื่อนมันอีก มึงยังเป็นคนอยู่ไหมห่ะ"

"เลิกบ่นให้กูสักที" ผมตวาดใส่ไอ้นัทเพื่อนอีกคนของผม มันเป็นนกแก้วขุนทองกลับชาติมาเกิดหรือไงก็ไม่รู้ ผมสีแดงๆของมันเห็นทีไร ก็อยากกระทืบตลอดเลยแถมยังพูดมากอีกปากหมา

"ถ้ามึงไม่ใช่เพื่อนกูนะ กูเตะปากมึงแตกไปนานแล้ว มึงรู้ไหมว่าหวานเสียใจมากแค่ไหน เสียใจจนไปคบกับไอ้เอ็ม" กึก

"มึงว่าอะไรนะ หวานไปคบกับไอ้เอ็มงั้นเหรอ กูไม่เชื่อ หวานเพิ่งเลิกกับกูไปเอง อีกอย่างหวานรักกูมากเวลาแค่ไม่นานจะคบคนใหม่มันเร็วเกินไป"

"ใช่ เพิ่งจะเลิกกับมึง และแม่งโคตรสวยด้วย มึงทำได้ไงว่ะกูอุตส่าห์เชียร์มึงกับหวาน แล้วนี่กูจะมองหน้าหวานติดเหรอว่ะไอ้เหี้ย"

"ไอ้นัทมึงก็อย่าบ่นดิว่ะ อย่างหวานนะเหรอจะลืมกูเร็วขนาดนั้น กูไม่เชื่อหรอก เดี๋ยวก็ซมซามกลับมาหากูเอง มึงคอยดู"

"เหรอ กูจะคอยดู แต่กูว่านะ คนที่จะเป็นฝ่ายซมซานไปหา น่าจะเป็นมึงมากกว่า"

"ไอ้นัทคนอย่างกูไม่เคยซมซามไปหาใคร ไอ้อาการแบบนั้นมีแต่หมาเท่านั้นล่ะว่ะ กูนิยม ผู้หญิงเหรอกูจะเอากับใครคนไหนก็ได้ อย่างหวาน ไม่สวยหรอก แต่งหน้าอย่างไงก็ไม่สวย"

"งั้นกูจะรอดู แล้ววันไหนที่มึงซมซานไปหาหวาน กูจะเตะตูดมึงแถมด้วยอาหารเม็ดถุงใหญ่ใส่ถ้วยไว้รอหมาอย่างมึงเลยว่ะ"

"ไอ้เหี้ยนัทกูเพื่อนมึงนะโว๊ย"

"เพราะเป็นเพื่อนไงกูเลยทน"

"อย่างไงก็ตามกูไม่เชื่อหรอกว่าหวานจะลืมกู"

"เชื่อไม่เชื่อ มึงก็รอดูเอา และที่สำคัญกูจะไม่ช่วยมึงอีกในเมื่อมึงโง่ทิ้งหวานไปเองมึงก็หาทางออกเอง เจ้าชู้มากเวลาที่เจอรักแท้แล้วเขาไม่รักมึงจะรู้สึก"

"ทำมาเป็นสอนให้กูสอนวิธีจีบสาวให้มึงก่อนมั้ย"

"ไม่จำเป็น สมองกูมี กูไม่ชอบใช้ความรุนแรงเหมือนมึงแล้วก็เลิกดื่มเบียร์ได้แล้วเหม็นฉิบหายกูนึกว่าอาบ"

"ใช่ กูอาบพอใจมึงยัง"

"ยัง หาทางง้อหวานให้ได้ก่อนค่อยมาคุยกับกู"

แล้วผมก็กลายเป็นบ้าตั้งแต่วันนั้นวันที่ได้เห็นหวานเปลี่ยนไป ผมรู้สึกหวงผู้หญิงที่ผมบอกว่าไม่ได้รัก และอยากได้เธอคืน ยอมกลืนน้ำลายตัวเองเป็นหมาเพื่อมาขอคืนดี แต่เธอกลับบอกว่าไม่รักผมแล้ว ถ้าไม่รักจะร้องไห้หนักขนาดนั้นเหรอ เอาก็เอาถึงจะได้แค่เบอร์โทรก็ยังดีกว่าไม่ได้อะไร ดีแค่ไหนแล้วที่หวานยอมให้ผมซบไหล่ยอมให้จับมือ ไม่ไล่ผมเหมือนเมื่อเช้า ถึงเราสองคนจะมีอะไรกันแต่ใบหน้าของเธอไม่ได้มีความสุขเลยสักนิด

"ไอ้ยม ได้ข่าวว่ามึงมีปัญหากับพ่อเลี้ยงเหรอว่ะ"

"ใช่" ผมกับผัวใหม่ของแม่ไม่ค่อยจะชอบขี้หน้ากันเท่าไร ตอนแรกก็อยากไปอยู่ที่คอนโดกลับนัท แต่มันก็เสือกมีเมียแล้วนิซิ ผมเลยไม่อยากไปรบกวนเวลา เสกเด็กเข้าท้องของมัน และที่สำคัญไอ้ผมก็ไม่ได้รวยล้นฟ้าที่จะมีเงินเป็นล้านจะซื้อคอนโดอยู่ แม่ผมก็เป็นแค่พนักงานธรรมดา ผมเลยต้องหางานทำด้วย แต่นับว่าผมยังมีบุญเยอะกว่าบาปที่ผมก่อ สวรรค์ถึงได้ให้ผมมาพักที่บ้านหวานและเราสองคนก็ได้ปรับความเข้าใจกันในแบบของผม จับปล้ำก่อนแล้วค่อยคุย ตอนนี้ก็ง้อได้แล้วแต่ไม่รู้ว่าเธอจะเล่นไม้ไหนกับผม ก็ดันไปทำเรื่องเลวๆเหี้ยๆไว้เยอะ

"แล้วเรื่องหวานเป็นยังไงบ้าง"

"กูง้อสำเร็จแล้ว" ไอ้นัทขมวดคิ้ว มันกอดอกมองผมแล้วถามเสียงเหี้ยมอย่างกับกำลังขู่รอคำตอบของผู้ร้าย

"มึงง้อหวานด้วยวิธีไหน?"

"มึงจำเป็นต้องรู้" ผมถามนัท

"จำเป็นสิว่ะ ช่างเถอะกูก็พอจะเดาออกว่ามึงง้อด้วยวิธีไหนจับกดลงเตียงใช่มั้ยล่ะ เหี้ยยังไงก็ยังเป็นเหี้ย แต่ว่าดูท่าวันนี้จะกลายเป็นหมา กูแวะซื้ออาหารเม็ดมาฝากด้วยนะสองถุงสำหรับมึงโดยเฉพาะ" นัทพูดนิยมชะงัก

"มึงหมายความว่าไงว่ะ"