นิยม(กิน)เพื่อน

โคตรเลว

"มีเรื่องไม่สบายใจอะไรรึเปล่า" เอ็มถามหวานหลังจากที่เขาจอดรถอยู่หน้าบ้านเธอ

"ไม่มีอะไรหรอก ดึกมากแล้วนายกลับบ้านเถอะ" ฉันรีบหันหลังให้เอ็มแต่ทว่าฉันกับถูกเขาสวมกอดจากด้านหลัง

"กูรู้ว่ามึงยังรักมันอยู่ แต่ตอนนี้มึงเป็นแฟนกับกู ก็ควรจะเลิกยุ่งกับมันเข้าใจไหมหวาน" เอ็มกระซิบบอกฉันข้างหู แล้วหอมแก้มฉันหันไปยิ้มให้เขา

"กูลืมมันแล้วมึงเชื่อสิ"

"แน่ใจนะว่าลืมมันแล้ว" เขาถามเสียงเรียบ

"อืม" ฉันพยักหน้าบอก เอ็มยิ้มมุมปากแต่สิ่งที่ฉันไม่คิดว่ามันจะทำคือจูบ ใช่มันจูบฉันแถมยังแอบถ่ายรูปฉันอีก

"ไอ้เอ็มมึงจะถ่ายรูปทำไมว่ะ"

"ถ่ายไว้ดูไง เป็นแฟนกันแล้วแค่จูบทำไมต้องหวง" ผมรู้ว่าหวานไม่เคยลืมไอ้นิยม แต่ผมจะทำให้เธอลืมมันเริ่มจากวันนี้ แม้ผมจะรู้ว่าเธอไม่เคยรักผมเลยก็ตาม ผมเชื่อว่าสักวันหนึ่งหวานจะรักผมไม่ใช่ทำประชดไอ้เหี้ยนิยม

"น้อยใจอะไรเหรอ" ฉันหยิกแก้มเอ็ม เขาก้มหน้าแล้วหัวเราะ

"กูรักมึงนะ ถ้ามึงเจอกูก่อนไอ้เหี้ยนั้นเรื่องแบบนั้นมันคงไม่เกิดขึ้น" เอ็มบอกเสียงเหี้ยม เขารีบขับรถออกไป ฉันรู้ว่าเขาโกรธและโมโหแทนฉันมากแค่ไหน ไม่ใช่ว่าฉันไม่พยายามที่จะลืมนิยม ฉันพยายามแล้วแต่ คนมันลืมยากไง แค่ไม่กี่เดือนจะลืมได้เหรอ เห็นหน้ากันทุกวันแค่ได้ยินชื่อมันก็รู้สึกเจ็บจี๊ดที่อกแล้วป่ะ แค่เห็นมันเดินมากับคนอื่น ใจที่เคยราวก็ยิ่งราว มันยากนะที่จะประสานให้มันกลับมาเป็นเหมือนเดิม ถึงจะหนีแค่ไหนสุดท้ายวันนี้ฉันก็เป็นของมันเหมือนเดิม ฉันถอนหายใจเหนื่อยแล้วก้มลงมองมือถือตัวเองที่นิยมทำพัง

ภายในห้องนอนห้องหนึ่งที่ภายในห้องถูกแต่งไปด้วยสีดำแม้กระทั่งเตียง นิยมเดินออกมาจากห้องอาบน้ำ เขาเดินหยุดที่หน้ากระจกแล้วนึกถึงภาพที่เขาจูบกับหวาน แต่ทว่าภาพของเอ็มก็ลอยเข้ามาในหัว

"กูจะเอาผู้หญิงของกูคืนมา หวานเป็นเมียกู เป็นของกู" นิยมกัดฟันกรอด เขาคว้ามือขึ้นมาเปิดเล่นแต่ทว่าโพสต์ของเอ็มที่เขาเห็นคือเอ็มจูบกับหวานแถมยังโพสต์ง่ายๆแต่มันกับทำให้เขาหัวร้อนจนขว้างมือถือใส่ผนังแตกละเอียด

"รักของเราจะหวานเหมือนจูบนี้"

"หวานเหมือนจูบนี้ แฟนมึงนะเป็นเมียกู ได้ยินไหม หวานเป็นเมียกู" นิยมกำหมัดแน่นเขากัดฟันกรอด

"กูจะทวงมึงคืนมาหวาน คราวนี้ล่ะกูเหี้ยสมใจมึงแน่

"มึงคิดเหรอว่ากูจะปล่อยให้มึงไปมีคนอื่น" นอนฝันกลางวันอยู่ละสิ กูไม่ปล่อยให้มึงเป็นของมันหรอก

"นิยม นายแอบไปหามันมาใช่ไหม นายแอบไปกินกันลับหลังฉันใช่ไหม?" ผมหันกลับไปมองโยเกิร์ต ดูเหมือนว่าตอนนี้เธอกำลังโกรธที่ผม อยากกลับไปหาหวาน

"ใช่ กูไปเอากับหวานมา" ไม่จำเป็นต้องปิดบัง เพราะยังไงผมก็ไม่เคยจริงจังกับเธออยู่แล้ว และที่สำคัญเธอไม่เคยจริงจังกับผมเหมือนที่ผมไม่คิดจะจริงจังกับผู้หญิงอย่างเธอ

"นิยม ฉันเป็นเมียนายนะ"

"แล้วไงว่ะ อย่าคิดนะว่ากูไม่รู้ ว่าลับหลังมึงแอบไปเอากับใครมา" โยเกิร์ตเงียบ

"แต่มึง ก็แอบไปเอากับอีหวานมาเหมือนกัน"

"แล้วไงว่ะ มึงคิดว่ากูจะจริงจังกับผู้หญิงที่แย่งผัวเพื่อนอย่างมึงหรอกว่ะ" เพี๊ยะ

"ไอ้ยม" ใบหน้าคมหันไปตามแรงตบ นิยมกัดริมฝีปากแน่น เขาเสยผมไปด้านหลังก่อนจะคว้าแจกันปาใส่ผนังห้อง โยเกิร์ตหลบแทบไม่ทัน

"ถ้ามึงไม่ใช่ผู้หญิง กูตบปากแตกแล้ว!"

"ไอ้ยม พูดแบบนี้จะเลิกใช่ไหม" โยเกิร์ตตวาด นิยมแสยะยิ้ม

"ใช่ กูจะเลิกกับมึง"

"เพื่อกลับไปหาอีหวานนะเหรอ มึงลืมไปรึเปล่าตอนนี้มันกำลังคบกับเอ็มอยู่หรือว่ามึงจะแย่งมันมา"

"แล้วยังไงว่ะ ทำไมกูต้องสนใจว่าหวานจะคบกับใครด้วย" ใช่ ผมไม่สนใจว่าหวานกำลังคบกับใคร ผมสนใจแค่ผมต้องได้เธอกลับคืนมา ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม

"ไอ้ยม นายจะเลิกกับฉันเพื่อกลับไปหาอีหวานไม่ได้นะ"

"ต้องได้ เพราะกูไม่เคยรักมึง กูแค่เอาเล่นๆ ทำไมกูจะต้องจริงจังกับมึงด้วยว่ะ" ผมบอกโยเกิร์ต ก่อนจะไล่เธอออกไปจากห้อง

"ไอ้ยม กูไม่เลิกไอ้ยม"

สองวันต่อมา ที่บ้านหวาน

เพราะแม่บอกว่าวันนี้จะมีแขกมาที่บ้าน ฉันจึงต้องทำความสะอาดบ้านแต่ใครจะไปรู้ว่าแขกที่แม่บอก เป็นแม่ของผู้ชายที่ฉันเกลียดขี้หน้าที่สุด

"หนูหวานสวยกว่าในรูปอีกนะจ๊ะ"

"ขอบคุณค่ะ" สวยกว่าในรูปอย่างนั้นเหรอ นิยมคงไม่ได้บอกแม่ของเขาใช่ไหมว่าเราสองคนเคยคบกันแล้ว แต่ช่างเถอะเขาไม่ได้มาด้วยเรื่องนี้ล่ะคือแต้มบุญของฉันที่ยังหลงเหลืออยู่เพียงน้อยนิด ถ้าเขามาด้วยอาหารบนโต๊ะของต้องเรียกว่าจืดสนิท

"แล้วนี่ลูกเธอไม่มาด้วยเหรอ" แม่ของฉันหันไปถามป้าเดือน ก่อนจะนั่งลงข้างๆ มาด้วยเหรอ นิยมมาด้วยเหรอ แล้วมาทำไม จริงด้วยพวกเขามาทำอะไรที่บ้านของฉัน ถ้าถามไปตรงๆจะเสียมารยาทไหมนะ ต้องเสียล่ะแต่มันก็อยากรู้ไง

"นั้นสิ จนป่านนี้แล้วยังไม่เห็นหัวเลย"

"แม่ค่ะ" ฉันเลือกที่จะหันไปถามแม่ คุณแม่ยิ้มให้ฉันแล้วพูด

"พอดีว่าที่บ้านของเพื่อนแม่ มีเรื่องนิดหน่อยเลยจะมาขอให้ลูกชายมาพักที่นี้กับเราชั่วคราว"

"ห่ะ" แต้มบุญที่เคยสะสมมาตอนนี้ปลิวหายไปในพริบตาเมื่อได้ยินว่า ไอ้นิยมคนเลว ที่โคตรเลวมันจะมาอยู่ที่บ้านของฉัน อะไรกันเนี่ยยิ่งกว่าลงนรกขุมเจ็ดอีก ทำไมล่ะ คอนโดก็มี ห้องเช่าก็มีออกเยอะแยะทำไมต้องมาพักที่บ้านของฉันด้วย

"คงไม่รบกวนหนูหวานนะจ๊ะ พอดีที่บ้านป้ามีปัญหา นิยมเขาอยู่กับพ่อเลี้ยงไม่ได้นะ ให้อยู่กับเพื่อนป้าก็หนักใจ เพราะนิสัยของเขา ป้าเห็นว่าหนูเองก็เคยเป็นเพื่อนกับเขาอาจจะช่วยป้าดูแลได้"

"...." โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้วป้า ทำไมยังต้องให้ดูแล แล้วไอ้นิสัยปากหมาพาซวยพูดหาเรื่องคนอื่นไปทั่วเมื่อไรจะเลิกสักที เดี๋ยวนะมันไม่ใช่ประเด็น งั้นก็หมายความว่าไอ้นิยมมันจะมาอยู่กับฉันที่นี้งั้นสิ ซวยสุดๆ

"ฝากตัวนะครับ" ฉันหันไปมองที่ประตู นิยมแสยะยิ้มให้ฉันมันยกมือไหว้แม่ฉัน ราวกับมีมารยาททั้งที่ชีวิตจริง มันไม่เคยมีคำว่ามารยาทในหัวของมันเลยสักนิดเดียว

"ไหว้พระเถอะลูก มานั่งสิ ป้าทำอาหารไว้เยอะเลย หวานตักข้าวให้แขกสิลูก"

"ดีใจที่ได้เจอกันอีกนะหวาน เหมือนพรหมลิขิตเลยนะที่ทำให้ฉันได้มาเจอเธออีกครั้งและได้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง" ผมนั่งลงเก้าอี้ตรงข้ามกับหวาน ก่อนจะพูดทักทาย แค่มองก็รู้แล้วว่าเธออยากจะไล่ผมให้ออกไปจากบ้านมากแค่ไหน ไม่สิต้อวพูดว่าถีบส่งเลยมากกว่า ถึงไล่ผมก็ไม่ไป นี้ล่ะมันเป็นโอกาส โอกาสที่ผมจะได้เธอกลับคืนมา เราสองคนจะกลับมาคบกันอีก เธอจะต้องเลิกกับมัน เลิกกับไอ้เอ็มเหี้ยนั้น