บทที่ 04 น่ารำคาญ
1517 คำ
บทที่ 04 น่ารำคาญ
[Martin Talk]
"มันอยู่กับใคร?" ทันทีที่ผมเดินไปถึงหน้าห้องวีไอพีของคลับหรู ซึ่งอยู่ชั้นสองของคลับ ผมก็เอ่ยถามชายฉกรรจ์ทั้งหมดสี่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าห้อง ซึ่งคนพวกนี้คือลูกน้องของเพื่อนสนิทผม
"คนเดียวครับ" หนึ่งในสี่คนตอบผม ซึ่งผมก็ก้าวขาเดินไปเปิดประตูทันที โดยที่ไม่มีใครห้ามหรือตรวจอาวุธ เพราะพวกมันรู้ว่าผมคือเพื่อนสนิทเจ้านายพวกมัน
แกร๊ก!
ทันทีที่ผมก้าวขาเข้าไปในห้องก็เจอไอ้วิลเซอร์ มันนั่งอยู่ที่โซฟาตัวยาว ในมือถือแก้วไวน์ เงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมนิ่งๆ ผมจึงหยักคิ้วเพื่อเป็นการทักทาย ก้าวขาไปทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟาตัวยาวฝั่งตรงข้ามมัน
"..." ผมใช้สายตากวาดมองไปที่โต๊ะตรงหน้า ที่มีกระดาษสองสามแผ่นวางอยู่ ก่อนที่ผมจะเอื้อมมือไปหยิบขึ้นมาดูอย่างถือวิสาสะ พร้อมขมวดคิ้วยุ่งเมื่อได้อ่านรายละเอียดที่อยู่ในกระดาษ "มึงผลิตปืนอีกแล้ว?"
"ปืนชนิดนี้สามารถยิงผ่านเกาะกันกระสุนได้"
"..." ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้ามันทันที วางกระดาษลงบนโต๊ะเช่นเดิม โดยที่มันก็เลื่อนแก้วไวน์มาตรงหน้าผม "มึงจะผลิตมาทำเหี้ยไรนักหนา"
"ผลิตไว้ดูเล่น" ผมถึงกับยกมือขึ้นกุมขมับเมื่อได้ฟังคำตอบจากปากมัน ผมก็เข้าใจว่ามันเป็นลูกมาเฟีย แถมยังขึ้นแท่นมาเป็นมาเฟียเต็มตัว ทั้งเรียน ทั้งทำธุรกิจ แต่จำเป็นต้องผลิตเยอะแยะขนาดนี้ไหม
"เออ เรื่องของมึงละกัน" ผมว่าจบก็เอื้อมมือไปหยิบไวน์มารินใส่แก้วก่อนจะยกจิบ และวางมันลงตรงหน้าในนาทีต่อมา "แล้วที่หายไปหนึ่งอาทิตย์ไปไหนมา?"
"อังกฤษ"
"ไปทำไม?"
"คุยงาน"
"ขาดเรียนบ่อยๆ กูขอให้มึงไม่จบ" มันยักไหล่อย่างไม่สะทกสะท้าน
"มึงว่ากูเป็นใคร กูไม่ไปเรียน กูก็จบ"
"ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อน กูตบหัวละ หมั่นไส้" ผมว่าออกไป ก่อนจะหยิบบุหรี่ราคาแพงที่ไอ้วิลเซอร์มันวางอยู่ตรงหน้าขึ้นมาจุดสูบ
"ของล็อตนี้ไปส่งกับกูไหม?"
"..." ผมพ่นควันบุหรี่ออกจากปาก หันไปมองหน้ามันนิ่งๆ "มึงส่งบ่อยจังวะ ตำรวจแม่งยิ่งจมูกดีๆ"
"มึงกลัวไร กูพลิกเกมได้เสมอ"
"กูไม่น่าแม่งรู้จักมึงเลย มาร์ตินคนขาวสะอาดมืดมัวเพราะมึงหมด" ผมว่าออกไปอย่างไม่ได้ใส่ใจนัก
มันไม่ได้บังคับให้ผมมาทำเรื่องแบบนี้กับมันหรอก แต่ผมเห็นว่ามันน่าสนุกท้าทายดี เลยมาทำดู ก็อย่างว่าไอ้วิลเซอร์มันไม่ธรรมดา อำนาจล้นมือ ตำรวจไม่สามารถแกะลอยพวกเราได้อยู่แล้ว ถึงตามมาได้ มันก็สามารถทำให้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้
"ออกไปสิ"
"หึ" ผมหัวเราะในลำคอเบาๆ เมื่อได้ยินสิ่งที่มันพูด "มึงเป็นคนสอนกูเอง เข้ามาวงการนี้ออกยาก ถ้าออกก็เท่ากับตาย"
"หึ" มันหัวเราะขึ้นเบาๆ หยิบไวน์ขึ้นจิบ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
แต่จังหวะนั้นเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นทำให้ผมหันไปมองซึ่งบานประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามา ก่อนจะปรากฎลูกน้องไอ้วิลเซอร์ กับผู้หญิงอีกสองคน
"นายครับ เจ้าของคลับส่งผู้หญิงสองคนนี้มาดูแลนาย ผมตรวจอาวุธเรียบร้อยครับ" ลูกน้องมันรายงาน ซึ่งผู้หญิงสองคนนั้นก็ยืนยกยิ้มหวานโปรยเสน่ห์ แต่ทำไมผมเห็นหน้าผู้หญิงพวกนี้ต้องนึกถึงผู้หญิงน่ารำคาญคนนั้นด้วยวะ
"เอาไหม?" ไอ้วิลเซอร์ผู้ที่บำเพ็ญเพียรไม่แตะต้องร่างกายผู้หญิงหันมามองหน้าผม ซึ่งผมก็ใช้สายตามองผู้หญิงพวกนั้นตั้งแต่หัวจรดเท้า พ่นครัวบุหรี่สีขาวให้ลอยคลุ้งออกมา
"ไม่ วันนี้ไม่มีอารมณ์" ว่าจบผมก็เบือนหน้าหนี ทิ้งบุหรี่ลงพื้นก่อนจะใช้เท้าเหยียบมันจนดับ โดยที่ไอ้วิลเซอร์มันก็ยกมือไล่ผู้หญิงพวกนั้นกับลูกน้องมันออกไป
"มึงปฏิเสธ?" ไอ้วิลเซอร์จ้องหน้าผมนิ่งๆ หยิบไวน์ขึ้นจิบช้าๆ
"น่ารำคาญ กูหงุดหงิด"
"มึงรำคาญผู้หญิง?"
"เออ ยิ่งผู้หญิงอย่างยัยบ้านั่น กูยิ่งรำคาญ"
"ใครวะ" มันถามผมออกมาเสียงเรียบ ซึ่งผมก็ไม่ได้ตอบอะไรออกไป ซึ่งมันก็เงียบลง
"มึงจะไปไหนวะ" ผ่านไปหลายนาทีอยู่ๆ ไอ้วิลเซอร์มันก็ดันตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ผมจึงเอ่ยถามมันออกไป
"กลับ กูยังไม่ได้นอน"
"เออๆ" ผมพยักหน้าเบาๆ โดยที่มันก็ก้าวขาออกไป ซึ่งผมก็ยังคงนั่งจิบไวน์อยู่ในห้องนี้เงียบๆ คนเดียว
[Freya Talk]
"พรุ่งนี้แกไม่มีงานเหรอ?" ไอติมเอ่ยถามขึ้น
"มี แค่ถ่ายแบบนิดหน่อย" งานถ่ายแบบเป็นอะไรที่ฉันถนัดอยู่แล้ว เพราะฉันทำมาตั้งแต่เด็กๆ เลยไม่ต้องกังวลหรือเตรียมตัวอะไรมาก
"ฉันว่าแกควรกลับไปพักผ่อนนะ ใต้ตาดำมาไม่สวยนะคะ" ไอติมพูดออกมาอย่างติดตลก
"อือ กลับก็ได้" ฉันพยักหน้าเบาๆ ที่จริงไม่ได้กลัวเรื่องนั้นนะ เพราะพรุ่งนี้ฉันไม่ได้มีธุระแค่ถ่ายแบบ ฉันต้องไปหาวิลเซอร์เพื่อให้วิลเซอร์ช่วยเอาเสื้อตัวปัญหาไปคืนให้ผู้ชายคนนั้น ที่ฉันไม่โทรไปเพราะน้องบ้านั่นไม่ชอบรับสายฉัน เหมือนเห็นรายชื่อฉันโทรหาปุ๊บ เขาจะตัดสายปั๊บ
ตุ้บ!
"อ๊ะ..ทำไมไม่เดิน" ฉันเอ่ยขึ้นเมื่อจังหวะที่ฉันลุกขึ้น กำลังจะเดินออกไป ไอติมที่เดินอยู่ข้างหน้าฉันก็หยุดชะงักทำให้ฉันชนไอติมเข้าจังๆ
"นะ..น้องแก" ไอติมเอ่ยขึ้น ซึ่งฉันก็รีบโผล่หน้าออกไปมอง ก็เจอวิลเซอร์เดินลงมาจากชั้นสองซึ่งเป็นชั้นวีไอพี โดยมีลูกน้องเดินประกบนับสี่ชีวิต มันทำให้วิลเซอร์ดูน่ากลัว น่าเกรงขาม และพอใช้สายตามองไปรอบๆ บริเวณนี้ ซึ่งผู้คนที่นั่งอยู่ในคลับก็เริ่มนิ่ง ไม่มีใครกล้าแม้กระทั่งขยับตัว
นี่วิลเซอร์น่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ!?
"ฉันไปนะ" ว่าจบฉันก็วิ่งตามหลังวิลเซอร์ออกไป เมื่อเขากำลังจะเดินไปที่โรงจอดรถ
"วิลเซอร์!" ฉันตะโกนตามหลังวิลเซอร์ ซึ่งลูกน้องของวิลเซอร์ก็หันมามอง แต่วิลเซอร์ไม่หันมามองเลย แต่กลับรีบก้าวขาไปที่รถของเขาที่จอดอยู่ ทำให้ฉันรีบวิ่งเข้าไปหาอย่างเร็วที่สุด ก่อนจะคว้าไปที่แขนของวิลเซอร์
หมับ!
"อะไรวะ!" วิลเซอร์หันมามองหน้าฉันอย่างไม่สบอารมณ์มากนัก พร้อมสะบัดแขนออกจากมือของฉันอย่างแรง
"แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้เลยนะ หวงตัวเก่ง"
"..." วิลเซอร์ไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่กลับมองหน้าฉันนิ่งๆ อย่างไม่สบอารมณ์มากนัก
"เอาเถอะ พี่มีเรื่องจะให้ช่วย" ฉันทำตาปริบๆ ซึ่งวิลเซอร์ก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ
"น่ารำคาญ" ว่าจบวิลเซอร์ก็หมุนตัวเดินไปขึ้นรถ ซึ่งฉันก็วิ่งไปจับประตูรถไว้ทันที ใช้สายตามองลูกน้อง ซึ่งพวกเขาก็รีบถอยห่างออกไป
"ช่วยพี่หน่อยนะ พี่มีเรื่องเดือดร้อนจริงๆ"
"ถอยไป อย่าให้ต้องหงุดหงิด"
"วิล ช่วยพี่ก่อนนะ สัญญาครั้งนี้ครั้งสุดท้าย"
"เธอสัญญามากี่ครั้งแล้ว?" วิลเซอร์ตอบกลับเสียงเรียบ หันไปมองหน้าลูกน้องของเขานิ่งๆ "จับตัวเฟรย่าออกไป"
"ครับ" ว่าจบลูกน้องของวิลเซอร์ก็เข้ามาล็อกตัวฉันให้ถอยออกไป
"ปล่อยฉัน" ฉันพยายามดีดดิ้นตัวไปมา มองหน้าไอ้น้องบ้านิ่งๆ "ทำไมวิลใจร้ายแบบนี้ พี่แค่จะให้วิลเอาเสื้อ..."
ปึก!
ฉันยังพูดไม่ทันจบ วิลเซอร์ก็ปิดประตูรถทันที โดยที่ลูกน้องของเขาก็รีบปล่อยตัวฉัน ก้มศีรษะให้เล็กน้อย พร้อมวิ่งไปขึ้นรถแล้วขับออกไป
"กรี๊ด! ไอ้น้องบ้า" ฉันร้องกรี๊ดออกมาอย่างสุดจะกลั้น
"น้องแกไม่ช่วยเหรอ?" เสียงของไอติมดังขึ้นที่ด้านหลังของฉัน ซึ่งฉันก็หันไปมองหน้าไอติมพร้อมพยักหน้าเบาๆ
"รู้งี้ตอนเด็กๆ ฉันจับตีตูดแรงๆ ซะก็ดี ไม่คิดว่าโตมาจะนิสัยเป็นแบบนี้!"
"เอาเถอะ แกเอาไปคืนเองนั่นแหละ ไม่มีอะไรหรอก" ไอติมเดินเข้ามาตบที่ไหล่ของฉันเบาๆ ซึ่งฉันก็ถอนหายใจออกมาอย่างคนหมดอะไรตายอยาก
ฉันก็แค่ไม่อยากเจอหน้าผู้ชายคนนั้นเอง
- ผู้เขียน
