บทที่ 08 เข้าถ้ำเสือ
1721 คำ
บทที่ 08 เข้าถ้ำเสือ
"นายเข้ามาอยู่ในห้องฉันได้ยังไง!" เฟรย่าตวาดดังขึ้น ชี้หน้ามาร์ตินด้วยใบหน้าโมโห "ระ..หรือว่านายเป็นหัวขโมย"
"เธอควรใช้สมองคิดก่อนพูดนะ" มาร์ตินพ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด เมื่อเห็นอาการเมามายของเธอ ดวงตาคมกริบมองต่ำลงไปที่ของต่างๆ ของนางแบบสาวที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น ก่อนที่เขาจะย่อตัวลงเพื่อหยิบคีย์การ์ดห้องของเธอขึ้นมาดู
ฟรึ่บ! ตุ้บ!
"โอ๊ย!" นางแบบสาวที่เห็นมาร์ตินกำลังจะหยิบของของเธอ เธอก็รีบก้มลงไปหยิบ แต่ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่เธอดื่มเข้าไป ทำให้เธอเสียหลักล้มลงกองอยู่บนพื้นหน้าห้อง
"เมาก็กลับห้อง อย่ามาระรานคนอื่น"
"นายนั่นแหละ ออกมาจากห้องฉันนะ" เฟรย่าค่อยๆ เก็บของของเธอมากอดไว้ ดันตัวลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล จ้องหน้ามาร์ตินด้วยสายตาไม่พอใจ
"อะไรกันวะไอ้...ฟะ..เฟรย่า" ฟาโรห์ที่เดินเข้ามายืนอยู่ข้างๆ มาร์ติน เขายังพูดไม่ทันจบประโยค แต่พอเห็นใบหน้าของคนที่ยืนอยู่หน้าห้องก็ต้องอุทานออกมาด้วยความตกใจและแปลกใจในเวลาเดียวกัน
"เฟรย่าอะไรวะ...เฮ้ย! มาได้ไง" รันเวย์ที่เพิ่งก้าวขาตามเข้ามา พูดยังไม่ทันจบประโยคก็ต้องอุทานขึ้นเมื่อเห็นเจ้าของการกระทำเมื่อกี้ ที่ยืนอยู่ที่หน้าห้องด้วยสภาพเมามาย
"พะ..พวกนายเป็นใคร เข้ามาอยู่ในห้องของฉันได้ยังไง" นางแบบสาวชี้หน้าทั้งสามคน โดยที่ฟาโรห์และรันเวย์ได้เพียงแค่มองหน้ากันด้วยใบหน้างุนงง ซึ่งต่างจากมาร์ติน เขายกยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจ เมื่อมีบางอย่างผุดขึ้นมาในสมองของเขา
"ห้องเธอเหรอ?"
"รู้แล้วก็ช่วยออกไปซะ แล้วฉันจะไม่เอาเรื่อง"
"ไอ้ติน อะไรวะ" ฟาโรห์หันไปเอ่ยถามเพื่อน ซึ่งมาร์ตินก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป แต่กลับเบี่ยงตัวหลบให้นางแบบสาวได้เดินเข้ามา
"ถ้าห้องเธอก็เข้ามาสิ"
"..." นางแบบสาวเงียบไปครู่นึง ก้าวขาเข้ามาในห้องอย่างทุลักทุเล ทิ้งรองเท้าส้นสูงลงพื้นอย่างแรง จนมันกระจัดกระจายไปคนละทิศคนละทาง ก่อนจะวางกระเป๋าและคีย์การ์ดลงบนโต๊ะ
"อะไรวะไอ้ติน" รันเวย์เอ่ยถามเพื่อนด้วยใบหน้าไม่เข้าใจ
"..." มาร์ตินไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เขาปิดประตูห้อง เดินตามนางแบบสาวเข้ามา
"พวกนายทำอะไรที่ห้องฉันเนี่ย" นางแบบสาวโวยวายขึ้นยกมือขึ้นกุมขมับเล็กน้อย เมื่อเห็นกระป๋องเบียร์กระจัดกระจายเต็มห้องไปหมด พร้อมกลิ่นของบุหรี่ที่ลอยคลุ้ม จนยากที่จะหายใจ
"หลังจากวันนี้ชีวิตไอ้ตินสั้นลงแน่ๆ" รันเวย์ที่เริ่มมองสิ่งที่มาร์ตินจะทำออกก็เอ่ยขึ้น โดยที่ฟาโรห์ก็ได้เพียงแค่แค่นหัวเราะในลำคอเบาๆ
"กลับไปได้ละ วันนี้กูมีแขก" มาร์ตินหันไปมองหน้าเพื่อนทั้งสอง เอ่ยปากไล่นิ่งๆ
"เดี๋ยว กูอยู่สนุกด้วยสิวะ" ฟาโรห์กระตุกยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ เพราะเขาก็ปารถนาในเรือนร่างนางแบบสาวไม่ต่างจากมาร์ติน โดยที่มาร์ตินได้เพียงแค่มองหน้าเพื่อนด้วยแววตานิ่งเรียบ ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป
"กลับๆ เอายาคืนมันไปเผื่อมันได้ใช้" รันเวย์เอ่ยขึ้น ซึ่งฟาโรห์ก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ ล้วงมือลงไปในกระเป๋าเสื้อหยิบกล่องสี่เหลี่ยมยัดใส่มือมาร์ติน ก่อนจะก้าวขาเดินออกไป
ปึก!
"ทำไมนายไม่กลับไปอีกเนี่ย" เฟรย่าเอ่ยขึ้นเมื่อได้ยินเสียงปิดประตูห้อง เธอหันมาจ้องมองใบหน้าคมคายของเด็กหนุ่มอายุน้อยกว่าเพียงนิด
"ฉันจะกลับก็ต่อเมื่อเธอดื่มเป็นเพื่อนฉัน"
"ไม่ดื่ม" เฟรย่าส่ายหน้าน้อยๆ ยกมือขึ้นกุมขมับเล็กน้อย ก้าวขาไปทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟาตัวยาว เอนตัวพิงไปกับพนักพิงโซฟา ค่อยๆ หลับตาลงช้าๆ
"..." มาร์ตินกระตุกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นลักษณะของเธอ จากนั้นเขาก็ก้าวขาไปหยิบคีย์การ์ดห้องของนางแบบสาวขึ้นมาดูอย่างถือวิสาสะ ดวงตาคบกริบจ้องมองหมายเลขห้องที่ปรากฏอยู่เพียงนิด "อยู่ห้องข้างๆ เองเหรอวะ"
ฟรึ่บ!
"ทะ...ทำอะไร" นางแบบสาวที่เผลอหลับตาลงสักพัก ก็ค่อยๆ ปรือตาขึ้นมาเมื่อรับรู้ถึงแรงยุบของโซฟาข้างๆ
"..." มาร์ตินไม่ได้ตอบอะไรกลับไปแต่กลับรินไวน์ใส่แก้ว เลื่อนไปตรงหน้านางแบบสาว โดยที่เธอก็มองหน้ามาร์ตินอย่างชั่งใจ
"ฉันไม่ดื่ม"
"ฉันไม่กลับ"
"โอ๊ย ฉันยิ่งปวดหัว ทำไมนายพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้" นางแบบสาวเริ่มโวยวาย แต่ชายหนุ่มกลับนิ่ง ไม่สนใจ รินไวน์ใส่อีกแก้วพร้อมยกจิบเบาๆ ใช้สายตามองใบหน้าหยาดเยิ้มของอีกฝ่ายนิ่งๆ
"ถ้าฉันดื่มนายจะกลับใช่ไหม" มาร์ตินยักคิ้วกระดกไวน์เข้าปากพรวดเดียวจนหมด โดยที่เฟรย่าก็ตัดปัญหาโดยการยกไวน์กระดกเข้าปากพรวดเดียวจนหมดเช่นกัน
"วะ..ไวน์อะไร" เธอวางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะ หันมามองหน้าชายหนุ่มด้วยสายตาหยาดเยิ้ม โดยที่ชายหนุ่มก็ไม่ได้ตอบอะไรออกมา รินไวน์ใส่แก้วให้เธออีกครั้ง เขาใช้จังหวะที่นางแบบสาวเผลอโยนเม็ดยาวงกลมเม็ดเล็กๆ ลงไปในแก้ว ซึ่งมันก็ละลายหายไปกับน้ำอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เขาจะเลื่อนไปตรงหน้าเธอ
"ฉันว่าฉัน..."
"อ่อนหัด" ยังไม่ทันที่เฟรย่าจะได้พูดจบ มาร์ตินก็เอ่ยขึ้นซะก่อน ทำให้เธอเงียบคว้าแก้วไวน์บนโต๊ะกระดกเข้าปากพรวดเดียวจนหมด
"หึ" มาร์ตินหัวเราะในลำคอเบาๆ รินไวน์ใส่แก้วเธออีกครั้ง
"ฉะ...ฉันดื่มมันไม่ไหวแล้ว~" เฟรย่ายกมือขึ้นกุมขมับ เอนตัวพิงไปกับพนักพิงโซฟา ค่อยๆ หลับตาลงช้าๆ โดยมีสายตาของมาร์ตินจ้องมองอยู่ตลอดเวลา เขากระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย โยนกล่องสี่เหลี่ยมสีดำลงบนโต๊ะ กระดกไวน์เข้าปากพรวดเดียวจนหมดโดยที่ไม่ได้ละสายตาไปจากใบหน้าของอีกฝ่าย
"อื้อ~" ผ่านไปสักพัก นางแบบสาวเริ่มรู้สึกตัว เธอครางในลำคอเบาๆ ค่อยๆ ปรือตาขึ้นมาช้าๆ กวาดสายตามองไปรอบๆ บริเวณห้อง แล้วเบือนสายตามามองหน้ามาร์ตินที่นั่งดื่มไวน์อยู่ข้างๆ "นะ..นาย~"
"..." มาร์ตินเบือนสายตาจากแก้วไวน์ในมือหันไปมองหน้านางแบบสาว โดยที่ใบหน้าเล็กของเธอเริ่มมีเหงื่อผุดขึ้นมาเล็กน้อย
"ฉันปวดหัว~" เฟรย่ายกมือขึ้นกุมขมับเมื่อเห็นสายตาของมาร์ตินจ้องมองมาที่เธอ เธอกัดปากเบาๆ หุบขาเรียวยาวเข้าหากันแน่น เมื่อเริ่มมีอาการแปลกๆ จนคนที่นั่งอยู่ข้างๆ กระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย
"อย่ามาอ้าง ถ้าต้องการก็ถอดเสื้อผ้า"
"..." เฟรย่ากัดปากเบาๆ อย่างชั่งใจ แต่ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์บวกกับฤทธิ์ของยาที่เธอดื่มเข้าไป ทำให้สติสัมปชัญญะหายไปชั่วขณะ หลงเหลือเพียงความต้องการเท่านั้น เธอค่อยๆ ดันตัวลุกขึ้นปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองออกช้าๆ
"หึ" มาร์ตินหัวเราะในลำคอเบาๆ อย่างพึงพอใจเมื่อเห็นนางแบบสาวที่ทุกคนต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าหยิ่ง กำลังปลดเปลื้องเสื้อผ้าต่อหน้าเขา
ฟรึ่บ!
"..." มาร์ตินใช้สายตาสำรวจมองเรืองร่างอรชรของเธอด้วยใบหน้านิ่งเรียบ เมื่อชุดเดรสที่เธอสวมใส่ได้ถูกปลดออกไปจากตัวของเธอ เหลือเพียงบราเซียไร้สายและแพนตี้ตัวจิ๋วสีดำเท่านั้น "มานั่งลง"
"..." เฟรย่ากัดปากเบาๆ ก้าวขามาทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟาตัวยาว ก่อนที่มาร์ตินจะผลักตัวเธอให้นอนราบไปกับโซฟา ไม่รอช้าเขารีบขึ้นไปคร่อมอยู่บนตัวเธอ ดึงบราเซียไร้สายให้หลุดออกไป เผยให้เห็นหน้าอกใหญ่เกินขนาดที่ลอยเด่นอยู่ตรงหน้า
ซ่า~
"อ๊า..." เฟรย่าหลุดเสียงครางออกมาเบาๆ เมื่อมาร์ตินเอื้อมมือไปหยิบไวน์มาเทราดลงบนเนินหน้าอก จนมันไหลหยดลงเปรอะเปื้อนหน้าท้องแบนราบและหยดลงที่โซฟา ความเย็นเฉียบของไวน์ทำให้เธอกัดปากเบาๆ ด้วยความเสียวซ่าน
"อึก..อ๊าาา" เฟรย่าครางเสียงหลง เมื่อมาร์ตินก้มลงไปตะโบมดูดเลียหน้าอกอวบอิ่ม จนมันแข็งเป็นไต ความหอมหวานจากไวน์ผสมกับกลิ่นหอมเฉพาะตัวของนางแบบสาว ทำให้ชายหนุ่มหลงใหลไปชั่วขณะ เขาตะโบมดูดมันอย่างหื่นกระหายโดยที่ไม่สนใจเลยว่าเธอจะเจ็บหรือไม่
"อืม..." เสียงครางเบาๆ หลุดออกมาจากปากของมาร์ติน นานนับนาทีกว่าที่เขาจะคืนอิสระให้กับหน้าอกของเธอ โดยที่ไม่ลืมที่จะทิ้งร่องรอยแดงช้ำไว้
"อื้อ..ไม่ไหวแล้ว~" นางแบบสาวบิดตัวไปมาอย่างทรมาน ยิ่งเวลาผ่านไปนานฤทธิ์ของยาก็เริ่มเล่นงานเธอ จากที่สติสัมปชัญญะแทบจะไม่มี ตอนนี้มันขาดหายไปเป็นที่เรียบร้อย
"ใจร้อนว่ะ" มาร์ตินพึมพำเบาๆ ดันตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองออกจนหมด ทำให้แก่นกายที่มันผงาดแข็งชันดีดตัวออกมาต่อหน้าต่อตาเธอ
"อ๊าาา" เฟรย่าส่งเสียงครางออกมาอีกครั้ง เมื่อมาร์ตินถอดแพนตี้ตัวจิ๋วของเธอออกไป เขาใช้มือไปสัมผัสกลีบกุหลาบอวบนูนเบาๆ จนร่างกายของเธอผลิตน้ำสีใสออกมาเลอะเต็มฝ่ามือหนา
"ฉันว่าฉันยังไม่ได้เล้าโลมอะไรมากเลยนะ" มาร์ตินเอ่ยขึ้น เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าแดงก่ำของเฟรย่าเพียงนิด
"มะ..ไม่ไหวแล้ว..อ๊าาา" ร่างกายของเธอสั่นสะท้านด้วยความเสียวซ่าน เมื่อมาร์ตินใช้มือไปสะกิดติ่งทับทิมสีแดงสดของเธอเบาๆ
"เลือกที่จะเดินเข้าถ้ำเสือ ก็ต้องเตรียมใจ" มาร์ตินเอ่ยขึ้นโดยที่มือของเขายังคงสัมผัสที่กลีบกุหลาบอวบนูน ซึ่งเธอก็ส่งเสียงครางออกมาเป็นระยะๆ "เพราะเสือมันไม่ปล่อยเหยื่อที่เข้าหามันให้หลุดมือไปง่ายๆ"
- ผู้เขียน
