Episode 1
1340 คำ
Episode 1
มหาวิทยาลัย
โรงอาหาร
"ทำไมมันร้อนอบอ้าวขนาดนี้!" เสียงเล็กของ หมูแฮม นักศึกษาสาวปีหนึ่งของคณะบริหารธุรกิจแผดขึ้นเสียงดังพอประมาณ เมื่อหย่อนก้นลงนั่งบนโต๊ะกินข้าวภายในโรงอาหารเรียบร้อยแล้ว ใบหน้ารูปไข่แต่แอบมีแก้มนุ่มนิ่มป่องออกมาที่พอใครเห็นก็อยากยื่นมือไปบีบจับด้วยความมันเขี้ยว บนแก้มใสขึ้นซับสีแดงจาง ๆ เนื่องจากหมูแฮมเป็นคนที่มีผิวพรรณสุขภาพดีมาก ๆ อยู่แล้วโดยที่ไม่ต้องใช้เครื่องสำอางช่วยเลยด้วยซ้ำ ส่วนริมฝีปากอวบอิ่มก็ถูกเคลือบด้วยลิปกลอสสีชมพูอมแดงระเรื่อ ช่วยเสริมความมั่นใจและช่วยเรียกสายตาของคนที่พบเห็นความน่ารักสดใสของเธอเป็นทุกครั้งที่มองมา
"เออใช่ วันนี้ร้อนกว่าทุกวันอีกนะ" วันใหม่ เพื่อนสนิทของหมูแฮมว่าเสริมต่อจากเพื่อนเพราะเห็นด้วยที่ว่าวันนี้อากาศค่อนข้างร้อนกว่าทุกวันทั้ง ๆ ที่แดดก็ไม่ค่อยมี ค่อนไปทางครึ้มเสียมากกว่า แถมร้อนอบอ้าวและอึดอัดเหมือนฝนจะตกอีกต่างหาก พัดลมบนเพดานในโรงอาหารก็ช่วยอะไรไม่ได้เลยสักนิด แต่ดีหน่อยที่วันนี้โรงอาหารคนเยอะไม่มาก แต่ก็พอมีให้เบียดเสียดตอนต่อแถวซื้ออาหารบ้างเป็นปกติของทุกวัน
"นั่นสิ ๆ ว่าแต่วันนี้จะกินอะไรดี" อัญชัน เพื่อนสนิทอีกคนของหมูแฮมเอ่ยขึ้นบ้างเมื่อเราสามคนนั่งประจำที่กันเรียบร้อยแล้วที่โต๊ะกลางโรงอาหาร
หมูแฮม อัญชัน วันใหม่ เป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่เปิดเทอมขึ้นปีหนึ่งเมื่อต้นเดือนที่แล้ว ด้วยความที่มีนิสัยไปในทางเดียวกันหลายอย่างเลยทำให้พวกเธอกลายมาเป็นเพื่อนที่สนิทกันจนถึงทุกวันนี้
"เห็นว่าวันนี้มีสเต๊กด้วยนะ อยากลองกินจัง ไม่เคยกินเลย" วันใหม่พูดขึ้นด้วยแววตาเป็นประกายด้วยความอยากกินเพราะเธอไม่เคยกินของพวกนี้เลย ทั้งวันใหม่และหมูแฮมต่างก็เป็นเด็กต่างจังหวัดที่มีโอกาสเข้ามาเรียนในมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงในตัวเมืองแบบนี้ ด้วยความที่เป็นคนขยันอ่านหนังสือและชอบเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ อยู่เสมอถึงทำให้พวกเธอโชคดีที่สอบติดมหาลัยที่ใฝ่ฝันได้ด้วยตัวเอง โดยไร้เส้นสายใด ๆ ทั้งสิ้น
"จริงเหรอ ๆ แฮมก็อยากกินบ้างอะ เราไปต่อแถวกันเถอะ" หมูแฮมยกมือขึ้นปรบมือเบา ๆ ตรงกลางหน้าอกด้วยความตื่นเต้นและตื่นตา ส่วนอัญชันเป็นคนกรุงเทพ เธอมีศักดิ์เป็นถึงลูกสาวบุญธรรมของเจ้าของไร่ชาที่เชียงใหม่ ฐานะค่อนข้างดีเลยมีโอกาสได้มาเรียนที่นี่ด้วยกัน
ปึก!
"อ๊ะ!"
จังหวะที่ลุกขึ้นยืนแล้วกำลังจะพากันเดินไปต่อแถวเพื่อซื้อสเต๊กนั้น ไหล่ซ้ายของหมูแฮมก็ถูกอะไรมากระแทกอย่างแรงจนเธอถลาไปด้านหน้าชนเข้ากับอัญชันวันใหม่อย่างจัง จนทั้งสองคนหันมามองด้วยความตกใจว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะทุกอย่างมันเกิดขึ้นไวมากโดยไม่ทันตั้งตัว
"อุ๊ย! ขอโทษทีนะจ๊ะน้องหมูแฮม พี่ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ใช่มั้ยซีน"
เป็นข้าวฟ่างนั่นเองที่เดินเข้ามาผลักไหล่หมูแฮมจนเธอตัวปลิวไปชนคนอื่น แล้วยังมีอีกคนที่กำลังทำหน้าทำตาเย้ยหยันกันอยู่ตอนนี้ คือซีนเพื่อนสนิทข้าวฟ่างเองนั่นแหละ
ข้าวฟ่างกับซีนคือรุ่นพี่ปีสอง คณะบริหารธุรกิจเหมือนกับหมูแฮม อัญชัน และวันใหม่ แต่ที่ว่าทำไมพวกเธอถึงดูไม่ชอบหมูแฮมส่วนหนึ่งเพราะเธอเป็นเด็กต่างจังหวัด จน ไม่ได้ร่ำรวยอย่างพวกเธอ แต่มีโอกาสได้เข้ามาเรียนถึงที่นี่ และที่สำคัญคือไปไหนมาไหนก็มีแต่คนพูดถึงกลุ่มของพวกเธอ หมูแฮมเกือบจะเป็นที่จับตามองจากผู้ชายคณะอื่นเพราะด้วยความน่ารักและสดใสที่เธอมักจะชอบแจกจ่ายให้กับทุกคน จนทำให้ทุกคนที่พบเห็นต่างเอ็นดูในความน่ารักอย่างเป็นธรรมชาติของเธอ
แต่สำหรับพวกข้างฟ่าง ช่างเป็นอะไรที่น่ารำคาญและน่าหมั่นไส้ที่สุด เหตุผลงี่เง่าพวกนี้ก็เลยส่งผลให้พวกหมูแฮมโดนนินทาจากกลุ่มพวกเธอ โดนกลั่นแกล้งและริษยาอยู่บ่อยๆ อย่างเช่นตอนนี้...
"เกินไปป่าวคะ พี่ตั้งใจผลักไหล่แฮม!" วันใหม่เป็นคนเริ่มต่อปาก เพราะเห็นว่าครั้งนี้มันจะทำเกินไปหน่อยไหม กลางโรงอาหารนะ เกรงใจคนอื่นบ้างก็ดี
"พี่ผลักตรงไหนคะน้องวันใหม่ หืม ตรงไหนคะ ฮ่าฮ่า" ข้าวฟ่างทำเสียงเย้ยหยันใส่อีกครา แถมลอยหน้าลอยตาพูดแล้วหันไปหัวเราะกับซีนที่ยืนปิดปากหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจกันอยู่สองคนกลางโรงอาหาร ทำให้คนอื่น ๆ ที่นั่งพักนั่งกินอาหารกลางวันหันมามองที่พวกเธอกันเป็นตาเดียว
"พวกเราไปทำอะไรให้พวกพี่ไม่พอใจกัน มาทำกันแบบนี้ทำไม" เสียงนี้เป็นของอัญชันที่อดไม่ได้ที่เธอจะสวนกลับฝั่งนั้นไปบ้าง โดยส่วนตัวอัญชันค่อนข้างเรียบร้อย พูดน้อย และไม่ค่อยชอบหรืออยากมีปัญหากับใคร แต่ตอนนี้ที่เธอเลือกที่จะพูดขึ้นบ้างเพราะหมูแฮมเพื่อนสนิทของเธอโดนกระทำมาสักพักแล้ว
แต่ก่อนพวกเธอสามคนก็รู้ว่ามีคนไม่ชอบ แต่มากสุดก็แค่แขวะกันตอนเดินสวนทาง โดยที่เธอก็ทำได้แค่มองเท่านั้น ไม่ได้ต่อปากต่อคำหรือเถียงโต้กลับไป และไม่เคยถึงเนื้อตัวกันเหมือนอย่างกับตอนนี้ ที่ข้าวฟ่างกับซีนชักจะทำอะไรที่ไม่เข้าท่าเสียแล้ว ขนาดนี้แล้วหมูแฮมจะไม่เงียบอีกต่อไป…
ยายมักสอนเสมอว่า คำนินทาว่าร้ายมีอยู่ทุกที่ แต่ถ้าเราไม่ได้เป็นแบบที่คนพวกนั้นพูดก็ไม่จำเป็นที่จะต้องไปใส่ใจ แต่ถ้ามากเกินไปจนเรารู้สึกไม่ดี หรือทำอะไรที่เกินขอบเขต แฮมจะสวนกลับบ้างก็ไม่ผิด
"ทำไม ข้อหาหมั่นไส้ มีอะไรไหม" ซีนพูดขึ้นเสียงดังด้วยท่าทางเอาเรื่อง และสิ่งที่ซีนตอบกลับมามันก็ทำให้หมูแฮมขมวดคิ้วด้วยความงุนงง หงุดหงิด และไม่เข้าใจ โตจนอายุขึ้นเลขสองแล้วยังมีความคิดที่ปัญญาอ่อนขนาดนี้อยู่อีก ด้วยข้อหาหมั่นไส้ ไม่ชอบหน้า แล้วก็มาหาเรื่องกันแบบนี้น่ะเหรอ ทำอย่างนี้มันจะมากเกินไปหน่อยไหม
“มากไปแล้ว…”
“วันใหม่ไม่ต้อง แฮมเอง” วันใหม่ที่กำลังจะสวนกลับจำต้องหยุดชะงักลงไปพร้อมกับคำพูดที่ต้องกลืนลงคอ ด้วยเพราะหมูแฮมที่พูดขัดขึ้น ก่อนจะเดินออกไปยืนด้านหน้าของสองสาวเพื่อนสนิทเพื่อประชันหน้ากับรุ่นพี่สองคนที่เข้ามาก่อความไม่สงบสุขตอนนี้
“พี่ชื่อข้าวฟ่างใช่มั้ยคะ ชีวิตพี่ไม่มีความสุขขนาดนั้นเลยเหรอคะถึงได้มาตามระรานรังควานคนอื่นแบบนี้ แฮมเข้าใจนะ คนประเภทพวกพี่มีเยอะมาก แล้วก็พบเห็นได้ตามทั่วไป”
“นังเด็กนี่! กล้าว่ารุ่นพี่เหรอ!” เมื่อโดนหมูแฮมสวนกลับ ข้าวฟ่างกับซีนถึงกับหน้าเหวอไปเล็กน้อย ส่วนมือที่กำเข้าหากันแน่นของข้าวฟ่างบ่งบอกว่าเริ่มมีอารมณ์หงุดหงิดเข้ามาแทรกแล้ว เนื่องจากตรงนี้คือกลางโรงอาหารของคณะ จึงรู้สึกอับอายที่โดนรุ่นน้องสวนกลับมาแบบนี้
“ปกติแฮมก็ไม่เคยมายืนด่ายืนว่ารุ่นพี่แบบนี้หรอกค่ะ แต่พวกพี่ก็ทำตัวให้น่าด่าเกินไป จะเคารพก็เคารพไม่ลง พูดตรง ๆ เลยแล้วกันนะคะ ถ้าว่างมากก็ไปช่วยแม่ล้างจานค่ะ!! พวกเรา…วิ่ง!!”
“กรี๊ด!! นังเด็กแฮม นี่! จะหนีไปไหน กลับมานะไอ้เด็กบ้า!”
- ผู้เขียน
