“สะ... สวัสดีค่ะ”
วริศรากลายเป็นกระต่ายตื่นตูม หวาดกลัวทั้งที่เจ้านายยังไม่ได้ต่อว่า หญิงสาวมารยาทดีกระพุ่มมือไว้เจ้าของโรงงานที่ยังดูหนุ่มๆ ไม่ได้แก่เหมือนเจ้าของกิจการคนอื่น ตกตะลึงจังงังกับนัยน์ตาคู่คมที่ไม่หลบเลี่ยงไปทางอื่น จ้องมองหล่อนเหมือนโกรธแค้นมาแต่ชาติปางไหน หรือเขา... ยังไม่หายโกรธเรื่องที่หล่อนอาเจียนบนรถ
“หนู... เอากุญแจรถมาคืนค่ะ” วริศราก้มหน้าก้มตาย่ำเท้าเข้าไปใกล้โต๊ะทำงานเพื่อวางกุญแจ “ผู้จัดการบอกว่า... ให้หนูเอามาคืนคุณคณาด้วยตัวเอง และให้มาขอโทษคุณคณาที่หนู... อาเจียนบนรถคุณ แล้วก็... ให้มาขอบคุณคุณคณาที่ช่วยพาหนูมาส่งถึงโรงงาน...”
วริศราพนมมือไหว้เขาสองครั้งติดๆ เพื่อขอโทษและขอบคุณ เจ้าของโรงงานแค่มองหน้า ไม่ปริปากพูดเลยสักคำ สาวโรงงานวัยขบเผาะตัวหดเล็กลงกว่าปลาหมึกถูกน้ำร้อนลวก ไม่ได้กลัวเขาเท่ากลัวถูกไล่ออกจากงาน ก้มหน้าผากลงชิดหัวแม่โป้งไหว้อีกครั้งและอีกครั้
