ความรู้สึกที่มีต่อวริศราเขาเรียกว่า ‘ความหลง’ เขาไม่สามารถกะเกณฑ์ได้ว่าจะสามารถเปลี่ยนเป็น ‘ความรัก’ ในวันข้างหน้าได้หรือเปล่า เขารู้แค่เขามีความสุขที่ได้อยู่กับเด็กสาว หล่อนทำให้เขาผ่อนคลาย เป็นตัวของตัวเอง และใช้รอยยิ้มน่ารักดึงดูดสายตาเขาให้หยุดที่หล่อนคนเดียว ไม่ว่อกแว่กไปมองผู้หญิงคนอื่น คณาธิปรับส่งวริศราจากบ้านกับที่ทำงานกระทั่งถึงวันศุกร์วันสุดท้ายของการทำงาน เขาลางานให้หญิงสาวเพื่อพาหล่อนไปเลือกซื้อเสื้อผ้าใหม่ที่จะสวมใส่ในวันเข้าพิธีผูกข้อมือ ได้เดรสสีขาวยาวคลุมเข่ามาหนึ่งตัวค่อนข้างน่ารักพอดีกับตัวหล่อน
“เอาแค่ชุดเดียวเองเหรอ มากกว่านี้ขนหน้าแข้งฉันไม่ร่วงหรอกนะ”
“เอาแค่นี้ก่อนค่ะ วันหลังเจอชุดสวยๆ ค่อยซื้อเพิ่มก็ได้”
“เธอซื้อของเสร็จเร็วอย่างนี้ เราจะไปไหนกันดี หรือหิวไหม หาอะไรกินในห้างฯ ก่อน ถ้าเธออยากไปไหนต่อจากนี้ฉันจะพาไป”
“แล้วแต่คุณค่ะ คุณเต็มใจเลี้ยงอะไร หนูกินได้ห
