จางหลิงเฟย สุดยอดภรรยา

แยกบ้าน

หลิงเฟยกลอกตาขึ้นมองบนก่อนจะเอ่ยบอกออกไป " ฉันจะต้องเอื้อเฟื้ออะไรกับเธองั้นหรอ อาหาร สิ่งของหรือสามีของฉันละ "

" นี่เธอ "

" อ๊ะๆๆๆ อย่าเสียงดังไปไม่อย่างนั้นคนภายนอกจะรู้ธาตุแท้ของเธอกันหมดนะ " หลิงเฟยเอ่ยขึ้นพลางสอดส่ายสายตามองไปรอบๆ ชาวบ้านที่มุงดูอยู่บริเวณนั้นต่างก็พากันซุบซิบและจ้องมองมาที่พวกเธอแล้วด้วย

" เหอะ ฝากไว้ก่อนเถอะ "

" ไม่รับฝากนะจ้ะ บาย .... " หลิงเฟยเอ่ยขึ้นตามหลังของยุวชนหญิงคนนั้นไป ก่อนจะหันมาจ้องตาขวางใส่สามีที่เอาแต่ยืนเงียบ

"อาเฟยผมไม่รู้จักเขาจริงๆ นะ " หยวนเซียวพยายามอธิบายให้เธอฟัง

" ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรคุณนี่คะ " เธอเอ่ยบอกก่อนจะเดินหนีไปด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยจะดีนัก หยวนเซียวจึงต้องเดินตามหลังเธอไปอย่างเงียบๆ ไม่กล้าที่จะทำให้เธอโกรธเคือง

หลังจากที่เดินออกมาแล้ว หลิงเฟยก็เดินเข้าไปในร้านขายเสื้อผ้า เธอตั้งใจจะซื้อชุดใหม่มาใส่สำหรับตนเองและสามี แต่เมื่อนึกถึงคนที่บ้านแล้วเธอก็ตัดสินใจเลือกเสื้อผ้าที่ไม่ค่อยดีนัก ส่วนเสื้อผ้าสวยตัดเย็บอย่างดีนั้นเก็บเอาไว้ในมิติ รอแยกบ้านแล้วค่อยนำออกมาใส่

" เชิญเลือกดูได้เลยค่ะ สนใจชุดไหนบอกฉันได้เลยนะคะ " คนงานของร้านเอ่ยบอกอย่างมีมารยาท ซึ่งหลิงเฟยก็พอใจกับการให้บริการของร้านนี้ไม่น้อยเลย

" ได้ค่ะ "

ส่วนหยวนเซียวนั้นเขากำลังเลือกเสื้อผ้าอยู่แต่เมื่อหลิงเฟยมองดูแลเธอรู้สึกไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก

" คุณจะเลือกแต่สีดำไม่ได้นะคะ "

" ทำไมล่ะครับ เสื้อผ้าพวกนี้มันก็เหมือนกันทั้งนั้น "

" ฉันไม่เถียงว่าเสื้อผ้ามันก็เหมือนกัน แต่ว่า คุณก็ควรจะใส่สีอื่นบ้าง ดูสิ สีเขียวตัวนี้ก็สวย ตัวนี้ก็สวยเหมาะกับหน้าหล่อๆของคุณ "

" งั้นคุณเลือกให้ผมดีกว่าครับ ผมเลือกไม่เป็น " หยวนเซียวเอ่ยบอกเพราะเขาไม่เคยซื้อเสื้อผ้าใส่เอง ที่ใส่อยู่ก็ใส่ต่อจากพี่ใหญ่ของเขาทั้งสิ้น

" ค่ะๆไว้ใจฉันได้เลย รับรองหล่อเหลาจนสาวในหมู่บ้านจ้องตาเป็นมัน หึ " เธอเอ่ยบอกเขาอย่างหมั่นใส้ ไม่ว่าเปล่าสะบัดหน้าหนีอีกด้วย

" โธ่..!อาเฟยผมมีคุณคนเดียวก็พอแล้ว " เขายืนมองภรรยาเลือกเสื้อผ้าให้กับเขาอย่างพึงพอใจ

เขารู้สึกดีที่เธอใส่ใจแม้ว่าจะเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ เมื่อได้เสื้อผ้าตามที่ต้องการแล้วเขาก็พาเธอไปจ่ายเงินจากนั้นก็แวะหาที่หลบมุมลับสายตาคนนำข้าวและอื่นๆออกมาใส่ตะกร้าสะพายหลังของตนเองเอาไว้ ก่อนจะพากันไปขึ้นเกวียนของหมู่บ้านด้วยกัน

เมื่อทั้งคู่มาถึงหน้าหมู่บ้านชาวบ้านต่างมองดูพวกเธอทั้งสองจนเดินหายลับตาเข้าบ้านหยวนไปจึงได้เลิกจ้องมองกัน หลิงเฟยนำข้าวของเข้ามาเก็บในห้อง แต่เมื่อสำรวจดูของใช้ส่วนตัวก็พบว่ามันหายไป ตอนนี้ ารมณ์ของเธอขึ้นสูงอย่างมาก

" เสี่ยวอิง เธออยู่ไหน ออกมาคุยกับพี่เดี๋ยวนี้นะ " หลิงเฟยเรียกหาน้องสาวสามี เพราะรู้ว่าของที่หายไปนั้นเป็นฝีมือของเด็กสาวคนนี้

" มีอะไรครับอาเฟย " หยวนเซียวเอ่ยถามเมื่อได้ยินเสียงภรรยาดังลั่นบ้าน

" ของใช้ของฉันหายไป และฉันรู้ว่าเสี่ยวอิงเป็นทำหยิบไป หลายครั้งที่น้องสาวของคุณมายุ่งวุ่นวายกับของใช้ของฉันโดยไม่ได้รับการอนุญาตจากฉัน "

" เรื่องนี้คงต้องให้พ่อกับแม่จัดการครับ "

" หึ จัดการ จัดการอะไรคะ ฉันหรือเสี่ยวอิง ไม่ว่าจะกี่ครั้งแม่คุณก็ไม่เคยตักเตือนน้องสาวคุณ เอาแต่บ่นว่าให้ฉันแบ่งๆโทษฉัน ทำเหมือนฉันเป็นคนผิดมาตลอด หยวนเซียวถ้าคุณจัดการให้ฉันไม่ได้ เรากย่ากันเถอะค่ะ ฉันไม่อยากต้องมาทนกับความเห็นแก่ตัวของคนในบ้านอีก " หลิงเฟยเอ่ยบอกเขาก่อนจะกลับเข้าห้องไปและล็อคประตูอยู่ในห้องลำพัง นึกโมโหตนเองที่เอาครีมนั้นออกมาใช้แล้วไม่เก็บให้เรียบร้อยก่อนจะออกไปจากบ้าน เพราะมัวแต่ตื่นเต้นที่จะได้เข้าเมือง

ทางด้านหยวนเซียวนั้นเขาได้แต่นิ่งเงียบคิดอะไรไม่ออกไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าน้องสาวของเขามีนิสัยเช่นไร แต่ไม่คิดว่าครั้งนี้ภรรยาจะโกรธมากถึงขั้นขอหย่ากับเขาแบบนี้ เสียงแตรสัญญาณดังบ่งบอกว่าเป็นเวลาพักกลางวันแล้ว คาดว่าอีกเดี๋ยวทุกคนก็คงกลับมารวมถึงหยวนอิงน้องสาวของเขาด้วย

" อ้าว กลัยมาแล้วหรอ เข้าไปในเมืองเป็นยังไงบ้างล่ะ " พ่อหยวนเอ่ยถาม

" พ่อครับ ผมอยากขอแยกบ้าน "

" แกว่าอะไรนะ "

" ผมอยากแยกบ้านครับ พ่อรู้ไหมครับว่าเสี่ยวอิงมักจะเข้าไปขโมยของ ของอาเฟยในห้อง " หยวนเซียวเอ่ยถามพ่อของตนเองพลางจ้องมองด้วยสายตาจับผิด ซึ่งเมื่อเห็นท่าทางกระอึกกระอักก็รู้แล้วว่าพ่อรับรู้ในสิ่งที่น้องสาวทำ

" ทำไมของแค่นั้นแบ่งให้น้องสาวแกใช้ไม่ได้หรือไง คนในครอบครัวทั้งนั้น "

" พ่อครับแต่ของส่วนตัวของอาเฟย พวกเราก็รู้ว่าไม่ควรยุ่งนะครับ พ่ออย่าคิดแต่จะเข้าข้างเสี่ยวอิงไม่อย่างนั้นเธอโตไปจะมีนิสัยแบบนี้ติดตัว หากแต่งออกไปจะลำบากเพราะคงไม่มีบ้านไหนชอบลูกสะใภ้ที่มีนิสัยลักขโมยหรอกครับ "

" เสี่ยวอิงเป็นน้องสาวของแกนะเจ้ารอง "

" เพราะเป็นน้องสาวผมถึงไม่อยากเอาเรื่อง แต่ถ้าอาเฟยเอาเรื่องขึ้นมาผมคงช่วยอะไรไม่ได้ " หยวนเซียวเอ่ยบอกพลางมองหน้าพ่อของเขาอย่างรู้สึกเสียใจ