EP 19
1215 คำ
ผู้ต้องหาคดีขโมยหอมแก้มเมื่อวันก่อน กำลังนอนเอนหลังอยู่กับโซฟาราคาเหยียบล้าน เบื้องหน้าคือประตูกระจกบานใหญ่ใสแจ๋ว กรอบถูกออกแบบมาบางเฉียบ เพื่อไม่ให้บดบังวิวท้องฟ้าสีครามยามเช้าๆ มีอาร์มแชร์สองตัวอยู่ตรงระเบียง เยื้องกันนั้นเป็นบ่อน้ำพุ พวยพุ่งขึ้นมาให้ปลาคราฟได้แหวกว่ายอย่างสนุกสนาน
หนังสือ Secrets of the Millionaire Mind ยังคงอยู่ในมือ นับตั้งแต่ตื่นนอนแล้วออกมานั่งตรงนี้ กาแฟในกระติกเก็บความร้อน นานครั้งจะถูกยกขึ้นจิบ
วันหยุดเป็นอะไรที่อาชาชอบมาก เขามักจะตัดกิจกรรมที่จะต้องพบเจอผู้คนออกไปจนหมด เว้นกรณีจำเป็นจริงๆ เลี่ยงไม่ได้จริงๆ ถึงจะไป แต่ก็น้อยครั้งมาก เพราะอยากให้เวลากับตัวเองก่อนเรื่องอื่น จะได้อยู่กับหนังสือที่ชื่นชอบ และซื้อมาดองไว้หลายร้อยเล่มในห้องทำงาน
แม้แต่สองแสบ ที่พักอยู่ห้องติดกันนี้ เขาก็ไม่ให้เข้ามายุ่งวุ่นวาย ถ้าไม่ได้เรียกใช้ เพราะอยากมีเวลาส่วนตัว และเชื่อว่าทั้งสองก็คงต้องการแบบเดียวกัน เขาถึงกับออกค่าห้องให้ครึ่งหนึ่ง ให้แต่ละคนมีพื้นที่ส่วนตัว อยากทำอะไรก็ตามสบาย แต่ส่วนใหญ่สองหนุ่มก็มักจะไปไหนกับเขาแทบจะตลอดเวลา
“คุณปั่นตื่นเช้าตามเคยนะคะ”
เรือนกายสูงใหญ่ มีเสื้อคลุมห่อไว้เพียงตัวเดียว กำลังถูกมือบางค่อยๆ สอดเข้าไปหาแผงอกอุ่น หลังจากแก้มสากเพราะยังไม่ได้โกนหนวด ถูกริมฝีปากนุ่มจูบไปแล้วหนึ่งฟอด แต่ทำไมมันทำให้เขาคิดถึงตอนจูบแก้มนุ่มยัยแคระขึ้นมาล่ะวะ
“แล้วแขกจะรีบตื่นทำไมครับ เพิ่งจะได้นอนไม่กี่ชั่วโมงเองไม่ใช่เหรอครับ”
เขมิกาเพิ่งบินกลับจากไปเดินแบบที่เชียงใหม่ ตอนเที่ยงคืนนี่เอง มาถึงก็ถูกเขาก่อกวนหลายชั่วโมง เพราะห่างกันถึงห้าวันเต็ม
“ใครกันนะคะ ทำให้แขกได้นอนน้อย” แก้มสากถูกจูบอีกรอบ
“นั่นสิครับ ใครหว่า” เขายิ้มตรงมุมปาก คล้ายๆ จะอ่านเกมอีกฝ่ายออก แค่ยังไม่พูดเท่านั้น
“โทษฐานที่ทำให้แขกเหนื่อย ต้องมีค่าปรับนะคะ” เสียงหวานๆ กระซิบข้างหูแผ่วเบา
“เป็นอะไรดีครับคราวนี้”
ริมฝีปากหยักได้รูปยกยิ้ม แม้อยากจะอยู่เงียบๆ กับหนังสือเล่มโปรดสักแค่ไหน แต่ก็ยินยอมให้คู่ควงเข้ามาคั่นกลางได้บ้าง ถ้าไม่กวนมากจนเกินไป และเขมิกาก็รู้จักขอบเขตของตัวเองดีเสมอมา ตั้งแต่คบหากันจริงจัง
“แหวนเพชรสักวง หรือกระเป๋าสักใบดีมั้ยคะ”
“ได้อยู่แล้วครับ ชอบแบบไหนก็บอกเลย ผมจัดให้”
นี่ไง ไอ้ปั่นอ่านไม่เคยผิดร๊อก
“รักคุณปั่นที่สุดเลยค่ะ”
แก้มคนหล่อถูกจูบอีกรอบ แล้วก็ผละไป นั่นทำให้เจ้าของแก้มโล่งนิดๆ ในใจก็คิดไปด้วย ว่าค่าอิสระของเขาเช้านี้จะมีมูลค่าเท่าไหร่กันนะ
เก้าแสนแปด
นั่นคือราคากำไลเพชรที่คู่ควงสาวส่งรูปมาให้ดู ไม่กี่นาทีเขาก็โอนไป
“ให้ล้านเลยเหรอคะ ของแค่เก้าแปดแสนนะคะ”
เขมิกาง่วนอยู่กับตู้เย็นส่งเสียงหวานๆ มาหา เมื่อมือถือแจ้งว่ามีเงินเข้า
“เอาไว้เป็นค่าปรับสำหรับวันนี้ไงครับ แล้วก็ห้ามบ่นผมด้วยนะ ถ้าจะปรับบ่อยๆ”
หนุ่มสายเปย์เอ่ยเนิบนาบ แล้วก้มลงไปหาหนังสือเล่มโปรดต่อ แต่ก็มีอยู่เสี้ยวหนึ่งที่เขาคิดถึงแม่ เลือดสายเปย์ที่เขามี จะได้จากใครที่ไหนกั๊นล่ะ ถ้าไม่ใช่จากท่านแม่
ช่างแม่งมันสิ Money มีเยอะแยะ จ่ายแล้วได้ความสุขกลับมา จะไปเหนียวทำซากไรวะ
“วันนี้คุณปั่นมีคิวที่ไหนหรือเปล่าคะ”
“ยังไม่แน่ใจเลยครับ”
“หวังว่าคงจะไม่มีนะคะ เพราะเพื่อนๆ ของแขกอยากเจอคุณปั่นบ้างค่ะ”
“หือ”
อาชาละสายตาจากหน้าเอห้า ไปหาคู่ควงสาวที่ยังคงง่วนกับตู้เย็นไม่เลิก เท่าที่จำได้ เขาไม่ได้นัดใครไว้เลย
“แขกบอกแล้วนะคะว่าเพื่อนจะมาปาร์ตี้ที่นี่วันนี้ คุณปั่นลืมเหรอคะ”
“อาจจะครับ”
มือถือข้างกายถูกเขาเอาขึ้นมาดู ก็เห็นว่ามีโน้ตอยู่จริงๆ ด้วย ว่าเขมิกาขอนัดเพื่อนมาสังสรรที่นี่ตั้งแต่เที่ยงไปหาบ่ายแก่ๆ ตอนเย็นถึงจะไปดินเนอร์กับเขาที่ร้านใดร้านหนึ่ง แล้วแต่จะเลือก
ให้ตายสิวะ ไอ้ปั่นอยากอยู่คนเดียวชะมัดวันนี้
“แล้วคุณปั่นเช็กคิวหรือยังคะ ว่าลืมอะไรอีกหรือเปล่า”
“ผมลืมเลย ว่าคุณแม่อยากให้ไปช่วยดูที่สำหรับทำ SR น่ะ บอกตั้งแต่วันโน้นแล้ว แขกจำได้มั้ยครับ”
“จำได้ค่ะ”
“แถมยังให้ยัยแคระ เอ๊ย เลขาส่วนตัวมาย้ำอีกรอบเมื่อวันก่อนอีก”
“แปลว่าคุณปั่นต้องไปเหรอคะ”
“อาจจะครับ”
“เพื่อนๆ แขกจะต้องมาเก้ออีกแล้วเหรอคะ”
“แล้วปาร์ตี้ถึงเมื่อไหร่ล่ะครับ”
“ถ้าคุณปั่นไม่อยู่ก็อาจจะลากยาวไปจนกว่าคุณปั่นจะกลับเลยล่ะค่ะ จะได้เจอกันบ้าง”
“โอเค ยังไงผมจะโทรบอกอีกทีครับ”
“ค่ะ แต่เรานัดไปดินเนอร์ข้างนอกด้วยกันนะคะ”
“แขกจะมีท้องว่างพอเหรอครับ”
“เพื่อให้ได้ไปกับคุณปั่น แขกจะกินกับเพื่อนนิดๆ หน่อยๆ พอค่ะ”
“อย่าเลยครับ ผมว่าไม่สนุกหรอก กินเต็มที่ไปเลย ส่วนดินเนอร์ถ้าไม่สะดวกวันนี้ ก็ไว้วันอื่นเถอะครับ ผมเองก็ยังไม่ชัวร์ว่าคุณแม่จะลากไปไหนต่อหรือเปล่าด้วย”
“เสียดายจัง แต่ไม่เป็นไรค่ะ ไว้พรุ่งนี้เราค่อยดูอีกที ว่ามีตอนไหนว่างตรงกันบ้าง แล้วค่อยไป Lunch ด้วยกันก็ได้ค่ะ แต่ Dinner ไม่ได้แล้วนะคะ แขกมีนัด Brieft งานค่ะ”
“ครับ”
เขาชอบตรงที่เขมิกามีความ Flexible มาก ถึงได้คบกันมายาวนานหลายปี
“คุณปั่นอยากได้มื้อเช้ามั้ยคะ แขกจะทำเผื่อ”
“ก็ได้ครับ”
ไม่กี่นาทีต่อมา มื้อเช้าที่ว่า ก็มาวางตรงหน้าของเขา มันคือไข่ขาวคน มีผักแช่แข็งโง่ๆ ถูกย่างอยู่สองสามอย่างและไม่กี่ชิ้น อันที่จริงเช้าๆ เขาอยากได้โปรตีนเข้าร่างกายมากกว่า แต่ในเมื่อคู่ควงควบคุมเรื่องอาหาร เพื่อรักษามวลกายไว้ ให้ใส่เสื้อผ้าได้ทุกชุดเวลาเดินแบบ ก็เลยต้องยอมๆ ไป
“พริกไทยมั้ยคะ”
“ครับ”
เขามองมือผอมๆ เล็กๆ ของคู่ควง เหยาะพริกไทยลงในจาน แล้วส่งให้เขาต่อ ก่อนจะกลับไปตักเข้าปากเคี้ยวช้าๆ ควบคู่กับการท่องโลกโซเชียลตามที่เคยทำๆ มาตลอด
- ผู้เขียน
