EP 23
1160 คำ
“อะไรเสร็จครับคุณแม่”
ลูกชายจ้องแม่หน้ายิ้มๆ ในใจก็คิดไปถึงตอนจะจัดการยัยแคระในรถขึ้นมาทันที ถ้าไม่อ้อนดีๆ ป่านนี้อาจจะเสร็จเขาแล้วก็ได้
ฮึ ยัยแคระนี่นะ
แกเอาลงหรือไงไอ้ปั่น สั้นๆ แคระๆ เนี่ยนะ
“ก็ดูที่ไงจ๊ะ”
เขามองแม่ที่ยิ้มให้อย่างอารมณ์ดี ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร
“ครับ”
“สรุปว่าคุณปั่นไปด้วยเหรอจ๊ะ”
“ครับ”
ก็ใครจะไม่ไป เพราะตอนโทรมา แม่ตอบด้วยเสียงธรรมด๊าธรรมดา ว่ายัยแคระของเขาไปกับสองคนนั้น ต่อให้รู้จักกันมาเป็นสิบปี เห็นหน้าคร่าตากันประจำ แต่ไว้ใจได้เหรอ
น้ำมัน ใครให้เอาไปไว้ใกล้ๆ ไฟล่ะครับคุณแม่
“คุณแม่ก็นึกว่าจะไม่ไป เห็นน้องรักบอกว่าคงไม่ไปหรอก”
“ผมไม่ได้บอกแบบนั้นสักหน่อยครับ อีกแล้วเหรอยัยแคระ”
อาชาหันไปหาคนนั่งพับเพียบ เด็ดดอกขจรช่วยสาวรุ่นเดอะอยู่
“คุณปั่นจะรับของว่างมั้ยคะ หรือจะรอรับทานมื้อเย็นเลย” แม่กลัวลูกจะไปหาเรื่องเลขา เลยรีบดักด้วยเรื่องอื่นก่อน
“รอดีกว่าครับ ใกล้เวลาแล้วนี่ครับ อ้อ! สายบัวอยู่หลังรถนะครับ” จริงๆ ก็เหลืออีกเกือบชั่วโมงแหละ แต่อาชาก็ไม่อยากกิน
“ถ้างั้นเอาเบียร์เย็นๆ ก็แล้วกันนะ”
“ครับ”
“ปานไปให้คนยกมาที แล้วก็รีบๆ เอาสายบัวไปลอกเลยนะ เสร็จแล้วก็ให้นิ่มแกงเลย อีกหน่อยแขกก็คงจะมาแล้วล่ะ”
“ค่ะ”
ปานชีวันรีบจัดการตามคำสั่งทันที ในใจก็เคืองนิดๆ อยู่ เพราะต่อให้เจ้านายไม่สั่ง ก็รู้หน้าที่ดีอยู่แล้ว แต่ก็ไม่วายยิ้มให้ลูกเจ้านายก่อนไปเช่นเคย การได้เห็นหน้าหล่อๆ ทำให้รู้สึกว่าบ้านนี้น่าอยู่ขึ้นตั้งเยอะ
ทำไมคุณปั่นไม่ย้ายกลับมาอยู่เหมือนเมื่อก่อนกันนะ
“รถสวยดีนี่จ๊ะ” อาภัสสรามองคนนั่งพับเพียบกับพื้นแล้วยิ้มน้อยๆ ให้กับความสำรวมนั้น
“ค่ะ”
“ชอบหรือเปล่าจ๊ะยี่ห้อนี้ รุ่นนี้”
“ก็...ชอบค่ะ”
“มีคำว่าก็นำมา แปลว่าไม่ชอบเท่าไหร่เหรอจ๊ะ”
“เปล่าค่ะ ชอบ”
“แล้วทำไมมีก็”
“น้องรักว่าแพงไปหน่อยค่ะ”
“แพงก็จะกลัวอะไร คุณท่านออกให้ก่อน น้องรักแค่ผ่อนกับคุณท่าน ไม่ต้องเสียดอกเบี้ยด้วย”
รถญี่ปุ่นน้องรักก็ขับได้ค่ะคุณท่าน ไม่ต้องยุโรปหรอกค่ะ
แต่รักศิกาญจน์หรือจะกล้าบอกออกไป ก็คุณท่านอุตส่าห์ใจดีขนาดนี้
“น้องรักไม่รู้ว่าจะผ่อนหมดเมื่อไหร่น่ะสิคะ”
แต่ถ้าไม่พูดอะไรเลย ก็เหมือนจะไม่ซื่อตรงต่อความรู้สึกตัวเอง เลยแง้มนิดๆ
“ทำเป็นกลัวผ่อนไม่ไหว ไม่รู้หรือไงว่าแค่เธออ้อนคุณแม่ครั้งสองครั้ง เดี๋ยวก็ยกหนี้ให้หมดแล้ว”
อาชาหมั่นไส้ยัยแคระขี้ฟ้องขึ้นมาทันควัน ออกตัวขนาดนี้ มีหรือแม่จะใจดำให้ผ่อนจนหมด อย่างน้อยๆ ก็ต้องออกให้ครึ่งหนึ่งอยู่แล้วล่ะ
“น้องรักขึ้นมานั่งบนนี้ดีกว่า อย่าไปนั่งตรงนั้นเลย เจ็บตาตุ่มแย่”
อีกแล้วที่แม่จะต้องกันลูกออกไปก่อน เพราะกลัวปากจะไปตามใจของลูก เดี๋ยวเลขาส่วนตัวงอน จนพาลลาออก ตัวเองจะยุ่งเอา
“ไม่เป็นไรค่ะ”
“ขึ้นมาเถอะ ทีหลังไม่ต้องนั่งพื้นนะจ๊ะ”
“ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะคุณท่าน...”
“จะขึ้นดีๆ หรือจะให้ฉันอุ้มกันฮึ ไม่ต้องทำเหนียมหรอก ฉันรู้ว่าเธอเจ็บตาตุ่มแทบแย่แล้ว” อีกแล้วที่อาชาอดหมั่นไส้ยัยแคระขี้ฟ้องไม่ได้ เลยสวนทันควัน
“เอ...คุณปั่นนี่ยังไงกันนะ ทำไมชอบดุน้องอยู่เรื่อย ตั้งแต่เล็กจนโต”
“ก็ดูยัยแคระขี้ฟ้องของคุณแม่สิครับ น่าดุหรือเปล่าล่ะครับ พูดขนาดนี้ยังไม่ขึ้นมานั่งข้างบนอีก เดี๋ยวจะอุ้มไปโยนลงบึงให้ปลากินเหมือนเมื่อก่อนดีมั้ย”
คนตัวใหญ่ทำท่าจะลุก
“คุณปั่นน่ะ”
นั่นทำเอายัยแคระต้องรีบลุกทันที หน้าหวานๆ ก็งอเป็นจวักตักแกงใส่เขาด้วย ในหัวก็คิดถึงภาพตัวเองถูกยักษ์แกล้งจับโยนลงบึงขึ้นมาทันที ตามด้วยภาพยักษ์ถูกให้คุณท่านสั่งไปยืนขาเดียวคาบไม้บรรทัดขึ้นมา
คิดๆ แล้วก็ขำกับสมน้ำหน้าอีคุมปั่นนัก
“ก็แค่นั้นล่ะ ทำไมเธอจะต้องให้ฉันออกแรงด้วยนะ ยัยแคระขี้ฟ้องเอ๊ย”
“คุณปั่น ทำไมเรียกน้องรักแบบนั้นล่ะคะ” แม่ทำหน้าดุนิดๆ
“จริงด้วยค่ะ น้องรักสูงตั้งร้อยเจ็ดสิบแล้ว ไม่ได้แคระเหมือนเมื่อก่อนสักหน่อยค่ะ” คนถูกเรียกว่าแคระรีบสมทบทันที เพราะไม่ชอบสุดๆ
“นั่นน่ะสิ น้องออกตัวสูง”
“สูงไม่สูงก็จะเรียกเธอแบบเดิม มีอะไรมั้ยครับ” อาชาตีหน้าตายใส่แม่ แล้วหันไปกระตุกยิ้มให้ยัยแคระอย่างคนไม่แคร์อะไร
“ไม่เอานะคุณปั่น ให้เรียกน้องรักเหมือนเมื่อก่อน ห้ามเรียกเธอให้คุณแม่ได้ยินอีก”
“ทียัยแคระยังเรียกผมว่าคุณแค่นั้นนี่ครับ”
“เมื่อกี้น้องยัยเรียกคุณปั่นอยู่เลย”
“ก็แค่ต่อหน้าคุณแม่เท่านั้นล่ะครับ ลับหลังน่ะเร๊อ เรียกแค่คุณเท่านั้น ไม่เชื่อถามพี่ตุ่มได้”
“จริงเหรอน้องรัก”
“เอ่อ...ค่ะ”
อยากจะโกหกแหละ แต่ไม่ใช่สันดาน เลยต้องยอมรักหน้าหงอยๆ
“ทำไมล่ะ เมื่อก่อนยังเรียกคุณปั่นเลยนี่นา”
“ก็คุณปั่นชอบแกล้งน้องรักนี่คะ แล้วก็พูดไม่เพราะกับคุณท่านหลายอย่าง แล้วไหนจะไม่ค่อยมาหาคุณท่านเวลาป่วย จนต้องไปตามด้วย น้องรักไม่ชอบค่ะ”
“คิดว่าฉันชอบเธอหรือไงล่ะยัยแคระ ปากดี ขี้ฟ้องแล้วก็ขี้ประจบจะตาย แล้วมันเรื่องอะไรจะมาว่าฉันฉอดๆ เป็นเด็กเป็นเล็ก อย่ายุ่งเรื่องของผู้ใหญ่ เข้าใจมั้ยยัยแคระ”
“เอาอีกแล้วนะคุณปั่น เรียกแบบนั้นอีกแล้ว”
“คุณแม่ก็บอกยัยแคระให้เรียกผมเหมือนเดิมก่อนสิครับ แล้วผมก็จะฝืนใจเรียกเหมือนเดิมให้”
“ต้องขนาดฝืนใจเลยเหรอคะคุณปั่น”
“ใช่ครับ ฝืนมากด้วย”
“เฮ้อ สรุปว่าน้องรักเรียกคุณปั่นเหมือนเดิมได้มั้ยคะ”
“ได้ค่ะ”
“ส่วนคุณปั่นก็...”
“เดี๋ยวฝืนใจเลิกเรียกยัยแคระให้ก็ได้ครับ”
“แน๊! ยังจะแกล้งน้องอีก ดูสิ! น้องหน้างอใส่แล้ว เกิดน้อยใจจนลาออก คุณแม่จะหาใครมาช่วยทำงาน”
“ผมหาให้ใหม่พรุ่งนี้เลยก็ได้ ไม่เอาแคระๆ แกร็นๆ แล้วก็หน้างอๆ แบบนี้ด้วย”
- ผู้เขียน
