รักสำรองของคนหลายใจ

ตอนที่2 จากลา

พิธีบายศรีสู่ขวัญตามประเพณีอีสานของชาวบ้าน ข้อมือข้างซ้ายของรัชชานนท์เต็มไปด้วยฝ้ายผูกแขนนับห้าสิบเส้น บ่งบอกได้ว่าเขาและช่อฟ้าเป็นสามีภรรยากันถูกต้องตามขนมธรรมเนียมประเพณีแล้ว

ห้องหอในบ้านไม้หลังเก่าถูกดัดแปลง และตกแต่งเอาไว้ด้วยสีชมพูสวยงามไว้เพื่อกาลนี้ คู่บ่าวสาวหมาด ๆ นอนเคียงข้างอยู่ด้วยกันบนที่นอนราคาย่อมเยาว์ เขาไม่ได้มีปัญหากับทุกการเป็นอยู่แม้จะมาจากเมืองกรุง แขนแข็งแรงลูบไล้แผ่นหลังของคนในอ้อมกอดอย่างครุ่นคิด รู้สึกผิดในใจที่ไม่ได้บอกทุกอย่างให้กับช่อฟ้าได้รับรู้ ถ้าหากวันหนึ่งข้างหน้าเธอเกิดรับรู้ความจริงทุกอย่างเข้า หญิงสาวยังจะรักและให้อภัยผู้ชายอย่างเขาหรือเปล่านะ

"ทำไมพี่นนท์ดูเครียดจังคะ มีอะไรเล่าให้ช่อฟังบ้างก็ได้นะ" ช่อฟ้าแหงนใบหน้าขึ้น ช้อนสายตาจับจ้องมองสามีหมาด ๆ อีกครั้ง เพื่อรอคอยคำตอบที่หวังจะได้ยินจากปากเขาที่อาจจะอยากบอกเล่าอะไรให้ได้ฟัง

"คิดไปเรื่อยน่ะ แปลกดีเนอะ ไม่คิดเลยว่าพี่จะได้แต่งงานกับช่อเร็วขนาดนี้ เร็วจนพี่ตั้งรับแทบไม่ทัน"

"แม่ของช่อยังหัวโบราณมากพี่นนท์ ลำพังช่ออยู่ก่อนแต่งหรือมีลูกก่อนแต่งไม่ได้เป็นปัญหาเลยสักนิด แต่พี่นนท์เข้าใจแม่ใช่ไหมว่าครอบครัวเราโดนคนรอบข้างนินทาไม่ดีมานานร่วมเดือนแล้ว พี่นนท์จะคิดว่าช่อปล่อยท้องเพราะจับพี่หรือเปล่า?"

"พี่ไม่เคยคิดแบบนั้นเลยช่อ พี่ผิดเองล่ะที่ไม่ยอมป้องกันตัวเอง ทั้งที่ก็เคยคิดว่ามันอาจจะเกิดเรื่องบานปลายนี้ขึ้น แต่พี่จะรับผิดชอบช่อกับลูกอย่างดีที่สุดพี่สัญญา"

"ขอบคุณนะคะพี่นนท์ ช่อรักพี่นนท์ที่สุด ช่อดีใจที่วันนี้ได้แต่งงานกับพี่ เราก็ไม่ต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ เหมือนเดิมอีกแล้ว ช่อรักพี่นนท์นะคะ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ทำให้"

หญิงสาวกอดสามีด้วยความรู้สึกดีใจนัก รู้สึกว่าตัวเองโชคดีเหลือเกินที่ได้มาเจอกับสุภาพบุรุษอย่างเขาเข้า ชีวิตต่อจากนี้คงเปลี่ยนไปตลอดกาลแล้ว เพราะเธอเป็นคนมีพันธะเต็มร้อยมีลูกและสามีให้ต้องดูแล ไม่เคยเสียใจที่ยอมเป็นของเขาในวันนั้น ค่ำคืนฝนพรำที่จะต้องจำไม่รู้ลืม...

ชีวิตหลังแต่งงานผ่านไปได้สามวัน มีเหตุให้รัชชานนท์ต้องเดินทางเข้ากรุงเทพฯ อย่างกะทันหัน ซึ่งเขาไม่อาจรับรู้ได้เลยว่า ถ้ากลับไปวันนี้เขาจะไม่ได้กลับมาที่หมู่บ้านแห่งนี้อีกหรือเปล่า สองสามีภรรยายืนร่ำลากันอยู่ที่หน้าประตูบ้าน ช่อฟ้ารู้สึกใจหวิวขึ้นอย่างประหลาดนัก ได้แต่ยืนกอดสามีอยู่อย่างนั้นเหมือนกับไม่อยากปล่อยให้เขาต้องไกลห่าง

"พี่ไปแค่ไม่กี่วันเดี๋ยวพี่ก็กลับมาแล้วช่อ"

"แต่เราเพิ่งแต่งงานกันเองนะพี่นนท์ นี่เราจะต้องห่างกันแล้วเหรอคะ?"

"สงสัยที่บ้านพี่จะเกิดเรื่อง คุณพ่อเขาโทรมาตามให้พี่กลับบ้านด่วนน่ะช่อ ไม่เอาสิไม่งอแงนะ"

"ให้ช่อไปกับพี่นนท์ไม่ได้เหรอคะ?"

รัชชานนท์รู้สึกอึดอัดใจขึ้นมาอีกครั้ง ไม่ใช่เวลาที่เขาจะชักชวนเธอให้เข้ากรุงเทพฯ ไปด้วยกัน เพราะยังไม่ถึงเวลาที่ความจริงทั้งหมดจะต้องถูกเปิดเผย เขาอยากมีเวลาไปเคลียร์ธุระส่วนตัวให้แล้วเสร็จ เพราะต่อจากนี้ ชีวิตของเขาจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว

"พี่นนท์ไม่คิดจะพาช่อไปแนะนำให้ครอบครัวรู้จักบ้างหรือไง"

"หมอเขาบอกว่าไม่ให้ช่อเดินทางไกลนี่นา มันเสี่ยงต่อการแท้งลูกไม่ใช่เหรอช่อ พี่ว่าช่อรอพี่อยู่ที่นี่แหละ พี่ไปแค่สองสามวันไม่ได้กลับไปนานซะหน่อย เอาไว้คราวหน้าก็แล้วกันนะ แล้วพี่จะพาช่อไปแนะนำให้กับคุณพ่อได้รู้จักอย่างเป็นทางการ"

"ก็ได้ค่ะพี่นนท์ ขับรถกลับดี ๆ นะ ช่อเป็นห่วงนะคะ"

"ขอบคุณครับ ดูแลตัวเองดี ๆ นะช่อ เอาไว้พี่จะโทรหาช่อก็แล้วกัน พี่กลับก่อนล่ะไม่อยากไปถึงกรุงเทพมืดค่ำ"

สองสามีภรรยากอดลากันอีกครั้ง ก่อนที่ช่อฟ้าจะยอมปล่อยให้สามีได้ขึ้นรถและขับออกจากบ้านไปในที่สุด ดวงตาคู่สวยได้แต่จ้องมองท้ายรถไม่ยอมละสายตา จนกระทั่งรถคันสีขาวหายลับไปไกลแล้ว...