หมากัด
1249 คำ
[เช้าวันต่อมา]
“พี่วิน ไปส่งเพราหน่อยน้าาาา เพราขี้เกียจขับรถอ่า”
“รถก็ซ่อมเสร็จแล้ว ยังจะใช้พี่อีก”
“นะ นะ ไปส่งเพราหน่อย นะคะ นะคะ” กระเพราพยายามส่งสายตาออดอ้อนพี่ชายสุดฤทธิ์สุดเดช
“จะให้พี่ไปส่งก็เร็วๆ พี่ต้องรีบไปถ่ายโฆษณา” เมื่อทนต่อแรงออดอ้อนของน้องสาวตัวดีไม่ไหว ผมก็ตัดสินใจไปส่ง ก็แค่ทางผ่านหรอกนะ ไม่ได้หวังอะไรทั้งนั้น
“ค่าาาาา~”
@มหาวิทยาลัย
“ขอบคุณนะคะ มาจุ้บหน่อยเร็ว” กระเพราขยับใบหน้าจิ้มลิ้มเข้าใกล้พวงแก้มสากของพี่ชาย ทวามือหนาของกาวินมักไวกว่าเธอเสมอ เขายกมือหนาขึ้นดันศรีษะเล็กของน้องสาวให้ออกห่าง
“พอเลยๆๆๆ”
“ขี้ งก!!” กาวินมองท่าทางกระฟัดกระเฟี้ยดของน้องสาวอย่างนึงเอ็นดู
“ลงไปได้แล้ว พี่รีบ”
“ค่าาา”
ทันทีน้องสาวสุดที่รักก้าวลงจากรถหรู กาวินยังคงอยู่ในรถนั่งมองน้องสาวเดินเข้าอาคารเรียนจนลับสายตา เมื่อเขาหันกลับมาหมายจะออกรถเพื่อไปทำงาน สายตาเจ้ากรรมดันสะดุดเข้ากับรถมินิคูเปอร์สีน้ำเงิน ที่กำลังจอดเทียบท่า
ร่างกายสั่งการโดยอัตโนมัติด้วยการหาที่จอดรถ หยิบหมวก และแว่นกันแดดเพื่ออำพรางตัว แล้วเดินตามเจ้าของรถมินิคูเปอร์ไปอย่างรวดเร็ว
พลั่ก!!
“โอ้ยยย!!!” ร่างเล็กกระทบกับแผงอกแกร่งของใครบางคนในขณะที่กำลังเดินก้มหน้าเก็บกุญแจรถจนหนังสือที่ถือลงมาด้วยกระจายลงพื้น
“ ...”
“ขอโทษสักคำมันจะตายไหมฮะ!!!” มือเล็กยกขึ้นจับหนาผากมนถูๆ ไถ่ๆ เพื่อบรรเทาความเจ็บ พลางเงยหน้าขึ้นสบตากับเจ้าของแผงอกแกร่งที่ชนกับเธอเมื่อครู่
ทันทีที่เห็นใบหน้าหล่อเหลาของเจ้าของการกระทำ ดวกตากลมโตถึงกับเบิกโพลงขึ้น เธอจำได้เป็นอย่างดีว่าคนตรงหน้าคือกาวิน ซุปตาร์ ที่โด่งดังไปทั่วโลก
“หึ” กาวินเค้นเสียงหัวเราะลอดลำคอเมื่อเห็นปฎิกริยาของเอิงเอย ด้วยอยากพิสูจน์คำพูดน้องสาวที่ว่า เอิงเอยไม่บ้าดารา แต่พอเจอหน้าเขากลับตกตะลึงจนนิ่งไป
“ถอยไป อย่าเกะกะ” อะ อ้าว ผิดคาดนี่เหรอคำพูดของคนที่เจอกันอีกครั้ง ความจริงมันควรจะเป็น พี่กาวิน หรือ พี่วิน หรือ กรี๊ดดดด ดารา อะไรอย่างนี้ไม่ใช่เหรอวะ
“ฉันคุ้นหน้าเธออยู่นะ เราเคยเจอกันไหม” เอาวะ ลองเปิดประเด็นดูก่อนก็ได้
“ไม่!! ถอยไป ฉันจะไปเรียน” ยัยเด็กนี่ดื้อชะมัด ฉันก็รีบไปทำงานเหมือนกันนั่นและ
“ถอย!!” มือเล็กผลักแผงอกแกร่งเต็มแรง แต่ด้วยเรี่ยวแรงที่มีเพียงนิด กลับไม่สามารถทำอะไรกาวินได้เลย กาวินตอบแทนมือเล็กที่ผลักเขาเมื่อครู่ ด้วยการดึงแกมกระชากเข้าหาตัว และลากเธอไปในที่ลับตาคน
“ปล่อยนะ นายทำบ้าอะไรเนี่ย ปล่อย!!”
“เธอเด็กกว่าฉันเยอะ อย่าปีนเกลียว”
“ปล่อย จะลากฉันมาทำไม ฉันจะไปเรียน” กาวินถอดหมวก และแว่นกันแดดแบรนด์หรูออกช้าๆ มือหนายังคงจับข้อมือเล็กไว้มั่น จ้องหน้าสวยหวานของคนตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง
“มองฉัน แล้วตอบ เราเคยเจอกันไหม”
“ก็บอกว่าไม่ไง!! บ้าเอ้ยฉันจะเข้าเรียนสายแล้วไอบ้ากาวิน” กาวินยกยิ้มร้ายกาจ ก่อนโน้มใบหน้าคมคายเข้าใกล้ใบหน้าสวยหวานในระยะประชิด ทำให้ลมหายใจอุ่นเป่ารดกัน
“ไหนว่าไม่เคยเจอฉันไง”
“เป็นถึงดาราดัง ไม่น่าโง่ขนาดนี้เลยนะเนี่ย ก็นายเป็นดารา และบ้านฉันก็ไม่ได้ขาดทีวีถึงได้ไม่รู้ว่านายเป็นใคร ปล่อย...!!” น้ำเสียงกดต่ำของเอิงเอยไม่ได้ทำให้กาวินเกรงกลัวขึ้นเลย แต่เขากลับกระชากแขนเรียวเล็กของคนตรงหน้าเข้าหาตัวอีกครั้ง ทำให้ริมฝีปากอุ่นสัมผัสกับหน้าผากมนพอดิบพอดี
“หึ ฉันไปละ หวังว่าเราจะไม่เจอกันอีกนะ” รอยยิ้มพึงพอใจปรากฎขึ้นบนใบหน้าคมคาย ก่อนที่กาวินจะหันหลังกลับเดินออกไปอย่างคนอารมย์ดี
“อะไรของเขาวะ ยี้...” เอิงเอย งง กับการกระทำของชายหนุ่มเมื่อครู่ราวกับตั้งใจมาหาเรื่องเธออย่างไรอย่างนั้นเธอมองแผ่นหลังแกร่งที่ค่อยๆ ไกลออกไปจนลับตา ก่อนที่เธอจะยกมือถูไถ่กับหน้าผากมนราวกับจะลบสัมผัสของใครบางคนออกไปได้อย่างนั้นแหละ
“เป็นอะไรยะ ทำหน้าบูดอย่างกับตูดลิง” ทันทีที่เดินเข้ามาในห้องเรียน คำทักทายแรกของเพื่อนรักอย่างกระเพราก็ดังขึ้น ทำให้มาร์ติน มาร์แชล และเกรย์ หันมามองเธอพร้อมๆ กัน
“เปล่าหรอก เจอหมากัดมาน่ะ” เอิงเอยนั่งลงข้างๆ กระเพราอย่างหัวเสีย
“นี่ๆ เอยถ่ายรูปกัน”
“ฉันอารมย์ไม่ดี ยังจะชวนถ่ายรูปอีก”
“จะถ่ายไม่ถ่าย”
“ถ่ายซิ”
กระเพราโพสรูปของเธอที่ถ่ายคู่กับเอิงเอยเป็นรูปที่เอิงเอยทำหน้าบูดได้น่ารักมาก พร้อมคำบรรยายใต้ภาพ
‘เพื่อนเอยบอกว่า วันนี้มีหมากัดแต่เช้าเลย’
“ไปเที่ยวกันไหมทุกคน” หลังจากเรียนเสร็จ มาร์แชลเป็นคนชวนเพื่อนๆ ในกลุ่มไปปลดปล่อยเนื่องจากวันนี้เรียนเครียดมาทั้งวันแถมอาจารย์ยังปล่อยคลาสช้าไปเป็นชั่วโมง
“เอาซิ ฉันก็เบื่อๆ เหมือนกัน เพิ่งส่งงานลูกค้าเสร็จด้วยอยากปลดปล่อยพอดี ไปด้วยกันนะทุกคน” เอิงเอยตอบพร้อมชวนเพื่อนคนอื่นๆ ไปด้วย
“โอเค สามทุ่มเจอกันที่ผับ xxx นะ”
“กระเพราไปได้ไหม” เอิงเอยเอ่ยถาม ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาเธอเองยังไม่เคยเจอพี่ชายของกระเพราเลย รู้แต่ว่ากระเพราอยู่กับพี่ชายมาตั้งแต่เด็ก พี่ชายทำงานเลี้ยงเธอมาจนเธอ และพี่ชายมีทุกวันนี้ได้ ถึงอย่างนั้นก็อดชื่นชมพี่ชายคนเก่งของเพื่อนไม่ได้
“เดียวเพราบอกพี่ชายก่อนนะ เขาจะได้ไม่ต้องห่วง” กระเพราเดินแยกออกมาจากกลุ่มเพื่อนพลางหยิบสมาร์ทโฟนเครื่องหรูต่อสายหากาวิน
(ฮัลโหล)
“พี่วิน วันนี้เพราไปเที่ยวผับ xxx กับเพื่อนนะ”
(“…”)
“ฮัลโหล ได้ยินไหม”
(เพื่อนคนไหน)
“ทำไมอ่ะ”
(ถ้าเธอเป็นอะไรขึ้นมา พี่จะได้ตามไปเอาเรื่องเพื่อนเธอได้ถูก)
“โถ่!!! เลิกพูดเล่นได้แล้ว”
(เพื่อนคนไหน)
“เพื่อนในกลุ่มที่มหาลัย มีมาร์ติน มาร์แชล เกรย์ แล้วก็เอิงเอย”
(อืม ... รถเธอซ่อมเสร็จแล้วนิ เอารถไปซิ)
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวเพรากลับกับเอยก็ได้”
(เอารถไป พี่จะได้มั่นใจว่าเราจะไม่ดื่มเยอะเพราะต้องขับรถกลับบ้าน)
“ค่ะ”
กระเพราเดินกลับเข้ามาในกลุ่มเพื่อนที่รอคำตอบอยู่ ทันทีที่วางสาย “สรุปเจอกันสามทุ่มเนอะ เอยเดี๋ยวเพราเอารถไปเองนะ พี่ชายให้ขับไปอะ เขากลัวเพราดื่มเยอะจนขับกลับไม่ไหว” เอิงเอยพยักหน้าเป็นการรับรู้ก่อนแยกย้ายกันกลับ
- ผู้เขียน
