กาวินไม่รอช้าก้มตัวลงอุ้มคนตัวเล็กขึ้นพาดบ่าแกร่งเดินเข้าลิฟ กดชั้นบนสุดในทันที
“ปล่อยนะกาวิน ปล่อย!!”
“ฉันบอกแล้วใช่ไหม ฉันโตกว่าเธอ อย่าปีนเกลียว”
เพี้ยะ!!
“โอ้ยยย มาตีก้นฉันทำไมเนี่ย” กาวินฟาดมือหนาลงที่บั้นท้ายกลมกลึงอย่างไม่แรงมากนักแต่ก็สร้างความเจ็บปวดให้สาวน้อยได้ไม่ยาก
“ไม่ใส่อะไรเลยออกจากบ้านได้ยังไง โดนตีก้นแค่นี้อย่ามาร้องโอดครวญ”
“ปล่อยนะ กาวิน ปล่อย!!”
“ฉันบอกให้เรียกว่ายังไง”
“กะ ก็นายยังพูดว่าฉันอยู่เลย แล้วจะให้ฉันเรียกนายแบบอื่นได้ยังไง”
“อย่างนั้นเหรอ”
“ปล่อยฉันนะ!!”
“พี่วินแบกน้องเอยได้ทั้งคืนนะ” แม้จะอึ้งกับสรรพนามที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วของกาวิน ราวกับเขาอยากจะพูดมันอยู่แล้วอย่างไรอย่างนั้นแต่ตอนนี้ฉันต้องหาทางเอาตัวรอดจากซุปตาร์ เผด็จการนี้ก่อน
“พะ พี่วินปล่อยเอยก่อน เอยเวียนหัวหมดแล้ว” คงต้องลองตามน้ำไปก่อน มันอาจจะช่วยให้รอดพ้นจากเงื้อมือของเขาก็ได้
