เด็กในปกครองของพี่ชายไม่แท้

เมาเรือ

ม่านฟ้าถูกนายหัวคเชนทร์ลากขึ้นเรืออย่างทุลักทุเล เขาไม่ปรานีหรือแยแสต่อร่างเล็กของเธอเลยสักนิด เวลานี้ที่หน้าแข้งของเธอมีรอยถลอกเป็นทางยาว แล้วยังมีเลือดไหลซิบออกมา เมื่อนายหัวหนุ่มนั้นลากเธอไม่พ้น แล้วหน้าขาของม่านฟ้าครูดเข้ากับขอบเรือ

“โอ๊ะ!! โอ๊ย!” ม่านฟ้าร้องออกมาเสียงดัง เมื่อเขาโยนร่างเล็กของเธอนั้นทุ่มลงไปกองกับท้องเรือ

“หึหึ! แค่นี้มาทำเป็นสำออย อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะม่านฟ้า มารยาของเธอใช้กับฉันไม่ได้หรอก” พูดจบคเชนทร์ก็สั่งให้คนออกเรือ ไม่นานม่านฟ้าก็เริ่มเวียนหัว อยากจะอ้วกออกมา

“อ้วกกก! ขับช้าหน่อยได้ไหม ฉันจะอ้วกแล้วเนี่ย! หรือจะให้อ้วกใส่เรือ”

“เธอนี่มันเรื่องมากจังเลยนะยัยหน้ามึน” นายหัวคเชนทร์จำใจต้องสั่งให้คนขับเรือหยุดก่อน เพราะไม่อย่างนั้นม่านฟ้าคงอ้วกออกมาเต็มท้องลำเรือ และเขาก็ไม่ปรารถนาที่จะให้เป็นเช่นนั้น เพราะขยะแขยงทุกอย่างที่เป็นเธอ

“อ้วก! อ๊วก!” ม่านฟ้าอ้วกออกจนหมดไส้หมดพุง ไม่นานเธอก็เริ่มหมดแรงแล้วหลับเผลอไป

"หึ! นึกว่าจะเก่งที่ไหนได้แค่นี้ก็ป๊อดแล้ว!” เป็นครั้งแรกที่นายหัวคเชนทร์ได้มองใบหน้าของม่านฟ้าชัดเจน เขายอมรับว่าเธอน่ารักมีใบหน้ารูปไข่ปากกระจับเป็นสีชมพู แต่น่าเสียดายที่เขานั้นกลับไม่ได้พิศวาสในตัวเธอ เพราะยังไง ม่านฟ้าก็เป็นลูกของศัตรูอยู่ดี

เมื่อเวลาม่านฟ้าหลับ เธอเหมือนจะไม่มีพิษมีภัย แต่ทำไมเวลาตื่นขึ้นมา เธอถึงร้ายขนาดนั้น ปากเล็กของเธอเถียงคำไม่ตกฟาก เธอก็แค่ลูกกาฝากแล้วยังอยากมาลองดี นายหัวคเชนทร์ยังคงจับจ้องไปที่ใบหน้างามของม่านฟ้าอย่างไม่ละสายตา ทั้งที่ปากก็บอกว่าไม่ได้คิดอะไร แต่ทำไมใจเขาถึงเต้นแรงก็ไม่รู้

ไม่นานนักได้สักพักเรือก็แล่นมาเทียบท่า ส่วนม่านฟ้านั้นเธอยังไม่ตื่น หรือไม่ฟื้นก็ไม่รู้ เพราะว่าเธออ้วกออกมาจนหมดไส้หมดพุง

"นี่ยัยน่ามึนตื่นได้แล้ว!” นายหัวคเชนทร์ปลุกม่านฟ้าพร้อมทั้งเอาเท้าเขี่ยไปที่ ตัวนุ่มนิ่มของเธอ ม่านฟ้ารู้สึกตัวค่อยๆ ลืมตาขึ้น ก่อนจะพบว่าเท้าของเขานั้นยังวางอยู่ที่หน้าแข้งของเธอ ที่เวลานี้มันมีรอยขูดเลือดซึมอยู่แล้ว ม่านฟ้าก็เริ่มรู้สึกเจ็บจี้ดอย่างบอกไม่ถูก

“โอ๊ะ!! โอ๊ย! เจ้าข้าเอ๊ย! มาดูนายหัวคเชนทร์รังแกได้แม้กระทั่งผู้หญิง ใช้เท้าเหยียบลงมา ดูสิมีรอยถลอกจนเป็นแผลเนี่ย เพราะเท้าเขาเลย แถมเลือดยังไหลออกมาไม่หยุด ฉันเดินก็ไม่ได้ผู้ชายอะไร รังแกได้แม้กระทั่งผู้หญิง”

ม่านฟ้าตะโกนออกไปเสียงดัง จนพวกคนงานแถวนั้นหันมามอง ซึ่งหนึ่งในนั้นคือคนที่คิดหมายปอง อยากจะเป็นเจ้าของนายหัวคเชนทร์ เธอชื่อว่าดาหลาเป็นคนสวยมากเลยทีเดียว บิดาของเธอเป็นหัวหน้าคนงานที่นี่ เธอจึงมีอภิสิทธิ์เหนือกว่าคนอื่น เข้าออกบ้านของนายหัวคเชนทร์ได้ตลอดเวลา

"หุบปากเน่าๆ ของเธอไว้ซะม่านฟ้า!” นายหัวคเชนทร์พูดพร้อมกับเดินลงจากเรืออย่างไม่แยแสต่อร่างเล็ก ที่มีแผลถลอกเป็นรอยขูดยาว เขารู้สึกสมน้ำหน้าเธอด้วยซ้ำ

“หยุดก่อนพี่คเชนทร์...” ม่านฟ้าลุกไม่ไหวเริ่มรู้สึกว่าท้องเรือมันโคลงเคลง แล้วเธอก็เวียนหัว จึงยอมใจดีสู้เสือเรียกนายหัวคเชนทร์

"ใครพี่เธอ ฉันไม่มีน้อง ฉันเป็นลูกคนเดียวของพ่อกับแม่ ถ้าเธอเข้าใจผิด ก็กรุณาเข้าใจใหม่ด้วย” ม่านฟ้าสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ เขามีปมพ่อแม่ไม่รักหรืออย่างไร เขาถึงชอบพูดจาเหมือนกับเด็กไม่รู้จักโต

"เมื่อเราไม่ได้เป็นพี่เป็นน้องกัน ถ้าอย่างนั้นก็เปลี่ยนมาเป็นคู่รักกันดีไหมคะ คุณคเชนทร์ขา...อุ้มม่านฟ้าหน่อยค่ะ ม่านฟ้าลุกไม่ไหว” ม่านฟ้าทำเสียงสองพูดจาออดอ้อน จนคนงานแถวนั้นหันกลับมามองเธอเป็นตาเดียว ไม่คิดว่านายหัวคเชนทร์จะมีสาวสวยติดเรือมาด้วยในวันนี้

"ได้สิ เธอต้องการทำสงครามประสาทกับฉันใช่ไหมม่านฟ้า แล้วเธอจะต้องเสียใจ” นายหัวคเชนทร์เดินเข้ามาใกล้ พร้อมกับโน้มตัวลงไปช้อนร่างเล็กของม่านฟ้าขึ้นมา หญิงสาวตกใจเล็กน้อยไม่คิดว่าเขาจะอุ้มเธอจริงๆ แต่ก็ดีแล้วนี่ ในเมื่อเธอเจ็บหน้าแข้งอยู่

ตู้มมม!!

“ว้ายย! กรี๊ด!” ร่างอรชรของม่านฟ้าลอยลิ่ว ก่อนจะตกลงไปในน้ำเมื่อนายหัวคเชนทร์โยนเธอลงไป จากนั้นเขาได้ยิ้มอย่างสะใจที่ครั้งนี้เอาชนะเธอได้ แล้วเดินออกไปอย่างไม่ไยดี

ม่านฟ้าตะเกียกตะกายลุกขึ้นมาจากน้ำ แล้วรู้สึกแสบแผลตรงหน้าแข้งอย่างมาก เมื่อมันโดนน้ำเค็มแบบนี้

"ให้ผมช่วยไหมครับ มาผมช่วย”

หนุ่มหล่อหน้าตาดีเข้ามาพยุงร่างเล็กขึ้นมาจากน้ำ แล้วเขายังช่วยเธอขนกระเป๋าเข้าไปในบ้าน ม่านฟ้ารู้สึกถูกชะตากับการเป็นมิตรของเขา อย่างน้อยเธอก็ควรผูกมิตรไมตรีเอาไว้ เพราะเธอไม่มีใครรู้สึกว่ามีแต่คนของนายหัวคเชนทร์ เหมือนว่าทุกคนจะกลัวไม่ว่าเขาจะทำอะไรไม่เห็นมีใครโต้แย้ง แม้แต่เวลาที่เขาโยนเธอลงน้ำ ไม่เห็นมีใครมาช่วยนอกจากชายหนุ่มคนนี้

"นายไปช่วยเธอทำไม รู้ไหมว่ามารยาของเธอมีร้อยเล่มเกวียน"เมื่อม่านฟ้ากับชายหนุ่มเดินเข้ามาในบ้าน นายหัวคเชนทร์ก็เอ่ยขึ้นอย่างไม่ชอบใจ

"นายหัวมีเรื่องอะไรกับเธอมาก่อน ผมไม่รู้หรอกนะ แต่เธอเป็นผู้หญิง นายหัวควรดูแลเธอมากกว่านี้”

แป๊ะ! แป๊ะ! แป๊ะ! เสียงปรบมือของม่านฟ้าดังขึ้นรัวๆ เมื่อชายหนุ่มตรงหน้านั้นพูดถูกใจเธอเหลือเกิน ผู้ชายอะไรรังแกได้แม้กระทั่งผู้หญิงไม่แมนเลยสักนิด

"เธอตบมือทำไม อย่าคิดว่าฉันจะใจอ่อน ผู้หญิงอย่างเธอควรได้รับบทเรียนบ้าง”

"ผู้หญิงอย่างฉันเป็นยังไงแต่ที่แน่ๆ ฉันแมนมากกว่าคุณ” ม่านฟ้าพูดพร้อมกับเบ้ปากใส่นายหัวหนุ่ม อย่างยียวนกวนประสาท

"เธออยากลองดีใช่ไหมม่านฟ้า” นายหัวคเชนทร์พูดพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้ ตั้งใจบีบลงที่ต้นแขนของเธออย่างแรง จนม่านฟ้ารู้สึกได้ถึงความระบม แต่เธอยังอดกลั้นข่มใจเอาไว้ ไม่พูดอะไรออกไปให้เขารู้ถึงความอ่อนแอ

“พอเถอะนายหัว! แม่อุ่นพาคุณม่านฟ้าไปที่ห้องที” ชายหนุ่มพูดปรามนายหัวคเชนทร์ ในขณะที่ทั้งสองยังคงสบตามองกันอย่างท้าทาย ไม่มีใครยอมใคร เหมือนกับว่าพวกเขานั้น พร้อมที่จะฟาดฟันเป็นศัตรูกันจากชั่วนิรันดร์

“ฝากไว้ก่อนเถอะยัยหน้ามึน!”

"ไม่ใช่ธนาคารไม่รับฝาก! พูดจบม่านฟ้าก็ลากกระเป๋าตามแม่บ้านป้าอุ่นไป ซึ่งเพื่อนของนายหัวคเชนทร์ชื่อว่าไต้ฝุ่น มองทั้งสองอย่างเอือมๆ ขิงก็ราข่าก็แรง แบบนี้มีหวังได้ตีกันตายแน่ ไม่รู้ว่าบิดาของนายหัวคเชนทร์คิดยังไง ถึงให้ม่านฟ้ามาอาศัยอยู่กับลูกชาย

เรื่องราวทั้งหมดไต้ฝุ่นรู้ดี เพราะนายหัวคเชนทร์ไม่ได้ปิดบังเพื่อนสนิท ที่คอยช่วยเหลือเขาดูแลฟาร์มไข่มุกนี้ ในยามที่เขาต้องขึ้นไปดูสวนยาง แต่อีกไม่นานที่แห่งนี้คงไม่สงบเหมือนเดิม เพราะนายหัวคเชนทร์คงไม่ยอมลดราให้กับม่านฟ้าเป็นแน่