เด็กในปกครองของพี่ชายไม่แท้

ตาต่อตาฟันต่อฟัน

นายหัวคเชนทร์เดินตรงดิ่งมาที่ม่านฟ้าเขาไม่รอช้ากระชากเธอลุกขึ้นทันที ผู้หญิงอย่างเธอไม่ควรได้รับความปรานีจากเขาเช่นกัน เธอมันร้ายกว่าที่เขาคิดไว้เยอะ

“โอ๊ะ! โอ้ยย!”

"ปล่อยฉันเจ็บ!” ม่านฟ้าพยายามใช้เท้ายันพื้นเอาไว้ เพื่อไม่ให้นายหัวคเชนทร์นั้น ลากเธอออกไปจากห้องได้ แต่มันก็ไร้ผล เมื่อแรงของเขานั้นมีมหาศาลยังกับแรงของช้างก็ไม่ปาน ไม่นานเธอก็พ่ายแพ้ให้กับแรงชายจนได้

“นายหัวคเชนทร์ปล่อยคุณม่านฟ้าเถอะค่ะ เธอไม่สบายอยู่นะคะ” มารดาของมาหยาร้องขอออกไป แต่นายหัวคเชนทร์ก็ไม่ได้สนใจ ในการการกระทำนั้นเลย ข้อมือเล็กเรียวของเธอถูกเขากำไว้แน่น จนกระดูกแทบหัก ตอนนี้มันแดงไปหมดแล้วเพราะมือแกร่งที่แข็งแรงบีบรัดข้อมือเล็กเรียวเอาไว้แน่นเกินไป เหมือนเขากำลังตั้งใจแกล้งเธอ ก่อนจะผลักร่างอรชรให้ล้มลงไปต่อหน้าต่อตาอย่างไม่แยแส

ตุ๊บ!!

“โอ๊ะ..โอ้ย” ม่านฟ้าร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เมื่อก้นของเธอจ้ำเบ้ากระแทกกับพื้นแข็งอย่างแรง ในขณะที่เธอนั้นยังปวดเมื่อยไปทั้งตัว มิหนำซ้ำยังโดนเขาทำราวกับว่าเธอนั้นไม่ใช่คน

“อย่าคิดว่าจะมาอยู่ที่นี่ได้อย่างสงบสุข เคยอยู่แบบสบายบนกองเงินกองทองของคนอื่น บาปกรรมมันกำลังจะตามทันเธอแล้วม่านฟ้า!”

“คุณมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย! รังแกได้แม้กระทั่งผู้หญิงตัวเล็กๆ”

“ผู้หญิงอย่างเธอตัวเล็ก แต่พิษสงรอบตัว อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ”

"ถึงฉันจะร้าย ฉันก็ไม่เคยรังแกคนไม่มีทางสู้ อย่างคุณ”

"หุบปากของเธอซะ! แล้วเก็บของที่โยนลงมาขึ้นไปให้หมด”

ม่านฟ้ามองไปที่ข้าวของกองโตพวกนั้น ที่เธอโยนมันทิ้งลงมา บางอย่างก็ใช้ไม่ได้แล้ว ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัว ม่านฟ้าเพิ่งเข้าใจสุภาษิตนี้

“ของพวกนั้นมันใช้ไม่ได้แล้วก็ทิ้งไปสิ!”

"แต่นั่นมันของของฉัน! เธอไม่มีสิทธิ์โยนมันทิ้งลงมาแบบนี้!” นายหัวคเชนทร์พูดพร้อมกับตะคอกใส่หน้าม่านฟ้าอย่างแรง จนมาหยาและมารดายืนตัวสั่นเทา เพราะไม่เคยเห็นนายหัว โกรธใครแบบนี้มาก่อนเลย

“ช่วยไม่ได้ของคุณมาอยู่ในห้องฉันเอง” ม่านฟ้ายังคงพูดยืนยันกระต่ายขาเดียว แน่นอนมันไม่มีผลดีกับเธอ แต่หญิงสาวก็คิดว่าเธอไม่ควรอยู่นิ่ง เพื่อให้นายหัวคเชนทร์นั้นทำร้ายเธออยู่ฝ่ายเดียว เพราะยังไงเธอก็มาอยู่ที่นี่นะน้องสาวเขาคนหนึ่ง ซึ่งผู้ปกครองอย่างนายหัวคเชนทร์ควรจะดูแลเธอเป็นอย่างดี ตามคำบอกเล่าของพ่อเลี้ยง

“ได้! เธอต้องการแบบนั้นใช่ไหม ฉันจะจัดให้ม่านฟ้า” คำพูดของนายหัวคเชนทร์ทำให้ม่านฟ้านั้นถึงกับขนหัวลุก แต่เธอก็ยังสู้ไม่ยอมถอยเป็นไงเป็นกัน ในเมื่อเธอนั้นไม่มีทางเลือกอยู่แล้ว

“มาหยา! ไปเก็บข้าวของม่านฟ้าลงมาให้หมดเดี๋ยวนี้!” มาหยารีบวิ่งขึ้นบันไดไปทันที เพราะเธอกลัวกับท่าทีของนายหัวคเชนทร์ ที่โกรธจนหน้าแดงไม่รู้ว่าม่านฟ้าไปทำอะไรให้ เขาถึงได้โกรธเธอเป็นฟืนเป็นไฟราวกับว่าเธอนั้นทำผิดร้ายแรงมา

"คุณต้องการอะไร"

“หึหึ!” นายหัวคเชนทร์หัวเราะออกมาจากในลำคอ เมื่อเขาพอจะดูออกกับท่าทีของม่านฟ้าในเวลานี้ ปากของเธอนั้นพูดออกมาราวกับกรรไกร แต่ความเป็นจริงแล้วไม่มีอะไร เธอก็แค่เด็กไม่ทันหย่านม

“ฉันอยากรู้จังเลยว่าทำไมพ่อฉันถึงได้ต้องการให้เธอมาอยู่ที่นี่ ทั้งที่ควรไล่เธอออกไปจากชีวิตของพวกเรา แม่ของเธอก็ตายไปแล้ว ยังจะมาเป็นภาระให้อีกทำไม”

คำพูดของนายหัวคเชนทร์นั้น มันช่างสะเทือนใจของม่านฟ้าไม่น้อย แม้น้ำตาเธออาจจะไม่ได้ไหลออกมา แต่ใครจะรู้ว่าเวลานี้หัวใจของเธอกำลังร้องไห้ กับสิ่งที่นายหัวคเชนทร์นั้นได้พูดทำร้ายจิตใจอันบอบบางของเธอ หากเลือกเกิดได้เธอนั้นจะเกิดในครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ แม้ว่าจะไม่ร่ำรวย ก็ยังมีคนคอยห่วงใย ไม่ต้องระหกระเหินมาให้เขาทำร้ายหัวใจ คอยพูดจาดูถูกเหมือนกับคนไร้ค่าสิ้นราคาแบบนี้

"ทำไมเงียบไปล่ะ ยังมีอิทธิฤทธิ์อะไรบ้างแสดงออกมาสิ ที่นี่เธอไม่ต้องเก๊กหรอกเพราะพ่อฉันไม่ได้อยู่ด้วย”

นายหัวคเชนทร์ยังคงคิดว่าม่านฟ้านั้นคงแสดงตัวต่อหน้าทำเป็นเด็กดี เพื่อให้บิดาของเขานั้นรักและเอ็นดู จนยอมให้เงินมาเลี้ยงดู และเขาต้องเป็นผู้ปกครอง นั่นคือสิ่งที่นายหัวคเชนทร์ไม่เคยคิดต้องการ เพราะเขาเห็นม่านฟ้านั้นเป็นเพียงแค่ศัตรู

"เอาที่คุณสบายใจเลย ถ้าคิดว่าการทำร้ายฉันมันทำให้คุณมีความสุขได้ บางทีฉันอาจได้บุญกุศลในครั้งนี้ ทำให้ชาติหน้าจะได้ไม่ต้องมาพบเจอกันอีก”

“หึหึ!” นายหัวคเชนทร์หัวเราะในลำคอขึ้นมาอีกครั้ง กับคำพูดของม่านฟ้าที่ดูเหมือนจะแก่เกินตัว คงจะเคยผ่านอะไรมาเยอะ แต่น่าเสียดายที่เธอใช้ร่างกายนี้ไม่เป็นประโยชน์ ทำอะไรไม่เป็นสักอย่างแม้แต่ทอดไข่ดาวก็ยังไม่เป็น

"มาหยาเก็บข้าวของให้คุณม่านฟ้า เรียบร้อยแล้วค่ะนายหัว"

มาหยาพูดในขณะที่ลากกระเป๋าใบโตลงมาจากบ้าน เธอไม่รู้ว่านายหัวหนุ่มนั้นต้องการอะไร แต่ที่แน่ๆ มันคงจะไม่เป็นผลดีกับม่านฟ้าอย่างแน่นอน

“ขอบใจมากมาหยา กลับไปบ้านเถอะ เดี๋ยวให้เจ้าตัวเขาจัดการเอง”

พอนายหัวคเชนทร์พูดจบ มายากับผู้เป็นมารดาก็เดินออกจากบ้านไป ตอนนี้ม่านฟ้ากำลังยืนนิ่งงัน เพื่อประเมินสถานการณ์ถึงความเป็นไป ไม่รู้ว่านายหัวคเชนทร์จะทำอะไร ถึงได้ให้มาหยาเก็บกระเป๋าของเธอลงมา

"ทำไมกลัวเหรอ"

คำพูดของนายหัวคเชนทร์นั้น ไม่ได้ถามออกไปเพราะความห่วงใย แต่คำถามของเขาเหมือนกำลังท้าทาย เพื่อให้ม่านฟ้าหวาดกลัวมากกว่าสิ่งใด แต่เธอกลับไม่แสดงอาการใดๆ ออกมา

"กลัวทำไม คนเราเกิดมาก็ต้องตาย แต่ที่ฉันไม่แน่ใจคือคนที่จะตายฉันหรือว่าคุณ!" ม่านฟ้ายังคงไม่ลดละ หากนายหัวคเชนทร์ต้องการแบบนี้ เขาคงต้องทำศึกกับเธอหนักหน่อยแล้วกัน เอาให้ตายกันไปข้างหนึ่ง ให้มันรู้แล้วรู้รอดไป ในเมื่อเขานั้นเป็นคนเริ่มก่อน

"ดี! เก่งให้ตลอดแล้วกัน ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าคนอย่างเธอจะทนได้สักกี่น้ำกันเชียว” นายหัวคเชนทร์พูดพร้อมกับส่งสายตาที่เย็นชาและปนไปด้วยความแข็งกร้าวมาที่ม่านฟ้า ราวกับว่าเขานั้นโกรธเกลียดเธอมาแต่ชาติปางก่อนก็ไม่ปาน หญิงสาวกลับไม่สะทกสะท้าน แล้วจ้องสายตาพิฆาตของเธอออกไป สบตาคมอย่างท้าทาย ดูซิใครจะมีชัยในศึกครั้งนี้

ตอนนี้อาวุธของเธอก็มีเป็นคลังแสง กับพิษสงรอบตัว ที่เขาเคยกล่าวเอาไว้นั้น เธอจะแสดงมันออกมา แล้วอย่าคิดว่าม่านฟ้าจะยอมแพ้ให้กับโชคชะตาที่ไม่อำนวย