แม่ที่ทิ้งไป

1249 คำ
พิมพิชญาวางการ์ดแต่งงานลงบนโต๊ะทำงานของหมอธนดล ชายหนุ่มยื่นมือมารับมันไว้แล้วเปิดดูการ์ดใบนั้น "ทำไมมันไวขนาดนี้ล่ะครับ" หมอธนดลตาแดงก่ำเมื่อรู้ว่าเธอจะแต่งงานในเวลาอีกแค่ไม่กี่วัน "ผู้ใหญ่ได้ฤกษ์นี้น่ะค่ะ " "มันแต่งจริงว่ะ" อารัญพูดกับกลุ่มเพื่อนเมื่อศรันย์เอาการ์ดแต่งงานมาโยนให้พวกเขาในขณะที่กำลังจัดปาร์ตี้กันที่บ้านของอารัญ "เจ้าสาวมึงท้องหรอทำไมรีบแต่งจังวะ" ทัตเทพถามศรันย์ในขณะที่มีพริตตี้สาวนั่งอยู่บนตัก ศรันย์ไม่ได้อธิบายอะไรให้เพื่อนฟังแต่นั่งกระดกเหล้าราคาแพงราวกับน้ำเปล่า "ใครมาวะไอ้อาร์ม" ทัตเทพหันมาถามเจ้าของบ้านเมื่อเห็นว่ามีรถหรูขับเข้ามาจอดหน้าบ้าน "แฟนกู ไอด้า" "อ๋อ ไอด้า แล้วนั่นมากับใครวะน่ะ สวยชิบหายเลย" ทัตเทพถามเพื่อนอีกครั้งเมื่อเห็นผู้หญิงอีกคนที่มากับแฟนของเพื่อน "ไฮโซลูกปัดไง มึงนึกออกมั้ย" อารัญบอกกับเพื่อน ทัตเทพทำหน้าครุ่นคิดครู่หนึ่ง "ที่มีข่าวชอบเหวี่ยงใส่คนอื่นบ่อยๆปะ" "เออ" หญิงสาวสองคนเดินมาถึงจุดที่พวกเขานั่งอยู่ ไอรดานั่งลงข้างแฟนหนุ่ม ลูกปัดจึงนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับศรันย์ "สวัสดีค่ะ" ลูกปัดเป็นฝ่ายเอ่ยทักทายศรันย์ก่อน "สวัสดีครับ" ทัตเทพงงนั่งกันอยู่ตั้งหลายคนแต่เธอทักทายศรันย์แค่คนเดียว ตลอดเวลาที่นั่งสังสรรค์กันเกือบครึ่งค่อนคืนลูกปัดมักจะส่งสายตาให้ศรันย์อย่างเปิดเผย ส่วนศรันย์ก็ไม่ได้มีท่าทีปฏิเสธ เช้าวันต่อมา พิมพิชญาเดินลงมาที่ชั้นล่างของบ้านก็เจอผู้เป็นพ่อของเธอกำลังนั่งคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งรุ่นราวคราวเดียวกันด้วยสีหน้าที่ดูไม่ดีซักเท่าไร "ลูกพรีมมาหาพ่อมา" พิภพเรียกลูกสาวเข้าไปหา "สวัสดีค่ะ" เธอยกมือไหว้ผู้หญิงอีกคน แต่จู่ๆผู้หญิงคนนั้นก็โผเข้ามาสวมกอดเธอร้องห่มร้องไห้ แต่พิภพจัดการแยกเธอออกไป "พรีม นี่แม่เองนะลูก" เอมอรพูดเสียงสะอึกสะอื้น พิมพิชญานิ่งงันไปกับคำพูดที่ออกมาจากปากหญิงสาว "จริงหรอคะคุณพ่อ" เธอหันไปถามพิภพด้วยสีหน้านิ่งเรียบผู้เป็นพ่อพยักหน้าให้เธอ "คุณมาทำไมคะ" "คะ..คือ.เเม่..คิดถึงหนูนะพรีม แม่ขอโทษที่ไม่ได้ติดต่อหนูมาเลย แต่แม่คิดถึงหนูทุกวันเลยนะลูก" เอมอรร้องไห้พยายามคว้ามือพิมพิชญามาจับแต่เธอเบี่ยงมือหลบ "แล้วทำไมวันนี้ถึงมาได้คะ" เอมอรเริ่มอึกอักเมื่อลูกสาวที่เธอทิ้งไปไม่ได้โหยหาเธอเลย "คือว่าแม่เจอข่าวที่ลูกกำลังจะแต่งงาน แม่แค่จะมายินดีกับลูก" "ถ้ามาแค่นี้ก็ขอบคุณมากนะคะ" "ตะ.แต่ว่าน้องพรีมคะ ตอนนี้แม่กับน้องลำบากมาก น้องพรีมช่วยพวกเราหน่อยได้มั้ยลูก" เอมอรคว้าสองมือของเธอไปจับจนได้ "คุณกลับไปได้เเล้ว" พิภพเอ่ยปากไล่อดีตภรรยา "ยังไงเราก็เป็นแม่ลูกกันนะน้องพรีม เพลินตาก็เป็นน้องสายเลือดเดียวกันกับหนู" "ใครคือเพลินตาคะ" "นะ.น้องของหนูไงพรีม เพลินตาเป็นน้องของหนูนะลูก" พิมพิชญาชักมือกลับจากการเกาะกุม "เธอต้องการเท่าไรเอมอร พี่จะให้เธอเอง" พิภพกลัวลูกจะเสียความรู้สึกไปมากกว่านี้จึงอยากจะตัดบทให้มันจบๆไป "อรขอห้าหมื่นค่ะพี่ภพ" ทั้งพิมพิชญาและพิภพต่างก็มองเอมอรด้วยสีหน้านิ่งเรียบที่จู่ๆเอมอรก็เลิกร้องไห้สะอึกสะอื้น เอมอรพึ่งจะรู้ตัวว่าการแสดงของตนไม่เนียนจึงกลับมาร้องไห้สะอึกสะอื้นต่อ "น้องเพลินกำลังจะขึ้นปีหนึ่ง น้องไม่มีเงินจ่ายค่าเทอม ทางวิทยาลัยจะไม่ให้น้องเรียนต่อนะน้องพรีม" เธอพูดขอความเห็นใจอีกครั้ง พิมพิชญาเดินหนีวงสนธนากลับขึ้นมาบนห้องนอนตามเดิม แม่เธอมีลูกใหม่ที่อายุห่างกับเธอประมาณเกือบห้าปีตามที่เอมอรบอกว่ากำลังเรียนปีหนึ่ง แสดงว่าที่ทิ้งเธอไปเพราะกำลังมีลูกกับคนอื่นอย่างนั้นน่ะหรอ พ่อเธอทำงานหามรุ่งหามค่ำนอนวันละสองสามชั่วโมงแม่เธอเลยมีคนอื่นใช่มั้ย แล้วทิ้งเธอไว้ที่บ้านตนเดียวในวัยเพียงห้าขวบ จนพ่อกับมาจากดูงานต่างจังหวัดจึงรู้ว่าแม่ทิ้งลูกให้อยู่คนเดียวแล้วแม่เธอก็หายไปเลยพร้อมกับทรัพย์สินมากมาย ก๊อกๆๆ "ลูกพรีมให้พ่อเข้าไปได้มั้ยลูก" เธอรีบเดินไปเปิดประตู "เขาไปแล้วหรอคะ" พิภพพยักหน้าให้ลูกสาว "ได้เงินก็ไปเลย" พ่อเธอหน้าเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด "คุณพ่อยังรักเขาอยู่มั้ยคะ" พิภพนั่งลงที่ปลายเตียงของลูกสาวก่อนจะถอนหายใจออกมา ก่อนจะพูดนัยน์ตาแดงก่ำ "พ่อรักเขามาตลอด แต่เขาก็ทำกับเราอย่างเจ็บปวดเหลือเกินลูก ช่วงเวลาที่ยากลำบากเขาหอบเอาของมีค่าหนีไปกับชายชู้ ทิ้งลูกห้าขวบให้อยู่ในบ้านคนเดียว วันนี้กลับมาพร้อมกับบอกว่าลูกของชู้กำลังลำบาก" พูดจบพิภพก็ปล่อยโฮอออกมาอย่างคนที่กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ หญิงสาวสวมกอดผู้เป็นพ่อ เธอไม่เสียน้ำตาให้ผู้หญิงคนนั้นแม้แต่หยดเดียว เธอจับมือพิภพมาแนบแก้มของเธอมองหน้าผู้เป็นพ่อด้วยแววตาเข้มแข็ง "ลูกคนนี้กำลังจะแต่งงานกับคนที่เก่งที่สุด เพอร์เฟ็กต์ที่สุด รวยที่สุด เราจะทิ้งอดีตที่ผู้หญิงคนนั้นฝากแผลไว้ในใจของเรา เราจะโฟกัสแค่ความสุขในอานาคตกันนะคะ" พิภพสวมกอดลูกสาว พิมพิชญาเข้มแข็งกว่าเขาด้วยซ้ำ ที่ผ่านมาเขาเจ็บปวดทุกวันที่คิดถึงสิ่งที่เอมอรทำไว้ เขาไม่เคยลืมผู้หญิงคนนั้นได้เลย ก่อนวันแต่งงานเพียงหนึ่งวันเธอต้องไปรับเพื่อนสองคนที่สนามบินที่รีบกลับมาแบบกระทันหันเพราะเธอพึ่งบอกกับเพื่อนว่าจะแต่งงานสองวันที่แล้ว "ยัยพรีมมมม" เสียงโรสกับแอนนาตะโกนเรียกโบกมือโบกไม้ให้เธอรู้ว่าอยู่ตรงไหน "พวกแกจะเสียงดังทำไมเนี่ย อายคนบ้างสิ" รสรินทร์หยิกเข้าที่ไหล่ของเพื่อน "โอ๊ยยย แกหยิกชั้นทำไมยัยโรส" เธอว่าให้เพื่อนแล้วลูบตรงที่โดนหยิก "แกจะมีผัวทั้งทีทำไมพวกชั้นไม่รู้ห๊ะ มาบอกจนพรุ่งนี้จะดข้าหออยู่ละ" "เออ ไม่เคยมีแฟนแต่กลับไทยเดือนเดียวจะมีผัวเลย แปลกๆนะแก วันไนท์แสตนแล้วท้องหรอ" แอนนาพูดเสริม "จะบ้าหรอ ไปกันกันได้แล้ว คนเดินผ่านไปมาเยอะแยะมาพูดอะไรกันเนี่ย" ระหว่างที่อยู่บนรถทางไปโรงแรมพิมพิชญาก็โดนเพื่อนสาวทั้งสองสอบสวนทุกสิ่งทุกอย่าง "แต่เขาเจ้าชู้มากเลยนะ ดูจากข่าวในเน็ตอ่ะ" เสียงของแอนนาพูดขึ้นในขณะที่ตาจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม