ใจช้ำรัก

แม่ที่ทิ้งไป

พิมพิชญาวางการ์ดแต่งงานลงบนโต๊ะทำงานของหมอธนดล ชายหนุ่มยื่นมือมารับมันไว้แล้วเปิดดูการ์ดใบนั้น

"ทำไมมันไวขนาดนี้ล่ะครับ" หมอธนดลตาแดงก่ำเมื่อรู้ว่าเธอจะแต่งงานในเวลาอีกแค่ไม่กี่วัน

"ผู้ใหญ่ได้ฤกษ์นี้น่ะค่ะ "

"มันแต่งจริงว่ะ" อารัญพูดกับกลุ่มเพื่อนเมื่อศรันย์เอาการ์ดแต่งงานมาโยนให้พวกเขาในขณะที่กำลังจัดปาร์ตี้กันที่บ้านของอารัญ

"เจ้าสาวมึงท้องหรอทำไมรีบแต่งจังวะ" ทัตเทพถามศรันย์ในขณะที่มีพริตตี้สาวนั่งอยู่บนตัก ศรันย์ไม่ได้อธิบายอะไรให้เพื่อนฟังแต่นั่งกระดกเหล้าราคาแพงราวกับน้ำเปล่า

"ใครมาวะไอ้อาร์ม" ทัตเทพหันมาถามเจ้าของบ้านเมื่อเห็นว่ามีรถหรูขับเข้ามาจอดหน้าบ้าน

"แฟนกู ไอด้า"

"อ๋อ ไอด้า แล้วนั่นมากับใครวะน่ะ สวยชิบหายเลย" ทัตเทพถามเพื่อนอีกครั้งเมื่อเห็นผู้หญิงอีกคนที่มากับแฟนของเพื่อน

"ไฮโซลูกปัดไง มึงนึกออกมั้ย" อารัญบอกกับเพื่อน ทัตเทพทำหน้าครุ่นคิดครู่หนึ่ง

"ที่มีข่าวชอบเหวี่ยงใส่คนอื่นบ่อยๆปะ"

"เออ"

หญิงสาวสองคนเดินมาถึงจุดที่พวกเขานั่งอยู่ ไอรดานั่งลงข้างแฟนหนุ่ม ลูกปัดจึงนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับศรันย์

"สวัสดีค่ะ" ลูกปัดเป็นฝ่ายเอ่ยทักทายศรันย์ก่อน

"สวัสดีครับ"

ทัตเทพงงนั่งกันอยู่ตั้งหลายคนแต่เธอทักทายศรันย์แค่คนเดียว

ตลอดเวลาที่นั่งสังสรรค์กันเกือบครึ่งค่อนคืนลูกปัดมักจะส่งสายตาให้ศรันย์อย่างเปิดเผย ส่วนศรันย์ก็ไม่ได้มีท่าทีปฏิเสธ

เช้าวันต่อมา พิมพิชญาเดินลงมาที่ชั้นล่างของบ้านก็เจอผู้เป็นพ่อของเธอกำลังนั่งคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งรุ่นราวคราวเดียวกันด้วยสีหน้าที่ดูไม่ดีซักเท่าไร

"ลูกพรีมมาหาพ่อมา" พิภพเรียกลูกสาวเข้าไปหา

"สวัสดีค่ะ" เธอยกมือไหว้ผู้หญิงอีกคน แต่จู่ๆผู้หญิงคนนั้นก็โผเข้ามาสวมกอดเธอร้องห่มร้องไห้ แต่พิภพจัดการแยกเธอออกไป

"พรีม นี่แม่เองนะลูก" เอมอรพูดเสียงสะอึกสะอื้น

พิมพิชญานิ่งงันไปกับคำพูดที่ออกมาจากปากหญิงสาว

"จริงหรอคะคุณพ่อ" เธอหันไปถามพิภพด้วยสีหน้านิ่งเรียบผู้เป็นพ่อพยักหน้าให้เธอ

"คุณมาทำไมคะ"

"คะ..คือ.เเม่..คิดถึงหนูนะพรีม แม่ขอโทษที่ไม่ได้ติดต่อหนูมาเลย แต่แม่คิดถึงหนูทุกวันเลยนะลูก" เอมอรร้องไห้พยายามคว้ามือพิมพิชญามาจับแต่เธอเบี่ยงมือหลบ

"แล้วทำไมวันนี้ถึงมาได้คะ" เอมอรเริ่มอึกอักเมื่อลูกสาวที่เธอทิ้งไปไม่ได้โหยหาเธอเลย

"คือว่าแม่เจอข่าวที่ลูกกำลังจะแต่งงาน แม่แค่จะมายินดีกับลูก"

"ถ้ามาแค่นี้ก็ขอบคุณมากนะคะ"

"ตะ.แต่ว่าน้องพรีมคะ ตอนนี้แม่กับน้องลำบากมาก น้องพรีมช่วยพวกเราหน่อยได้มั้ยลูก" เอมอรคว้าสองมือของเธอไปจับจนได้

"คุณกลับไปได้เเล้ว" พิภพเอ่ยปากไล่อดีตภรรยา

"ยังไงเราก็เป็นแม่ลูกกันนะน้องพรีม เพลินตาก็เป็นน้องสายเลือดเดียวกันกับหนู"

"ใครคือเพลินตาคะ"

"นะ.น้องของหนูไงพรีม เพลินตาเป็นน้องของหนูนะลูก" พิมพิชญาชักมือกลับจากการเกาะกุม

"เธอต้องการเท่าไรเอมอร พี่จะให้เธอเอง" พิภพกลัวลูกจะเสียความรู้สึกไปมากกว่านี้จึงอยากจะตัดบทให้มันจบๆไป

"อรขอห้าหมื่นค่ะพี่ภพ" ทั้งพิมพิชญาและพิภพต่างก็มองเอมอรด้วยสีหน้านิ่งเรียบที่จู่ๆเอมอรก็เลิกร้องไห้สะอึกสะอื้น

เอมอรพึ่งจะรู้ตัวว่าการแสดงของตนไม่เนียนจึงกลับมาร้องไห้สะอึกสะอื้นต่อ

"น้องเพลินกำลังจะขึ้นปีหนึ่ง น้องไม่มีเงินจ่ายค่าเทอม ทางวิทยาลัยจะไม่ให้น้องเรียนต่อนะน้องพรีม" เธอพูดขอความเห็นใจอีกครั้ง

พิมพิชญาเดินหนีวงสนธนากลับขึ้นมาบนห้องนอนตามเดิม แม่เธอมีลูกใหม่ที่อายุห่างกับเธอประมาณเกือบห้าปีตามที่เอมอรบอกว่ากำลังเรียนปีหนึ่ง แสดงว่าที่ทิ้งเธอไปเพราะกำลังมีลูกกับคนอื่นอย่างนั้นน่ะหรอ พ่อเธอทำงานหามรุ่งหามค่ำนอนวันละสองสามชั่วโมงแม่เธอเลยมีคนอื่นใช่มั้ย แล้วทิ้งเธอไว้ที่บ้านตนเดียวในวัยเพียงห้าขวบ จนพ่อกับมาจากดูงานต่างจังหวัดจึงรู้ว่าแม่ทิ้งลูกให้อยู่คนเดียวแล้วแม่เธอก็หายไปเลยพร้อมกับทรัพย์สินมากมาย

ก๊อกๆๆ

"ลูกพรีมให้พ่อเข้าไปได้มั้ยลูก" เธอรีบเดินไปเปิดประตู

"เขาไปแล้วหรอคะ" พิภพพยักหน้าให้ลูกสาว

"ได้เงินก็ไปเลย" พ่อเธอหน้าเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด

"คุณพ่อยังรักเขาอยู่มั้ยคะ" พิภพนั่งลงที่ปลายเตียงของลูกสาวก่อนจะถอนหายใจออกมา ก่อนจะพูดนัยน์ตาแดงก่ำ

"พ่อรักเขามาตลอด แต่เขาก็ทำกับเราอย่างเจ็บปวดเหลือเกินลูก ช่วงเวลาที่ยากลำบากเขาหอบเอาของมีค่าหนีไปกับชายชู้ ทิ้งลูกห้าขวบให้อยู่ในบ้านคนเดียว วันนี้กลับมาพร้อมกับบอกว่าลูกของชู้กำลังลำบาก" พูดจบพิภพก็ปล่อยโฮอออกมาอย่างคนที่กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ หญิงสาวสวมกอดผู้เป็นพ่อ เธอไม่เสียน้ำตาให้ผู้หญิงคนนั้นแม้แต่หยดเดียว เธอจับมือพิภพมาแนบแก้มของเธอมองหน้าผู้เป็นพ่อด้วยแววตาเข้มแข็ง

"ลูกคนนี้กำลังจะแต่งงานกับคนที่เก่งที่สุด เพอร์เฟ็กต์ที่สุด รวยที่สุด เราจะทิ้งอดีตที่ผู้หญิงคนนั้นฝากแผลไว้ในใจของเรา เราจะโฟกัสแค่ความสุขในอานาคตกันนะคะ" พิภพสวมกอดลูกสาว พิมพิชญาเข้มแข็งกว่าเขาด้วยซ้ำ ที่ผ่านมาเขาเจ็บปวดทุกวันที่คิดถึงสิ่งที่เอมอรทำไว้ เขาไม่เคยลืมผู้หญิงคนนั้นได้เลย

ก่อนวันแต่งงานเพียงหนึ่งวันเธอต้องไปรับเพื่อนสองคนที่สนามบินที่รีบกลับมาแบบกระทันหันเพราะเธอพึ่งบอกกับเพื่อนว่าจะแต่งงานสองวันที่แล้ว

"ยัยพรีมมมม" เสียงโรสกับแอนนาตะโกนเรียกโบกมือโบกไม้ให้เธอรู้ว่าอยู่ตรงไหน

"พวกแกจะเสียงดังทำไมเนี่ย อายคนบ้างสิ" รสรินทร์หยิกเข้าที่ไหล่ของเพื่อน

"โอ๊ยยย แกหยิกชั้นทำไมยัยโรส" เธอว่าให้เพื่อนแล้วลูบตรงที่โดนหยิก

"แกจะมีผัวทั้งทีทำไมพวกชั้นไม่รู้ห๊ะ มาบอกจนพรุ่งนี้จะดข้าหออยู่ละ"

"เออ ไม่เคยมีแฟนแต่กลับไทยเดือนเดียวจะมีผัวเลย แปลกๆนะแก วันไนท์แสตนแล้วท้องหรอ" แอนนาพูดเสริม

"จะบ้าหรอ ไปกันกันได้แล้ว คนเดินผ่านไปมาเยอะแยะมาพูดอะไรกันเนี่ย"

ระหว่างที่อยู่บนรถทางไปโรงแรมพิมพิชญาก็โดนเพื่อนสาวทั้งสองสอบสวนทุกสิ่งทุกอย่าง

"แต่เขาเจ้าชู้มากเลยนะ ดูจากข่าวในเน็ตอ่ะ" เสียงของแอนนาพูดขึ้นในขณะที่ตาจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์