ช่วย

1246 คำ
ผ่านมาแล้วกว่าหนึ่งสัปดาห์ที่พิภพกลับมาจากโรงพยาบาล ข่าวการแต่งงานของศรันย์นักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จที่อายุน้อยที่สุดเป็นที่เลื่องลือและว่าที่เจ้าสาวอย่างพิมพิชญาก็เป็นที่จับตามองเพราะเธอมีดีกรีเป็นถึงผู้บริหารคนใหม่ที่จะมาสานต่อธุรกิจจากพิภพ เจ้าของบริษัทหน้าใหม่ที่กำลังเติบโตอย่างรวดเร็ว "พี่ขออนุญาตวัดสัดส่วนนะคะคุนพรีม" แจ็คกี้สาวประเภทสองเจ้าของห้องเสื้อชื่อดังเรียกหญิงสาวที่นั่งเหม่อในห้องลองชุด "คะ ค่ะคุณแจ็คกี้" พิมพิชญาลุกขึ้นยืนให้เจ้าของร้านวัดสัดส่วนหลังจากที่ได้สติแล้ว "คุณศรันย์โชคดีจังเลยนะคะ ว่าที่เจ้าสาวสวยขนาดนี้ ผิวก็เนี๊ยนเนียน แจ๊คกี้อิจฉาจังเลยค่ะ" หญิงสาวแค่นยิ้มไม่รู้ว่าเขาจะรู้สึกโชคดีหรือเปล่าที่ได้เธอเป็นเจ้าสาว "เดี๋ยวแจ็คกี้ให้เด็กๆเอาแบบมาให้ดูนะคะ คุณพรีมอยากให้ตัดหรือเพิ่มตรงไหนบอกได้เลยนะคะ แจ็กกี้จะให้เด็กออกแบบให้ดูก่อน" "ค่ะ" พิมพิชญาถอยกลับมานั่งที่โซฟาตามเติมสายตาเหลือบไปมองว่าที่เจ้าบ่าวที่กำลังยืนให้พนักงานสาวสวยในร้านวัดตัวให้อยู่ พนักงานสาวโอบวัดช่วงตัวของเขาด้วยความอ่อยอิ่ง มองศรันย์สายตาหยาดเยิ้ม "เรียบร้อยแล้วค่ะ คุณศรันย์" พูดจบพนักงานสาวก็ยื่นนามบัตรใส่ในกระเป๋าเสื้อสูทของเขา ศรันย์ยกยิ้มมุมปากเหมือนมีเรื่องสนุกๆให้ทำ "คุณศรัณย์อยากให้แคทแก้ตรงไหนโทรหาแคทได้ตลอดเลยนะคะยี่สิบสี่ชั่วโมง" หญิงสาวส่งสายตาอย่างเชิญชวน พิมพิชญาแค้นยิ้มให้กับตัวเองยังไม่ทันไรเขาออกลายเสียแล้ว "คุณพรีมลองดูแบบที่ร้านมีก่อนนะคะ อยากให้แก้ตรงไหนแจ้งได้เลยนะคะ พวกเรามีเวลาสามสิบวันกลัวจะไม่ทันน่ะค่ะ" ดีไซน์เนอร์ของร้านส่งยิ้มแห้งให้เธอ "เอาชุดสำเร็จที่ร้านมีก็ได้นะคะ สัดส่วนก็แก้ตามที่วัดไปแล้วได้เลยค่ะ" "อ่ะ เอ่อ คุณพรีมคะ ชุดสำเร็จมันเป็นชุดที่ร้านปล่อยเช่าน่ะค่ะ มันจะซ้ำกับเจ้าสาวงานอื่นๆน่ะสิคะ" "ไม่เป็นไรค่ะ พรีมโอเค เอาชุดนี้นะคะ" หญิงสาวใช้นิ้วชี้ไปที่ชุดแต่งงานที่อยู่ในตู้โชว์ "คะ คือ คุณพรีม คะ" "เอาแบบที่คุณพรีมบอกนั่นแหละครับ ส่วนของผมก็ใช้ชุดที่จัดไว้คู่กันนั่นแหละ" "ค่ะคุณศรันย์" เจ้าของร้านรับปากอย่างงงๆ "คุณจะไปไหนต่อ" "ชั้นจะไปกินข้าวค่ะ ตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินอะไรเลย" พิมพิชญาทำหน้าเหวี่ยงใส่ศรันย์ตั้งแต่เช้าเขาไปรับเธอมาพาไปคุยงานกับลูกค้าตั้งหลายชั่วโมงแล้วยังพาแวะมาเลือกชุดก่อนอีก ศรันย์ขำให้กับท่าทางของเธอ "เดี๋ยวผมพาไป" "ไม่เป็นไรค่ะ ชั้นเห็นร้านอาหารข้างหน้านี่เอง ใกล้ๆค่ะ"พูดจบก็หันหลังให้เขาแล้วเดินออกไปด้วยความรวดเร็ว "หึ สงสัยจะหิวจริง" ศรันย์พูดเมื่อคล้อยหลังหญิงสาว พิมพิชญาเดินมาถึงหน้าร้านอาหารตามสั่งข้างทางก็หยุดอ่านป้ายเมนูที่หน้าร้าน "คุณรับอะไรดีคะ" เจ้าของร้านที่กำลังวุ่นอยู่กับผัดกระเพราในกระทะเงยหน้าขึ้นถาม "เอ่อ เอาแบบนั้นค่ะ" เธอชี้ลงในกระทะไม่รู้ว่ามันคืออะไรแต่มันส่งกลิ่นหอมเรียกน้ำย่อยเสียเหลือเกิน "คุณไปนั่งรอก่อนนะคะ ตามคิว" หญิงสาวพยักหน้าให้แม่ค้าแล้วเดินไปนั่งเก้าอี้ที่ร้านเตรียมไว้ ศรันย์เดินตามหญิงสาวมาห่างๆภาพหญิงสาวใส่ชุดเเบรนดเ์นมราคาหลักแสนมานั่งรออาหารตามสั่งก็แปลกตาดีเหมือนกัน "คุณสั่งอะไรไป" เขาตามมานั่งตรงข้ามหญิงสาวที่เขาเพราะรู้ว่าเธอยังไม่ค่อยรู้จักอาหารที่นี่ "ไม่รู้ค่ะ แต่สั่งไปแล้ว" "คุณผู้ชายรับอะไรดีค้าาา" เสียงเจ้าของร้านตะโกนมาจากหน้าครัว "เอาเหมือนคุณผู้หญิงคนนี้เลยครับ" "ได้เลยจ้า" ศรันย์ลุกไปหยิบน้ำจากถังแช่มาสองขวดแล้วยื่นให้หญิงสาวหนึ่งขวด "ขอบคุณค่ะ" ถึงแม้บุคลิกของเธอจะดูเหวี่ยงแต่เธอเป็นคนมารยาทเสมอ "ได้แล้วจ้า" ไม่นานผัดกะเพราสองจานก็ถูกวางตรงหน้าคนทั้งสอง พิมพิชญาลงมือทานทันทีด้วยความหิว ศรันย์อมยิ้มกับภาพตรงหน้าเวลาที่หิวเธอดูเหมือนแค่เด็กน้อยจอมเหวี่ยงคนหนึ่งเท่านั้น ทานไปได้เพียงครึ่งจานหญิงสาวก็กินน้ำหมดไปหนึ่งขวดแล้วเพราะไม่ชินกับอาหารรสเผ็ด ศรันย์จึงยื่นขวดน้ำของเขาส่งให้เธอ "ขอบคุณค่ะ" เธอรีบรับขวดน้ำมาจากมือของศรันย์รีบกินน้ำทันที ศรันย์ยังคงกินข้าวด้วยท่าทีสบายๆต่างจากอีกคนที่หยุดกินแล้วเพราะเผ็ดจนปากเจ่อแดงเหงื่อแตกผลั่ก ศรันย์ปรับแอร์ให้เย็นที่สุดเมื่อทั้งสองขึ้นมาบนรถยนต์คันหรูเรียบร้อยแล้ว "คุณหายเผ็ดหรือยัง" หญิงสาวส่ายหน้าพรืด "บนรถคุณมีน้ำมั้ยคะ" "ไม่มีหรอกครับผมไม่เอาอะไรมากินบนรถ แต่ผมช่วยคุณได้นะ" พิมพิชญาหันหน้ามาหาศรันย์ดูว่าเขาจะช่วยเธอได้อย่างไร ศรันย์ใช้สองมือประคองข้างแก้มหญิงสาวแล้วดึงให้เธอโน้มมาประกบริมฝีปากกับเขา หญิงสาวเบิกตากว้างตกใจอย่างสุดขีด "อื้ออออ" เธอพยายามดิ้นให้หลุดจากริมฝีปากของเขาแต่เขาก็ยังไล่ตามมาจูบเธอไม่หยุด ศรันย์สอดลิ้นเข้าเกี่ยวพันกับลิ้นของเธออย่างใจเย็นเมื่อเห็นว่าเธอเริ่มอ่อนลง นิ้วมือลูบไล้ที่ใบหูขาวสะอาดของเธอ จ๊วบ ศรันย์ดูดปากหญิงสาวแรงขึ้นจนเกิดเสียงดังจ๊วบจ๊าบจนทำให้หญิงสาวได้สติหันหน้าหนีเขาจนริมฝีปากของทั้งคู่หลุดออกจากกัน เธอหอบหายใจเข้าปอดเมื่อเหมือนสูญเสียจังหวะการหายใจไปพักหนึ่ง "หน้าคุณแดงกว่าเดิมอีก ยังไม่หายใช่มั้ย" ศรันย์ทำท่าจะโน้มตัวมาจูบหญิงสาวอีก เธอรีบใช้มือปิดปากตัวเองไว้ "หายแล้วค่ะ" เมื่อเห็นว่าเขามองหน้าเธออยู่จึงหันหน้าหนีมาทางประตูรถ "หึ" ศรันย์แค่นเสียงในลำคอแล้วขับรถออกมา "คุณจะพาชั้นไปไหนคะ" พิมพิชญาหันขวับมาหาเขาทันทีเมื่อรู้สึกว่าเขาไม่ได้ขับรถไปส่งเธอที่บ้าน "ผมจะไปดูงานที่พัทยาน่ะ" "ละ แล้วทำไมคุณไม่ไปส่งชั้นก่อน" "งานของบริษัทคุณ ผมไปดูแทนคุณพ่อคุณ เลยพาคุณไปด้วยจะได้เรียนรู้" "แล้วทำไมไม่ให้คนขับรถขับให้คะ ขับเองไปกลับจะไหวหรอคะ" "กลับวันอาทิตย์ครับ ผมต้องไปดูความเรียบร้อยของโรงแรมพ่อคุณอีกที่นึง" "แต่วันนี้พึ่งวันศุกร์เองนะคะ" "ครับ เราจะนอนค้างพัทยาสองคืน"
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม