ใจช้ำรัก

ผู้หญิงในวงโคจร

"จริงหรอ" ศรันย์ก้มหน้าลงมาพูดกับน้ำหวาน

"จริงสิคะ คุณไม่มาหาหวานตั้งหลายวัน จุ๊บ" หญิงสาวเงยหน้าพูดกับเขาพร้อมกับเขย่งจุ๊บเขาที่ปลายคาง

"พูดเหมือนเธอว่าง"

"ไม่ค่อยว่างหรอกค่ะ แต่ถ้ารู้ว่าคุณจะมาหาหวานจะแคนเซิลงานให้หมดเลยค่ะ"

"หึ" ศรันย์ยกยิ้มมุมปาก ผู้หญิงคนไหนถ้าได้ลองหลงมาอยู่ในวงโคจรของเขาแล้ว ล้วนถอนตัวจากเขาได้ยาก

"คิดถึงหวานหรอคะ ถึงมาหา" เธอถามเขาตาใสแป๋ว

"ไม่ แค่อยาก" เขาพูดตามความจริง

"ง่ะ พูดจาไม่ดีต้องโดนหวานลงโทษ"

"เอาสิ" พูดจบก็อุ้มเธอแนบอกเข้ามาในบ้าน ทั้งคู่กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่ที่โซฟากลางบ้านจนผมเผ้าของหญิงสาวกระเซอะกระเซิง ศรันย์นั่งเอนหลังพิงโซฟาใช้มือไล่ปลดกระดุมชุดนอนกระโปรงลายน่ารักของหญิงสาวที่นั่งคร่อมเขาบนหน้าตักแล้วค่อยๆถอดมันออกจากตัวของเธอ ตอนนี้หญิงสาวเหลือเพียงชุดชั้นในสีชมพูปกปิดร่างกายขาวผ่องของเธอไว้

"เธอจะลงโทษชั้นยังไง" เธอมองสบตากับเขาอย่างลุ่มหลง สองมือเรียวสวยปลดเน็กไทออกจากคอเสื้อเขาแล้วใช้มันมัดปิดดวงตาคมเข้มของเขาไว้ ศรันย์ยกยิ้มอย่างถูกใจ น้ำหวานก้มมาประกบจูบริมฝีปากหยักได้รูปอย่างดูดดื่มจนเกิดเสียงดังขึ้น

จ๊วบๆ

เธอผละออกจากริมฝีปากเขาใช้มือปลดตะขอเสื้อในตัวเองแล้วโยนออกให้พ้นตัวจากนั้นใช้มือประคองเต้านมสวยเข้าชิดริมฝีปากเขา ศรันย์ดูดกลืนยอดอกของเธอเข้าเต็มปาก ฝ่ามือใหญ่ของเขาบีบเค้นเต็มแรงที่ก้นของเธอ

"อื้อออ" น้ำหวานเกร็งจิกเล็บลงที่ไหล่เขาแน่นก่อนจะขยับยกตัวขึ้นถอดกางเกงในเสื้อผ้าชิ้นสุดท้ายที่เหลือปิดกายอยู่ออกแล้วปลดเข็มขัดหนังราคาแพงออกจากเอวของศรันย์ตามด้วยปลดกระดุมกางเกงรูดซิบออกแล้วล้วงเอาแก่นกายขนาดใหญ่ของเขาที่เริ่มแข็งตัวแล้วออกมาชักรูดสองสามครั้งแล้วกลับไปนั่งคร่อมบนหน้าตักเขาตามเดิม เธอไม่ได้สอดใส่แก่นกายเขาเข้ามาในตัวเธอ แต่นั่งทับของเขาแล้วขยับเอวบนแก่นกายของเขาเบาๆ

"ซี๊ดดด" น้ำหวานขยับเอวเร็วขึ้นเมื่อเขาหลุดครางออกมา

"เสียวมั้ยคะ" เธอก้มลงถามชิดริมใบหูเขาก่อนจะใช้เรียวลิ้นเลียข้างกกหู

"อืมมม" ศรันย์ครางต่ำในลำคอ

"อะไรนะคะ หวานไม่ได้ยิน"

"เสียว อ่าาาา" พูดจบก็ตะโปมดูดหัวนมสีสวยของเธอเต็มแรง มือข้างหนึ่งล้วงลงเขี่ยที่ใจกลางความเสียวของเธอรัวเร็ว

แจ๊ะๆๆ

"อ๊าาาาา" เป็นฝ่ายจะลงโทษเขา แต่ตัวเองกลับร้องครางลั่นเธอจึงลุกออกจากหน้าตักเขาแต่นิ้วเขายังไม่ยอมหลุดออกจากช่องทางรักของเธอ เขาดึงเน็กไทที่ปิดตาอยู่ออกก่อนจะผลักเธอลงนอนที่พื้นเย็นเฉียบข้างโซฟาจับขาข้างหนึ่งของเธอพาดไว้ที่โซฟาแล้วตามลงดูดเม้มที่หน้าอกใหญ่ของหญิงสาว นิ้วมือยังขยับเข้าออกในร่องรักของเธอไม่หยุดแถมยังเพิ่มความเร็วขึ้นอีก

"อื้อออ อ๊ะ อย่าทำรอยนะคะพรุ่งนี้หวานมีงาน"

พรึ่บ

"อ๊ะ" ในตอนที่เธอกำลังจะแตะถึงขอบสวรรค์จู่ๆศรันย์ก็ดึงสองนิ้วออกจากร่องรักของเธอแล้วเหวี่ยงหญิงสาวให้ยืนคุกเข่าบนโซฟาหันหลังให้เขา ศรันย์ล้วงเอาถุงยางในกระเป๋าเสื้อเชิ้ตมาแกะฉีกแล้วสวมใส่ด้วยความชำนาญแล้วดันหลังให้เธอก้มลงใช้แขนท้าวพนักพิงของโซฟา

ปึก

"อื้ออ" น้ำหวานร้องออกมาด้วยความจุกเสียดเมื่อเขายัดแก่นกายเข้ามาทีเดียวมิดลำ

ปึกๆๆๆๆ

ศรันย์กระแทกตัวตนเข้าใส่หญิงสาวอย่างเต็มแรงจนโซฟาขยับเขยื้อน

"อื้ออออ หวานจุกค่ะ" ศรันย์ไม่ได้สนใจเสียงร้องของคนใต้ร่าง เขาก้มซุกไซร้ตามแผ่นหลังขาวเนียนฝ่ามือยังคงบีบหน้าอกเธอเต็มแรง

ปึกๆๆๆ

"อื้อออ อ๊ะๆๆ" น้ำหวานน้ำตาคลอ ศรันย์เอื้อมมือไปเขี่ยที่เกษรดอกไม้ของเธอจากทางด้านหน้าทำให้เธอทั้งเสียวทั้งจุก

ปึกๆๆ

"ซี๊ดดดด อ่า"

"อ้าาา"

"อ่าาา/อื้อออ" ในที่สุดทั้งสองก็เสร็จสมพร้อมกันทั้งคู่ น้ำหวานหมดแรงฟุบหน้าลงกับโซฟาส่วนศรันย์ลุกขึ้นยืนถอดถุงยางที่มีน้ำสีขาวขุ่นอยู่ในนั้นโยนลงบนโซฟาข้างตัวหญิงสาว

"ทำไมทำแรงจังคะ หวานเจ็บ" น้ำหวานพูดเสียงสั่นนั่งกุมท้องน้อยตัวเอง ศรันย์ยืนใส่กางเกงเสร็จเรียบร้อยแล้วก้มหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟามากดทำอะไรซักอย่าง ผ่านไปประมาณสองนาทีเขาก็ยื่นหน้าจอโทรศัพท์ของเขาให้เธอดู

"เอาไปหาหมอ" ศรันย์โอนเงินให้น้ำหวานหนึ่งแสนบาท หญิงสาวยังทำหน้าบึ้งตึงเบี่ยงหน้าหนีเขา ศรันย์ไม่ได้สนใจอะไรเธออีกเดินออกมาเอาเสื้อผ้าที่เขาสั่งให้เลขาคู่ใจเอามาส่งที่บ้านของน้ำหวาน แล้วเดินกลับเข้าไปอาบน้ำในห้องนอนของเธอ เสร็จแล้วตอนนี้เขาอยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงนอนขายาว ผมสีดำขลับไม่ได้ถูกเซ็ตแต่ยังทำให้เขาดูดี

"คุณไม่นอนกับหวานหรอคะ" น้ำหวานแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วรีบถามก่อนที่เขาจะเดินออกไป

"เคยนอนหรอ" พูดจบเขาก็เดินออกจากบ้านเธอไปแล้วขับรถออกไปทันที ทิ้งให้น้ำหวานยืนหน้าเสียอยู่คนเดียว

ศรันย์ขับรถกลับมาที่โรงพยาบาลเพื่อมาอยู่เฝ้าว่าที่พ่อตา เมื่อเขาเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าคนป่วยได้หลับลงแล้ว ส่วนพิมพิชญายืนสูดอากาศอยู่ที่ระเบียงด้านนอกปล่อยผมปลิวสยายตามแรงลมในชุดนอนผ้าซาตินแขนยาวสีแดงเข้ม เขาจึงเดินไปหาเธอ

"อาการคุณอาดีขึ้นมั้ยครับ" ศรันย์ชวนเธอคุย

"ดีขึ้นมากแล้วค่ะ คุณหมอฉีดยานอนหลับให้เพราะอยากให้พักผ่อนเยอะๆ" นี่เป็นครั้งแรกที่เธอพูดประโยคยาวๆกับเฃา

"แล้วทำไมคุณยังไม่นอนล่ะ เที่ยงคืนแล้วนะ"

"ชั้นยังไม่ชินเวลาที่นี่น่ะค่ะ" ศรันย์มองหน้าหญิงสาวจากทางด้านข้าง เธอพูดกับเขาโดยไม่หันมามองหน้า

"คุณมีคนรักอยู่หรือเปล่าคะ" พิมพิชญาถามเขาพร้อมกับหันมาสบตา

"ไม่มีครับ" ศรันย์ตอบกลับโดยไม่หลบสายตา หญิงสาวเป็นฝ่ายหลบสายตาเขาก่อน

"คุณล่ะ มีคนรักอยู่หรือเปล่า" ศรันย์ถามเธอกลับเขารู้สึกได้ว่าเธอกับหมอธนดลมีความรู้สึกบางอย่างต่อกันเขาดูออกจากสายตาที่ทั้งคู่ใช้มองกัน พิมพิชญามองตรงออกไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย

"ไม่มีหรอกค่ะ" ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบมีเพียงเสียงลมที่พัดแรงขึ้นเรื่อยๆ

"เข้าข้างในเถอะครับ เหมือนฝนจะตก"

"ค่ะ"