ใจช้ำรัก

แรกพบ

"พี่หมอนอนที่นี่เลยหรอคะ" พิมพิชญาถามธนดลขณะที่กำลังนั่งโซฟาภายในห้องพักของเขา

"เปล่าหรอกครับ แค่วันไหนพี่มีผ่าตัดใหญ่หลายชั่วโมงขี้เกียจขับรถกลับบ้านพี่ถึงจะมานอน เชิญน้องพรีมตามสบายนะครับ พี่อาบน้ำแค่แปปเดียว"

"ค่ะ" พิมพิชญานั่งมองไปรอบๆห้องของธนดล ห้องแต่งโทนสีขาวสะอาดตา ทุกอย่างถูกจัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย สายตาของเธอไปสะดุดเข้ากับรูปถ่ายรูปหนึ่ง ที่ถูกจัดใส่กรอบอย่างดีวางไว้ที่ชั้นวางทีวี เป็นรูปของเธอกับเขาถ่ายคู่กันตอนเรียนที่อังกฤษ เธอเรียนบริหาร ส่วนเขาเรียนจบหมอที่ไทยแล้วไปเรียนต่อแพทย์เฉพาะทางที่นั่นสองปี เธอและเขาเจอกันโดยบังเอิญและสนิทสนมกันเร็วมาก อาจเพราะเป็นคนไทยเหมือนกัน เขาเรียนจบก่อนเธอสองปีแล้วกลับมาบริหารโรงพยาบาลที่เป็นของครอบครัวเขา

"พี่เห็นว่ามันน่ารักดีน่ะ เลยอัดเก็บไว้ดู" ธนดลแต่งตัวเสร็จแล้วออกมาจากห้องเห็นว่าพิมพิชญานั่งมองไปที่รูปถ่ายของเขากับเธอ

"ค่ะ น่ารักดี แต่ว่าคืนนี้พี่หมอจะพาพรีมไปเที่ยวไหนคะ" เธอเปลี่ยนเรื่องคุย เธอรับรู้ว่าเขามีความรู้สึกบางอย่างต่อเธอ

"พี่มีร้านนั่งดื่มประจำอยู่ รับรองว่าพรีมต้องชอบบรรยากาศร้านนี้แน่ๆ"

"ขนาดนั้นเลยหรอคะ"

"พี่รับประกันเลยครับ"

ธนดลพาหญิงสาวมานั่งดื่มที่ผับระดับไฮโซ คนที่มาเที่ยวส่วนใหญ่ก็เป็นระดับนักธุรกิจ ไฮโซ นักการเมืองหรือดาราคนดังที่อยากเที่ยวแบบส่วนตัว แค่เข้ามานั่งเปิดโต๊ะก็มีค่าใช้จ่ายเกือบแสนแล้ว

"พี่หมอมาเที่ยวที่นี่บ่อยหรอคะ" พิมพิชญาถามชายหนุ่มเมื่อทั้งคู่นั่งที่ชั้นสองของผับได้สักพักหนึ่งแล้ว

"ก็ค่อนข้างบ่อยครับ ส่วนใหญ่จะมากับเพื่อนหมอด้วยกัน"

"ดูส่วนตัวดีนะคะ คนไม่เยอะจนเบียดกันเหมือนที่นู่น"

"ส่วนใหญ่เป็นคนมีชื่อเสียงน่ะ แบบอยากได้ความเป็นส่วนตัวแต่ก็อยากเที่ยว เลยไม่ค่อยมีคนเยอะครับ"

"อ่อ ค่ะ" พิมพิชญาพยักหน้าเข้าใจ

ตืดด ตืดด ตืดด

"พี่ขอตัวไปรับโทรศัพท์ก่อนนะครับน้องพรีม ที่โรงพยาบาลโทรมา"

"ตามสบายเลยค่ะ" ธนดลลุกออกไปจากโต๊ะได้สักพักก็มีพนักงานนำไวน์มาเสริฟโต๊ะที่หญิงสาวนั่งอยู่

"คือ ชั้นยังไม่ได้สั่งนะคะ” เธอบอกกับพนักงาน

"คุณธนดลสั่งไว้ครับ ขออนุญาตเสริฟนะครับ" พนักงานชายเปิดขวดไวน์รินลงในแก้วอย่างช้าๆจนเกือบครึ่งแก้ว

"ขอบคุณค่ะ" พนักงานก้มห้วให้หญิงสาวแล้วเดินออกไป พิมพิชญายกแก้วไวน์สีแดงเข้มขึ้นจิบ สายตามองลงไปชั้นล่างของร้านมีนักร้องร้องเพลงสากลอยู่ โดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีสายตาหลายคู่จับจ้องมองเธออยู่

"สงสัยพึ่งเคยมาครั้งแรก กูไม่เคยเห็นเลยว่ะ" อารัญพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าผู้เป็นเพื่อนนั่งมองเธอมาได้สักพักแล้ว ศรันย์ไม่ได้ตอบกลับอะไรเพื่อนไป สายตายังคงจ้องมองไปที่ผู้หญิงคนนั้น เธอใส่เดรสเกาะอกสีน้ำเงินตัดกับผิวขาวอย่างชัดเจน ผมสีดำขลับมัดรวบไว้กลางศีรษะ ตาคมเฉี่ยว ริมฝีปากอวบอิ่มที่ถูกเคลือบด้วยลิปสติกสีชมพูอ่อนนั่นทำเขาละสายตาจากเธอไม่ได้เลยจริงๆ

ธนดลออกไปคุยโทรศัพท์เกือบยี่สิบนาทีก็เดินกลับมา

"ขอโทษด้วยนะครับน้องพรีม ที่ปล่อยให้นั่งคนเดียว พอดีคนไข้ของพี่มีอาการปวดแผลน่ะ หมอที่อยู่เวรเลยโทรมาปรึกษา"

"ไม่เป็นไรค่ะพี่หมอ" พิมพิชญายิ้มตอบธนดลไป

"อ่าว เธอมากับหมอนดลนี่หว่า" อารัญพูดกับเพื่อน เขาเห็นเพื่อนมองผู้หญิงคนนี้ด้วยความสนใจอยู่นานแต่จู่ๆหมอธนดลก็เดินมานั่งกับเธอ เขาคิดว่าบางทีเธออาจจะเป็นคู่ควงของหมอธนดลก็ได้ ศรัณย์ไม่ได้สนใจสิ่งที่เพื่อนพูด หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วกดโทรออกหาใครบางคน

"เธออยู่ห้องหรือเปล่า อือ เดี๋ยวเข้าไป"

ติ๊ด เขากดวางสายแล้วเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงดังเดิม

"มึงจะไปหาเด็กหรอ"

"อือ กูขี้เกียจรอแล้ว มึงก็นั่งรอพวกมันอยู่นี่แหละ" ศรันย์พูดถึงเพื่อนอีกสองคนที่ยังมาไม่ถึง ระหว่างที่กำลังจะลุกเขามองไปยังโต๊ะที่หญิงสาวคนสวยนั่งอยู่แต่ก็ไม่พบเธอแล้ว มีเพียงหมอธนดลนั่งอยู่คนเดียว

ระหว่างที่เขาเดินออกมาจากร้านเขาเห็นหญิงสาวคนนั้นยืนหันหลังคุยโทรศัพท์อยู่ตรงทางเดิน

"ค่ะ คุณพ่อ พรีมมาเที่ยวกับพี่หมอค่ะ เดี๋ยวพรีมก็กลับแล้วค่ะ คุณพ่อนอนก่อนเลยค่ะ ฝันดีนะคะ" เมื่อผู้เป็นพ่อวางสายไปแล้วเธอจึงหันหลังเตรียมจะเดินกลับไปที่โต๊ะก็ชนเข้ากับแผงอกแกร่งของใครคนหนึ่ง

ปึก/โอ๊ยย

หน้าผากของเธอชนเข้าอย่างจังกับปลายคางของเขา

"ขอโทษนะคะ ชั้นไม่ทันระวัง" เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นก็พบว่าคนที่เธอชนเป็นผู้ชายร่างสูง

ศรันย์ชะงักไปชั่วครู่เมื่อได้เห็นเธอใกล้ๆ เธอสวยกว่าตอนที่เขามองเธอจากไกลๆเสียอีก

"คุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ" เธอถามขึ้นเมื่อเห็นว่าชายตรงนิ่งไป

"เปล่าครับ ผมไม่ได้เจ็บตรงไหน"

"ขอโทษด้วยนะคะที่ชนคุณ"

"ไม่เป็นไรครับ"

"ขอตัวนะคะ" เธอก้มศีรษะให้เขาเป็นการขอโทษแล้วเดินกลับไป

ศรันย์หันกลับมามองเธอเดินไปจนสุดสายตา กลิ่นหอมจากตัวเธอยังคงติดอยู่ที่จมูกเขา ศรันย์ยกยิ้มมุมปากแล้วหันกลับเดินออกมาจากร้านขับรถออกมาไปยังที่ๆหนึ่ง