แต่งงานเพื่อธุรกิจ
1085 คำ
"คุณพ่อจะให้ลูกแต่งงานหรอคะ" พิมพิชญาวางช้อนและซ้อมลงบนจานข้าวทันทีที่บิดาเธอก็พูดเรื่องแต่งงาน
"ใช่ พี่เขาเป็นลูกของลุงสรรชัย ลูกจำได้มั้ย พวกเขาเป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียง การที่เราทั้งสองรวมเป็นครอบครัวเดียวกันมันจะทำให้วงการธุรกิจตื่นตัวขึ้นอีกครั้ง เราต้องเรียกความมั่นใจให้ผู้ร่วมลงทุน ภาพลักษณ์ของบริษัทก็เป็นเรื่องสำคัญนะลูก" พิภพอธิบายกับลูกสาว พิมพิชญาพยักหน้าเข้าใจ เธอพึ่งกลับมาอังกฤษได้เพียงสามวันหลังจากที่เรียนจบจากที่นั่นเป็นที่เรียบร้อย แต่ไม่ได้ตกใจกับเรื่องที่พ่อของเธอพูดซักเท่าไร เพราะเขาเคยพูดเรื่องนี้กับเธอมาบ้างแล้ว
"แต่งกับพี่ศรันย์ซักปีสองปี ถึงตอนนั้นลูกอยากจะอย่าพ่อก็จะไม่ยุ่งกับลูกเลย" พิภพพยายามเกลี้ยกล่อมลูกสาว เขาเป็นนักธุรกิจที่กว่าจะประสบความสำเร็จอายุก็ปาไปเกือบจะห้าสิบเข้าแล้ว เขาอยากให้ธุรกิจที่เขาสร้างไว้มีความมั่นคง เขาเองก็ใกล้จะถึงวัยที่ต้องวางมือแล้ว อยากลูกสาวเพีียงคนเดียวของเขาเข้ามาบริหารแทน แต่เพราะพิมพิชญายังไม่มีประสบการณ์ในการบริหาร เขาจึงอยากดึงลูกชายของเพื่อนสนิทที่ประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อยเข้ามาช่วยบริหารและสร้างความน่าเชื่อถือให้กับผู้ร่วมลงทุน พิมพิชญาไม่ได้แสดงท่าทีต่อต้านใดๆ เธอเข้าใจผู้เป็นพ่อทุกอย่าง เธอถูกแม่แท้ๆของเธอทิ้งเธอไว้กับพ่อตั้งแต่อายุห้าขวบ เพราะเจอผู้ชายคนใหม่ที่รวยกว่า เธอเห็นทุกความเหน็ดเหนื่อยยากลำบากของเขา และถ้าเรื่องนี้จะเป็นการตอบแทนท่านบ้างเธอก็ยินดี
"แล้วทางนู้นเขาว่าอย่างไรคะ"
"สรรชัยเป็นคนต้นคิดเลยนะเรื่องนี้ ลุงเขาเองก็เอ็นดูลูกอยู่ไม่น้อย อยากมีหลานจะแย่แล้ว แต่พ่อศรัณย์เขาไม่ยอมลงหลักปักฐานกับใครซักที"
"ค่ะ คุณพ่อว่าดีลูกก็ว่าตามคุณพ่อเลยค่ะ"
"ศรันย์ยุ่งอยู่หรือเปล่า" สรรชัยเข้ามาหาลูกชายในห้องทำงาน
"เปล่าครับคุณพ่อ ผมแค่ตรวจเช็คงานนิดหน่อยครับ" ศรันย์ตอบพร้อมกับถอดแว่นสายตาลงบนโต๊ะทำงาน
"ที่คุยกันไว้ แกตัดสินใจได้หรือยัง "
"เรื่องลูกสาวของเพื่อนสนิทพ่อน่ะหรอครับ "
"ใช่ พ่ออยากให้แกแต่งกับหนูพรีมซะ แกจะได้เลิกมั่วซักที ผู้หญิงของแกแต่ละคนทำพ่อปวดหัว" สรรชัยว่าให้ลูกชาย
"ผมก็ไม่ได้จะจริงจังกับใครซักหน่อย"
"พ่อถึงอยากให้แกแต่งกับหนูพรีมนี่ไง พ่อแก่แล้วนะ จะอยู่เห็นหน้าหลานได้ซักกี่ปี"
"อืมมม ผมจำหน้าน้องไม่ได้แล้วน่ะสิครับ น้องไปเรียนที่อังกฤษตั้งแต่อายุ13 ก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย"
ศรันย์พยายามนึกถึงใบหน้าของพิมพิชญาจำได้ลางๆว่าตัวขาวๆเล็กๆบางๆใบหน้าจิ้มลิ้มแต่เขาไม่ได้เจอเธอมาเกือบสิบปีแล้ว ไม่รู้ว่าเธอจะเปลี่ยนไปขนาดไหน ไม่ใช่ว่าศัลยกรรมมาจนไม่เหลือเคล้าเดิมหรอกนะ
"เอางี้ พรุ่งนี้ก็นัดน้องไปทานข้าวสิ เดี๋ยวพ่อจองร้านอาหารไว้ให้ แกกับน้องจะได้ทำความรู้จักกัน" สรรชัยเสนอความคิด
"คุณพ่อจัดการให้ผมเลยครับ แล้วส่งเวลานัดให้เลขาของผมด้วย" พูดจบศรัญย์จัดการปิดแฟ้มเอกสารวางไว้มุมโต๊ะอย่างเป็นระเบียบเตรียมจะลุกขึ้นจากเก้าอี้
"แล้วนี่จะออกไปไหนอีก ออกได้ทุกวันกลับมาก็เกือบเช้า แกเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปทำงานห๊ะ" สรรชัยบ่นลูกชายชุดใหญ่
"บ่นเป็นคนแก่ไปได้ หาเมียซักคนสิครับ จะได้ไม่เหงา"
"เหอะ! พ่ออยากเลี้ยงหลานมากกว่า"
"ผมไปแล้วนะครับ คืนนี้น่าจะไม่กลับ" พูดจบก็เดินเข้าห้องนอนของตัวเองไป อาบน้ำแต่งตัวเพื่อออกไปพบปะสังสรรค์กับพวกเพื่อนเพื่อผ่อนคลายความตึงเครียดจากการทำงาน เขาบริหารงานเก่งในขณะที่เขาก็เป็นนักล่าในยามราตรี
โรงพยาบาลเอกชนชื่อดังใจกลางเมืองหลวง
"มาพบคุณหมอธนดลค่ะ" พิมพิชญาแจ้งกับพยาบาลหน้าเคาท์เตอร์
"ได้นัดไว้หรือเปล่าคะ"
"ไม่ได้นัดค่ะ"
"รอสักครู่นะคะ ดิฉันขออนุญาตติดต่อคุณหมอธนดลก่อนค่ะ" พูดจบพยาบาลประจำเคาท์เตอร์ก็ยกหูโทรศัพท์ติดต่อหมอธนดลทันที
"ค่ะ บอกคุณหมอว่าชั้นชื่อพิมพิชญา"
(คุณหมอคะ คุณพิมพิชญามาขอพบค่ะ คุณหมอสะดวกมั้ยคะ)
(ค่ะ คุณหมอ) เธอวางโทรศัพท์แล้วหันมาพูดกับพิมพิชญา
"ห้องตรวจของคุณหมออยู่ห้องแรกฝั่งซ้ายมือนะคะ หน้าห้องมีป้ายชื่อติดอยู่ค่ะ"
"ขอบคุณค่ะ" เธอเอ่ยขอบคุณพยาบาลสาวแล้วเดินไปตามทางที่พยาบาลแนะนำมา
ก๊อกๆๆ
"เชิญครับ"
"พี่หมอยุ่งอยู่หรือเปล่าคะ" พิมพิชญาผลักประตูเข้ามาแล้วทักทายเขาด้วยรอยยิ้ม
"ไม่ครับ พี่ตรวจเสร็จพอดี กลับมาไม่เห็นบอกพี่เลย จู่ๆก็มาหาที่โรงพยาบาล"
"พรีมมาได้3วันแล้วค่ะ มาแบบกระทันหันเลยไม่ได้บอกพี่หมอเลย สองวันแรกพรีมนอนอย่างเดียวเลยค่ะ ปรับตัวไม่ได้ "
"ทำไมถึงกลับแบบกระทันหันล่ะครับ มีอะไรหรือเปล่า"
"เปล่าหรอกค่ะ เรียนจบแล้ว เที่ยวเบื่อแล้ว อยากกลับบ้านก็กลับเลยค่ะ"
"พรีมกลับคนเดียวหรอครับ เพื่อนๆล่ะ"
"แอนนากับโรสยังอยู่เที่ยวต่อค่ะ เดือนหน้าเลยค่ะ ถึงจะกลับ"
"อย่างนี้น้องพรีมก็เหงาแย่เลยสิครับ ยังไม่มีเพื่อนที่นี่เลย"
"เหงาสิคะ ถึงได้มาหาพี่หมอนี่ไง"
"หืมมมม ไม่เหงาก็คงไม่มาหาพี่สินะครับ"
"ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ พี่หมอเลิกงานตอนไหนคะ พาพรีมเที่ยวหน่อย พรีมยังไม่อยากนอนเลยค่ะ"
"พี่เลิกงานพอดี แต่พี่ต้องไปอาบน้ำก่อน
น้องพรีมไปนั่งรอพี่ที่ห้องมั้ยครับ อยู่ชั้นบนสุดนี่เอง" เมื่อไม่รู้ว่าระหว่างรอเขาอาบน้ำจะไปรอเขาที่ไหนเธอจึงตกลงตามเขาไป
"ก็ได้ค่ะ"
- ผู้เขียน
