อยู่กับฉัน NC++ (3)
1487 คำ
เอี๊ยด!
"คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม" ผมเปิดประตูลงโดยที่ไม่ได้ตอบคำถามของเธอ ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมผมต้องพาเธอมาที่นี่ด้วยแต่คิดว่า เวลาผมไม่สบายใจผมก็มักจะมาที่นี่ตลอด
"ไปส่งที่คอนโดได้แล้ว พรุ่งนี้ฉันมีเรียน"
"เธอจะรีบกลับทำไม อีกอย่างฉันคิดว่าเธอคงไม่อยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆ หรอก จริงมั้ย" ผมพูดพร้อมกับยื่นมือไปทางอันดามัน แต่เธอกลับเบิกตาโตราวกับว่า กลัวผมจะรู้อะไร แล้วก็รีบปรับสายตาเป็นสายตาเบื่อหน่ายเหมือนเดิม จนผมต้องทำเสียงจิ๊ปากอย่างหงุดหงิดใจแล้วก็ฉวยโอกาสจับมือเธอลากออกมาจากรถ หมับ!
"ชักช้าว่ะ"
"......" สุดท้ายเธอก็ยอมเดินออกมาจากรถสักที สะพานตรงนี้มันสวยแล้วก็สงบดีน่าจะเหมาะกับเธอที่สุดล่ะ และเหมือนคนข้างๆ ผมจะชอบเหมือนกัน
"สวยมั้ย"
"อืม สวย" เธอพูดด้วยเสียงแผ่วเบาโดยที่สายตายังทอดตรงออกไปทางแม่น้ำที่ยาวสุดลูกหูลูกตา ทั้งสองแถบข้างประดับด้วยตึกสูงที่มีแสงไฟระยิบระยับ
"สรุปเธอไปที่นั้นทำไม"
"ที่นี่...."
"เลิกเบี่ยงประเด็นแล้วตอบมา" ผมรีบพูดดักเธอก่อน จนเธอต้องถอนหายใจออกอย่างแรง ผมเข้าใจว่าเธออาจจะรู้สึกว่า ผมยังไม่ได้อยู่ในจุดที่จะมาฟังเรื่องแบบนั้นของเธอ แต่ว่า...
"เห้ออออ! นายนี่มันชอบยุ่งเรื่องคนอื่นจริงๆ"
"นั้นก็รีบตอบสิ ไม่งั้นฉันจะเข้าใจว่า เธอพยายามยื้อเวลาเพื่อที่จะได้อยู่กับฉันนานๆนะ" ผมตีหน้ามึนพูดออกไป จนเธอต้องหันมามองผมด้วยสายตาที่เหมือนเอือมระอา
"เพ้อเจ้อ.....ไม่มีอะไรหรอก ฉันก็แค่ติดหนี้แล้วก็ต้องใช้เงินพวกมันก็แค่นั้นเอง แต่ประเด็นคือ ฉันจะเอาเงินมาจากไหนกันนะมากมายขนาดนั้น"
"เท่าไร" ผมพูดขึ้นทันทีหลังจากสิ้นเสียงเธอ
"หื้ม?"
"ฉันถามว่า เท่าไร"
"เห้ออออ! ถ้าพรุ่งนี้เป็นวันสุดท้ายของชีวิตนาย นายจะทำอะไรหรอ" ผมอยากจะบีบคอเธอให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย ถามอีกอย่างเสือกตอบอีกอย่าง ไม่ใช่ตอบด้วย ถามกูกลับ
"คงจะทำอะไรที่ไม่เคยทำล่ะมั้ง"
"หรอ...."
"แล้วเธอไม่เคยทำอะไรล่ะ" ผมเลยตัดสินใจถามออกไป ช่างแม่งเหอะเรื่องหนี้ เพราะยังไงผมก็รู้อยู่แล้ว ผมพึ่งสังเกตว่า ยัยนี้เปลี่ยนเรื่องโครตเก่ง
"งืมมม... กินเหล้าจนเมาแล้วก็ตื่นมาเห็นว่า เมื่อคืนตัวเองได้นอนกับผู้ชายหล่อล่ะมั้ง" ผมเบิกตากว้างที่อยู่ๆ เธอก็พูดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาซะงั้น แล้วก็พูดด้วยหน้านิ่งๆด้วยนะ จนผมต้องหลุดออกมา
"หึ! ฮ่าๆๆๆๆๆ"
"อะไรของนาย" เธอหันมาถามผมด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยเหมือนเดิม
"แล้วอยากลองทำมั้ย" อยู่ๆ ผมก็คิดอะไรดีๆออก
"ไม่รู้สิ"
"ฉันจะพาเธอสนุกสุดๆ แต่ข้อตกลงคือ ถ้าเล่นแล้วหยุดไม่ได้นะ" เธอเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย
"เล่นอะไรของนาย ทำไมต้องห้ามหยุดเล่นด้วย"
"ไม่มีอะไรอันตรายหรอกน่า ฉันคิดว่า เธอต้องไม่เคยเล่นแน่ๆ ไหนๆ เธอก็คิดว่าจะตายพรุ่งนี้อยู่แล้วไม่ใช่หรอ ไม่เห็นต้องกลัวอะไรเลย"
"นายรู้ได้ยังไงว่า ฉันจะตายพรุ่งนี้" เชี้ยล่ะ!
"กะ....ก็เธอมาถามฉันว่า ถ้าพรุ่งนี้เป็นวันสุดท้าย ฉันจะทำอะไร" ฉันฟังผ่านๆ พร้อมกับพยักหน้ารับแบบส่งๆกลับมา เกือบโดนจับได้แล้วมั้ยล่ะ
"นั้นรอตรงนี้ เดี๋ยวฉันมา"
"อืม"
.
.
.
แกร๊ง! เสียงขวดเบียร์ที่กระแทกกันภายในถุง ถูกวางลงข้างๆอันดามัน มองเผลอๆยัยนี้ก็สวยดีเหมือนกันนะเนี้ย ผมทิ้งตัวลงนั่งข้างเธอก่อนที่จะหยิบขวดเบียร์ขึ้นมาแปะที่แก้มของเธอ หมับ!
"โอ๊ยยย! เย็น"
"ฮ่าๆๆ ถ้าไม่เย็นสิแปลก ฉันจะรีบวิ่งกลับไปร้านเมื่อกี้เพื่อประท้วงเลยว่า เบียร์ไม่เย็น" ผมหัวเราะลั่นเมื่อเห็นท่าทางของอันดามันที่ตกใจสุดขีดเมื่อกี้ เธอคงมัวแต่เหม่อคิดอะไรอยู่สินะ
ป๊อก! "อ่ะ! กินสิ" ผมเปิดขวดก่อนที่จะยื่นไปให้เธอ เธอคว้าขวดไปแล้วก็กระดกทีเดียวเกือบหมดขวด ผมเบิกตากว้างเมื่อเห็นแบบนั้นแสดงว่าเธอคงเป็นคนที่กินของพวกนี้บ่อยๆ อยู่แหละมั้ง
"ค่อยๆ ก็ได้ เดี๋ยวก็เมาหรอก" เธอกระดกต่อไม่ฟังอะไรเลย คงคอแข็งน่าดู
.
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป
"ฮืออออออ อาวววมา" กูมองคนผิดไปสินะ ไอ้เหี้ยเมาไม่เป็นท่าเลย
"พอแล้วอันดามัน เธอเมามากแล้วนะ" ผมพูดเสียงแข็งออกไปก่อนที่จะดึงขวดเบียร์กลับคืน กูยังไม่ได้กินกินสักหยด
"ม่ายยยยมาววววว" เมาๆแบบนี้ หลอกถามอะไรสักหน่อยดีกว่า
"เออนิ อันดามัน เธอมีปัญหาอะไรหรือป่าว ทำไมถึงไปติดหนี้คนพวกนั้นล่ะ" ผมเอ่ยถามคนที่นั่งมองท้องฟ้าไปอย่างเหม่อลอย เธอก็เงียบไปสักพักนึงก่อนที่ทิ้งหัวลงบนไหล่ของผม
"ฉันหน่ะ ไม่ใช่หนี้ฉันหรอก....พ่อฉันไปติดหนี้การพนัน จากไม่กี่หมื่นตอนนี้ไปถึงล้านแล้วววว และฉันก็กำลังจะตายพรุ่งนี้เพราะฉันไม่มีเงินหน่ะสิ"
"........"
"ฉันก็อยากจะมีชีวิตที่ดีเหมือนคนอื่นบ้างจัง ฉันรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวบนโลกทั้งที่มีคนเต๊มมมไปหมดเลย ลูกเมียน้อยอย่างฉันจะไปมีค่าอะไรกัน ตายๆไปซะได้ ก็ดี"
"ทำไมเธอพูดแบบนั้น ไม่รักตัวเองบ้างหรือไง"
"ต่อให้ฉันรักตัวเองมากแค่ไหน ก็ไม่มีใครมารักฉันอยู่ดี" พอได้ฟังแบบนี้แล้วก็รู้สึกหน่วงๆใจยังไงไม่รู้ ยัยนี้ดูเป็นคนแข็งนอกอ่อนในชะมัด แต่จู่ๆ อะไรก็ดลใจให้ผมใจอ่อนกับเธอขนาดนี้ ทั้งที่จริงๆ แล้วผมไม่จำเป็นต้องสนใจว่า ใครจะเป็นยังไงก็ได้ด้วยซ้ำ
"มาเล่นเกมส์กันมั้ย"
"หื้ม?"
.
"อื้ออออออ อ๊าาส์" ปัง! เสียงประตูที่ถูกปิดลงอย่างแรง แต่ไม่ได้สะทกสะท้านความรุ่มร้อนที่เกิดกับเราสองคนได้เลย ริมฝีปากที่ประกบกันพร้อมกับแลกลิ้นไปมาอย่างเผลอไผล
"ฉันจะถามอีกที เกมส์นี้ถ้าเล่นแล้วหยุดไม่ได้นะ อื้มมมม!" ผมเอ่ยถามผู้หญิงตรงหน้าแม้จะรู้ว่าตอนนี้เธอไม่มีสติแล้ว แต่ก็ถามก่อนซะหน่อย แล้วก็ก้มหน้าลงซุกไซ้ตามซอกคอขาวต่อ ยัยนี้ตัวหอมจริงๆ
"แล้วถ้าฉันอยากจะหยุด นายจะยอมหยุดมั้ย"
"ถ้าอยากหยุดตอนนี้ก็ได้ แต่ไม่มีสิทธ์เล่นแล้วนะ....สิทธ์มีจำกัด" ผมซุกไซ้ตามซอกคอก่อนที่จะเลื่อนหน้าขึ้นกระซิบข้างหูของเธอด้วยเสียงกระเส่า
"อยากได้สิทธ์นั้นคนเดียวจัง ขอได้มั้ย อ๊าาส์ อย่าดูดสิ เดี๋ยวก็เป็นรอยกันหมด อ๊าาาาส์"
"ถ้าอยากได้ก็ต้องลองดูก่อนว่า ดีพอที่จะให้เล่นคนเดียวหรือป่าว" ผมพูดอย่างเจ้าเล่ห์ออกไปก่อนที่จะเริ่มบทเพลงรักจะเริ่มขึ้นอีกครั้ง
หมับ!
"อ๊าาาาส์ นายเดี๋ยวก่อน เจ็บ" ผมเบิกตากว้างก่อนที่จะก้มลงดูจุดเชื่อมต่อของเราสองคน เลือด...เธอยังไม่เคย...อย่างนั้นหรอ
"อ๊าาาส์ โอ๊ยยย แน่น เธอยังไม่เคยหรอ"ผมเอ่ยถามขึ้นแล้วก็ค่อยๆ ขยับแเพื่อให้แก่นกลางกายของเข้าไปช่องแคบของเธอช้าๆ
"เอาออก ไม่เล่นแล้ว ซีีดดดด!"
"ลืมข้อตกลงแล้วหรอ ถ้าเล่นแล้วหยุดไม่ได้นะ" ผมพูดพร้อมกับค่อยๆ ขยับสะโพกเบาๆ เพื่อให้เธอปรับตัวได่ก่อนที่จะเปลี่ยนจังหวะเร็วขึ้นตามอามณ์ที่พลุ่งพล่านอยู่ตอนนี้
"อ๊าาาาส์ พี่พิภู"
"อื้มมมม! ครางแบบนั้นไม่ดีนะ อ๊าาาส์" ยิ่งได้ยินแบบนั้นอารมณ์ก็ยิ่งพลุ่งพล่านเข้าไปอีก ผมขยับสะโพกเร็วขึ้นเพราะมันเสียวจนจะไม่ไหวแล้ว
"จุกนะ อร๊ายยย/อ๊าาาส์ อึก แม่งเอ้ยย อ๊าาาส์" โชคดีจริงๆที่ดึงออกทัน ไม่งั้นมีหวังยัยนี้ตื่นโวยวายตายเลย เสียงหอบเหนื่อยของคนข้างๆ ค่อยแผ่วลง และก็ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมดึงยัยนี้เข้ามากอด ผมเอ็นดูอะไรในตัวเธอกันนะ
- ผู้เขียน
