"ฮืออออออ ฮือออออออ" หลังจากที่ฉันกับเขาคุยกัน แล้วเขาก็ได้เผยความในใจออกมาแล้วว่า เขาไม่ได้คิดอะไรกับฉัน ฉันก็แค่...คนที่คิดไปเองฝ่ายเดียว แล้วจะมาทำเหมือนให้ความหวังทำไมวะ
"ใจเย็นๆ ก่อนอันดามัน พี่เขาอาจจะแค่..."
"แค่ไม่ได้รักฉัน แค่ให้ความหวัง...ฉัน" ต่อให้ปิดเรื่องนี้กับปรางไป มันก็คงไม่มีประโยชน์เพราะ ปรางก็คงรู้จากพี่ธีร์อยู่ดีว่า ฉันกับพี่พิภูมีความสัมพันธ์บ้าๆบอๆ นี้
"แล้วแก...รักเขาแล้วหรอ"
"เห้อออ! ผู้หญิงหน่ะต่อให้แข็งกระด้างแค่ไหน ก็ต้องหวั่นไหวเวลามีคนมาทำดีด้วยอยู่แล้วล่ะ ฉันคิดบ้าอะไรอยู่ก็ไม่รู้" ฉันฟุบหน้าลงกับโต๊ะด้วยความหงุดหงิดใจ หงุดหงิดทั้งเขาที่ทำแบบนี้และก็หงุดหงิดตัวเองที่หลงเชื่อเขาง่ายขนาดนี้
"บางที...เขาอาจจะปากแข็งก็ด้ะ แกก็รู้ผู้ชายสมัยนี้นิสัยเป็นยังไง" ฉันไม่รู้ว่าที่ปรางพูดคือเพื่อปลอบใจเพราะเวทนา หรือมันเป็นแบบนั้นจริงๆ
"ฉันก็เคยคิดว่า ฉันรู้นะ แต่
