05
1164 คำ
"อื้อออ" พีชครางด้วยความเจ็บปวดไปทั่วสรรพางค์กาย ก่อนจะพยายามลืมตามาก็พบกับความแปลกประหลาด ภายในห้องประดับประดาด้วยเครื่องเรือนไม้สีเข้ม กลิ่นของห้องเป็นกลิ่นกำยานหอม เหมือนที่บิดาเคยใช้ตอนไหว้พระ
"ฮูหยินท่านฟื้นแล้ว" เสียงของใครสักคนกล่าว พีชที่รู้สึกครั้นเนื้อครั้นตัว เหมือนคนป่วยเป็นไข้
"เชิญท่านหมอเจ้าค่ะ" ไม่นานก็มีเสียงของสตรีนางนั้นดังอีกครั้งก่อนจะมีกลุ่มคนหลายคนเข้ามาในห้อง
"บาดแผลของฮูหยินจิ้งดีขึ้นมาก แผลภายนอกไม่มีรอยช้ำ แต่บาดแผลภายในยังมีอาการบอบช้ำ พวกเจ้าต้องระวังเรื่องอาหารการกิน การใช้แรงของฮูหยินให้มาก นี่เป็นเทียบยาให้ฮูหยินทานก่อนนอน" ท่านหมอกล่าวกับสาวใช้ก่อนจะจากไป เขาเห็นสตรีที่งดงามที่สุดในเมืองหลวง นอนป่วยไม่รู้เรื่องราวหมดสภาพเช่นนี้ก็น่าสงสาร หากนางไม่ดึงดัน ชีวิตก็คงไม่มาถึงจุดนี้
"ขอบคุณท่านหมอมากเจ้าค่ะ เดี๋ยวข้าน้อยไปส่ง"
"ไม่ต้องหรอก เจ้าดูแลนายของเจ้าเถอะ นางเริ่มรู้สึกตัวแล้ว ยังมีอาการไข้อ่อนๆ เจ้าก็เช็ดตัวดูแลนางให้ดี"
"ขอบคุณมากเจ้าค่ะท่านหมอ" ไม่นานทุกอย่างก็เงียบลง เสียงคนที่ถูกเรียกท่านหมอเดินจากไป ไม่นานกลุ่มผู้หญิงเหล่านั้นก็นำผ้ามาเช็ดเนื้อเช็ดตัว ตลอดเวลาพีชรับรู้ได้ว่าสตรีกลุ่มนี้ดูแลเอาใจใส่เขามากจริงๆ ทั้งคอยเช็ดตัว ป้อนยา ดูแลทุกอย่าง ไม่นานพีชก็เริ่มลืมตาได้ อาการไข้ก็เริ่มหาย แต่ความตกใจก็เข้ามาแทนที่ ตอนนี้เขาไม่ใช่พีช
...เขาคือสตรีนางหนึ่ง
...ส่วนเกินแท่งหยกของเขาหายไป
...นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน
ไม่ใช่เพียงแค่เขากลายเป็นผู้หญิง ตอนนี้เขากลายเป็นใครสักคนที่อยู่ในยุคโบราณ เครื่องเรือนพวกนี้เป็นของเก่ามีมูลค่ามหาศาล ไหนจะเครื่องลายครามแบบเก่า สาวใช้ที่แต่งชุดประหลาด พีชพยายามหายใจเข้าออกคิดว่าตนเองฝัน แต่ตัวเขาก็ไม่ตื่นเสียทีจนผ่านไปหลายวัน เขาจึงต้องเอ่ยปากพูด
"ฮูหยินจะรับอาหารเลยหรือไม่เจ้าคะ" สาวใช้หน้าตาจิ้มลิ้มพริมเพราคนนึงถาม พีชมองเธอด้วยแววตาสับสน
"เจ้าบอกได้ไหมว่าที่นี่ที่ไหน"
"ฮะ ฮูหยิน ท่านล้อบ่าวเล่นแล้ว" สาวใช้ทำหน้าตาตกใจ ความจริงท่าทางของฮูหยินในหลายวันมานี้ก็แปลกไปมากเสียจริง นางไม่พูดอะไรเยอะแยะ วุ่นวาย แต่กลับมองสำรวจนั่นนี่ และคอยทำหน้าตาสงสัยตลอด
"ข้าไม่ได้ล้อเล่น ข้าอยากรู้ เอ่ออ... ข้าเป็นใคร ชื่ออะไร แล้วเจ้าเล่า แล้วที่นี่ที่ไหน"
"เราไปตามท่านหมอกันดีไหมพี่อาปู้" สาวใช้อีกคนถาม
"อยะ อย่าให้ใครรู้ดีกว่าอาเปียว เรามาช่วยฮูหยินกันดีกว่า"
"ทำไมต้องเรียกข้าว่าฮูหยินหรอ ข้ามีสามีแล้วหรอ" พีชทำหน้าเหรอหรา หากมีสามีแล้วทำไมตลอดเวลาหลายวันมานี้ถึงไม่เคยเห็นเขา หรือว่าสามีจะตายไปแล้ว แล้วทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้กัน
"เอ่อ..."
"เจ้าเล่ามาเถอะ เล่ามาให้หมด" พีชกล่าว หัวจิตหัวใจของเขาคงไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่าการที่เขาได้พบความจริงว่าคนที่เขาชิงชังมาตลอดอย่างพี่ชายจะเป็นคนที่ดีกับเขาที่สุด ส่วนเพื่อนที่เขาระกมากที่สุดกลับกลายเป็นคนที่ชิงชังเขามากที่สุด
"ฮูหยินแต่เดิมเป็นคุณหนูใหญ่สกุลลี่ นามเหม่ยหลิน ท่านตกหลุมรักท่านแม่ทัพจิ้งสงมาตั้งแต่งานเทศกาลซีซีที่ท่านแม่ทัพน้อยได้ช่วยเหลือท่านไว้จากอุบัติเหตุ ทำให้ท่านรักฝังใจมาโดยตลอด" นางกล่าวสีหน้ากระอักกระอ่วน
"แล้วอย่างไรต่อ"
"แม้คุณหนูจะเป็นคุณหนูใหญ่ที่เกิดจากภรรยาเอก แต่มารดาของคุณหนูก็จากไปนานแล้ว คุณหนูรองก็เกิดจากภรรยาเอกเช่นกัน ท่านแม่ทัพ.."
"อย่าอึกอัก เล่ามาเถอะ ไม่มีอะไรที่ข้ารับไม่ได้อีกแล้ว"
"ท่านแม่ทัพน้อยจิ้งรักกับคุณหนูรองลี่เจียวจู แต่ท่านไม่ยินยอม และได้ขอให้นายท่านเปลี่ยนตัวเจ้าสาว นายท่านที่เห็นว่าท่านไม่เคยขอสิ่งใดจึงทำการเปลี่ยนตัวเจ้าสาวให้ ท้ายที่สุด ท่านก็ได้เป็นฮูหยินเอกสกุลจิ้ง เป็นภรรยาท่านแม่ทัพ"
"แล้วท่านแม่ทัพจิ้งกับน้องสาวข้าเล่า"
"ท่านแม่ทัพโกรธมากเลยเดินออกจากเรือนหอ แล้วออกไปรบจนครบหนึ่งปีก็กลับเมืองหลวงมทแต่งคุณหนูรองลี่เจียวจูเจ้าค่ะ"
"แล้ว.."
"ท่านแม่ทัพก็พาคุณหนูรองลี่เจียวจูย้ายไปพำนักที่ชายแดนด้วยกัน โดยทิ้งท่านไว้เมืองหลวง แต่ท่านไม่ยินยอม ภายหลังจึงได้เดินทางไปอยู่ที่ชายแดน" สาวใช้กล่าวอยากยากลำบาก คล้ายหาเสียงในลำคอตนเองไม่เจอ
"แล้วทำไมข้าถึงมาอยู่ตรงนี้ ป่วยไข้แบบนี้ล่ะ"
"ท่านมาถึงก็พบว่านายหญิงลี่เจียวจูท้อง ท่านจึงได้วางแผนวางยานายหญิงลี่เจียวจูจนแท้ง ฤทธิ์ของยาแรงมากจนนายหญิงลี่เจียวจูไม่อาจตั้งครรภ์ได้อีกเจ้าค่ะ ท่านแม่ทัพโกรธมากจึงซัดฝ่ามือใส่ท่าน จนได้รับบาดเจ็บเช่นนี้"
"ที่แท้แล้วเรื่องเป็นเช่นนี้ แล้วเหตุใดท่านแม่ทัพไม่ฆ่าข้าเล่า หรือแบบว่าหย่าข้าออกไปเลย"
"เป็นนายหญิงลี่เจียวจูขอร้องไว้เจ้าค่ะ"
"งั้นหรอ แล้วตอนนี้ข้าอยู่ที่ไหน"
"ชายแดนเจ้าค่ะ" สาวใช้ตอบ พีชคิดคำนวณในใจ ้เขาไม่ใช่ลี่เหม่ยหลิน เรื่องความสัมพันธ์ รักสามเศร้า เราสามคนเขาก็ไม่รู้ จะให้เขามาทนอยู่แบบนี้มันคงเป็นไปไม่ได้
"ถ้าหากข้าต้องการกลับเมืองหลวง ข้าสามารถทำได้ไหม" พีชกล่าว แต่สาวใช้กลับกระอักกระอ่วนใจ
"ตอนนี้แม่ทัพสั่งกักบริเวณท่านเจ้าค่ะ"
"อืม งั้นก็เอาเถอะ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด" พีชบอกก่อนจะล้มตัวนอนอีกครั้ง อาการไข้เพียงแค่ดีขึ้นเท่านั้น แต่มันยังไม่ถือว่าหายดี พีชมานอนพิจารณาเรื่องราว นับว่าเป็นชีวิตที่อันตรายมากนัก สามีไม่รักไม่ไยดี แถมยังไปสร้างเรื่องให้เขาเกลียดชังจนจะฆ่าแกง พีชถอนหายใจก่อนจะหลับตาลง แต่เขาก็ต้องฝันร้ายถึงเหตุการณ์ในตอนเก่าก่อน พีชเห็นตัวเองตกตึกโรงพยาบาลซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขานอนกระสับกระส่ายเหงื่อแตกพลั่กก่อนจะสะดุ้งตื่นตอนกลางคืน กว่าจะข่มตานอนต่อได้ก็ยากเย็นนัก
- ผู้เขียน
