04
1006 คำ
พีชพยายามลืมตามองอย่างยากลำบาก ภายใต้ความมืดปรากฎร่างของชายตัวเล็กคนนึงที่กำลังคร่อมและบีบคอเขาอย่างรุนแรงจนหายใจแทบไม่ออก
"ริททำอะไร ปล่อยพีชนะ" ภาคตกใจรีบดึงร่างของริทที่กำลังขึ้นคร่อมพีช พลางใช้สองบีบคอจนพีชหายใจแทบไม่ออก
"ภาคมาห้ามทำไม ให้มันตายน่ะดีแล้ว" ริทกล่าวเสียงเย็น ภาคตกใจที่ไม่เคยเห็นริทในมุมนี้
"พีชเป็นน้องของภาคนะริท"
"มันเคยเห็นภาคเป็นพี่ไหม" ริทตะคอกใส่ภาคด้วยความโมโห ภาคเป็นคนดี ดีมาตลอด ดีจนน่ารำคาญ ริทเหนื่อยและเบื่อมากที่ต้องเห็นภาคทำดีกับพีชตลอดเวลาแบบนี้
"ภาครู้ว่าพีชนิสัยไม่ดีนัก แต่ริท... ภาคมีน้องชายแค่คนเดียวนะ" ภาคเอ่ยปาก ริทน้ำตาคลอเบ้า เขาไม่เข้าใจเลยทำไมภาคต้องเป็นคนแบบนี้
"ทำไมภาคต้องเป็นคนแบบนี้ว่ะ ทำไมเราสองคนต้องเป็นเบี้ยหมากให้คนพวกนี้มันย่ำยีเราตลอดเลยว่ะ" ริทร้องไห้สะอื้นออกมา ภาคก็ได้แต่กอดริทร้องไห้ออกมาเช่นกัน พีชแม้จะสติไม่เต็มร้อย แต่เมื่อเห็นการกระทำของภาคก็ทำให้เขารู้สึกผิดไม่น้อย ที่ผ่านมาพีชไม่เคยทำดีกับภาคเลย ภาคฆ่าพีชทุกอย่างก็จบ ภาคก็จะได้ในสิ่งที่อยากได้ แต่ภาคกลับไม่ทำ
"ริทออกไปพักสงบสติอารมณ์กันเถอะ ปล่อยพีชนอนเถอะ" ภาคพาริทออกไป คนในเงามืดที่แฝงตัวอยู่นานก็โผล่ออกมา
...อิทธิกร
"แกนี่มันตายยากตายเย็นดีนะไอ้พีช" อิทธิกรหัวเราะเสียงเย็น เขามองเพื่อนสนิทที่เขาชิงชัง ก่อนจะกระโดดขึ้นคร่อมด้วยความไม่พอใจ
"แกรู้ไหมตลอดมาฉันเกลียดแกแค่ไหน ทำไมฉันที่เป็นระดับลูกเจ้าของโรงพยาบาลจะต้องเป็นลูกไล่ของแกว่ะ"
"ทำไมชั้นไม่เป็นผู้นำบ้าง ทั้งที่รูปร่างหน้าตาฉันเหนือกว่าแกทุกอย่าง ทำไมทุกคนถึงเข้าหาแต่แก ดีกับแกว่ะ"
"นีน่าเป็นเด็กสาวที่ฉันชอบ เป็นรักแรกของฉัน แกก็แย่งเธอไป... หึ ดีเหมือนกัน มันอยากโง่รักแก ฉันก็จะให้มันตายสมใจ"
"แกมองฉันหรอไอ้พีช แกสงสัยใช่ไหมว่าทำไมฉันถึงพูดแบบนั้น
"ใช่ฉันเองแหละ ฉันฆ่านีน่าแล้วใส่ร้ายว่าแกเป็นต้นเหตุทำให้นีน่าตาย น่าเสียดายนะที่ก่อนมันตาย ฉันยังเอามันไม่สะใจเลย หอยเด็กสาวมันดีอย่างที่แกบอกจริงๆ"
"แกคิดว่าไงพีช ฉันเก่งไหม ฝีมือฆาตกรอย่างฉันมันเจ๋งสุดๆ แกลองคิดดูสิ ตอนนี้ในอินเตอร์เน็ตมีแต่คนด่าแก ด่าครอบครัวแก หุ้นของบริษัทดิ่งลง จนพ่อแกกำลังจะถูกถอดจากตำแหน่งผู้บริหาร พี่แกก็ด้วย"
"ฉันทำให้คนที่รักแกต้องพบเจอแต่เรื่องไม่ดี แล้ววันนี้ฉันเนี่ยแหละจะฆ่าแก จะทำให้แกตาย แล้วป้ายสีไอ้ริท แต่พี่ชายที่แสนดีของแกก็ต้องเอาตัวเข้ามาปกป้องมัน แล้วมันก็ต้องติดคุก พ่อแกก็จะไร้ซึ่งทายาท ไร้มือ ไร้เท้า ทุกอย่างของบ้านแกก็จะจบ แกว่าแผนการฉันดีไหม แกดูสิแค่วันเดียว พลิกฟ้ากลายเป็นดินเลย" อิทธิกรหัวเราะราวคนบ้า มันเดินไปที่ระเบียงเพื่อเปิดประตู ด้วยอาคารโรงพยาบาลหรู ชั้นนี้เป็นชั้นสูงระดับความสูงยี่สิบชั้น ทั้งยังเป็นโซนวีไอพี พีชที่เริ่มเรียกสติได้ เขาเตรียมตัวที่จะวิ่งหนีออกไป แต่ก็ดันติดเสาน้ำเกลือ จนมันล้มคว่ำ
"มึงจะหนีไปไหนไอ้พีช" อิทธิกรเข้ามาล็อคพีชไม่ให้หนี พีชพยายามดิ้นรนต่อสู้ แต่ก็ทำไม่ได้ เขาแทบจะหมดลมหายใจ แต่อิทธิกรก็ปล่อยพีช
"ไอ้อิท กูเพื่อนมึงนะ"
"มึงรู้จักคำว่าเพื่อนด้วยหรอว่ะพีช"
"มึงหยุดทำแบบนี้แล้วเรามาเริ่มกันใหม่เถอะ ทุกอย่างที่ผ่านมากูขอโทษ"
"ขอโทษแล้วมันชดเชยสิ่งที่มึงทำกับกูได้หรอว่ะ"
"แล้วมึงจะเอายังไง"
"กูจะให้มึงตาย พี่ชายมึงติดคุก"
"ถึงกูตายพี่ชายกูก็ไม่ติดคุกหรอก พ่อกูมีเงินมากขนาดนั้น และไม่มีทางเชื่อหรอกว่าคนอย่างภาคจะฆ่ากู"
"พี่มึงต้องจำนนด้วยหลักฐาน คนที่เข้ามาที่นี่คนสุดท้ายคือพี่มึงกับไอ้ริท" อิทธิกรหัวเราะอย่างมั่นใจ เพราะโรงพยาบาลนี้เป็นของ ครอบครัวอิทธิกร เขาไม่มีทางโดนจับได้ แค่เดินหลบมุมกล้อง ใส่ชุดกราวน์ของแพทย์ก็ไม่มีใครรู้แล้ว
"มึงถึงขั้นต้องฆ่านีน่า ต้องฆ่ากูเลยหรอว่ะ"
"ก็ช่วยไม่ได้ อีนั่นมันอยากเลือกมึงเอง ทั้งที่ถ้ามันยอมมาเป็นเมียกู ป่านนี้มันก็สุขสบายไปแล้ว"
"อิทกูขอเถอะ มึงอย่าทำอะไรแบบนี้อีกเลย" พีชร้องขอ แต่อิทธิกรไม่ได้สนใจ พีชในยามนี้โดนยาระงับประสาทชนิดรุนแรง พีชไม่มีทางสู้อิทธิกรได้เลย
อิทธิกรตรงเข้ามาปิดปากพีช ก่อนจะลากไปตรงระเบียงทั้งสองพยายามยื้อยุดฉุดกระชาก ต่อสู้กัน แต่พีชก็ไม่อาจสู้แรงของอิทธิกรได้ ลมแรงจากบรรยากาศริมแม่น้ำปะทะเข้าหน้า พีชน้ำตาไหลกับความตายที่อยู่ไม่ไกลเกิน
"ลาก่อนนะไอ้พีช เพื่อนรัก" อิทธิกรกล่าวก่อนจะทิ้งร่างพีชลงมา พีชพยายามกรีดร้องดิ้นรน แต่ด้วยอานุภาพเสียงลม ทำให้ไม่มีใครได้ยินเสียงของเขาเลย
....
- ผู้เขียน
