“เย็นนี้เราทำอะไรกินกันดีคะคุณน้า”
ขิมแขมองที่เท้าของเด็กสาว เห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้ลงน้ำหนักผิดท่าเพื่อหลบเลี่ยงอาการบาดเจ็บ ก็รู้ได้ทันทีว่าแผลนั่นไม่ได้เป็นอันตรายเท่าไรอย่างที่พ่อของเด็กกังวล เหลือบตาขึ้นมองสบตอบ แล้วถามกลับ
“หนูอยากกินอะไรล่ะ”
“คุณน้าชอบทำอาหารแบบไหนคะ”
“ได้หมด แต่อร่อยหรือเปล่าไม่รู้นะ อย่าคาดหวังมาก”
ภูผาที่เก็บของไปพลาง ฟังเงียบ ๆ ไปพลางว่าขึ้นบ้าง
“คุณแม่ทำอาหารรสจัดมากนะฝน แล้วก็อร่อยมากด้วย”
“ปากหวาน” เอ่ยยิ้ม ๆ แซวบุตรชาย ปลายฝนมองสองแม่ลูกคุยกันแล้วก็ยิ้มตาม ถามต่อ
“คุณน้าทำค็อกเทลเป็นไหมคะ”
“อืม...” ขิมแขครางรับเบา ๆ ใช้ความคิดครู่เดียวแล้วว่า “ก็เคยทำอยู่นะ แต่ไม่ได้ทำนานคงมีลืมสูตรกันบ้างล่ะ”
ปลายฝนยิ้มแก้มปริ ตาหยีจนแทบไม่เห็นตาดำ กระวีกระวาดหยิบโทรศ
