พี่เลี้ยงใจร้ายของยัยซิน

Chapter 9: ยังไม่ให้อภัย

“หน้านี้... ซินอ่านถึงหน้านี้ที่ซินเอาที่คั่นหนังสือคั่นไว้” สิชารีบบอกคนเป็นพี่เพื่อแก้เก้อ

ครั้งแรกตอนเจอพี่เบน เด็กหญิงสิชาอายุแค่ห้าขวบ พี่เบนอายุ 15 พ่อชลจึงมอบหมายหน้าที่พาเธอเข้านอนให้เป็นของพี่เบน เขามักจะอุ้มเธอมานั่งตักแล้วอ่านนิทานให้เธอฟังจนเด็กหญิงตัวกลมผล็อยหลับไปจากนั้นตอนเช้าเด็กน้อยก็จะตื่นขึ้นมาในที่นอนของตัวเองทุกครั้ง

แต่ตอนนี้เธอไม่ใช่เด็กน้อยเหมือนตอนนั้นอีกต่อไปแล้ว! ทำไมพี่เบนถึงเกิดนึกอยากอ่านหนังสือให้เธอฟังบนตักเขาได้? เขาไม่เคยแตะต้องเธอเลยตั้งแต่เธอเริ่มเป็นสาว แต่คราวนี้กลับจับต้องเหมือนเมื่อครั้งเธอยังเป็นเด็ก

ไม่สิ... พี่เบนไม่ได้จับต้องตัวซินเหมือนตอนซินเป็นเด็ก สัมผัสของพี่เบนมีความรู้สึกบางอย่างแฝงอยู่ ความรู้สึกที่ซินเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคืออะไร

สาวน้อยคิดในขณะที่พี่เบนเปิดไปยังหน้าที่เธอเอาที่คั่นหนังสือคั่นไว้แล้วเริ่มอ่าน

“...ชายหนุ่มส่งมือไปบีบเฟ้นสองเต้าของหญิงสาวอย่างแรงจนเธอครางเสียงกระเส่า...” แค่เบนอ่านออกมาสิชาก็ต้องรีบตะครุบหนังสือนิยายของเธอให้ปิดลงแล้วทำหน้าแดงทันที

ลืมไปเลยว่ากำลังอ่านถึงตอนเข้าด้ายเข้าเข็ม...

สาวน้อยอยากจะตบกะโหลกตัวเองสักสองสามที

“เดี๋ยวนี้นิยายเขาเขียนบรรยายกันขนาดนี้แล้วเหรอ? หรือว่า... เพราะเธอหมกมุ่นกับเรื่องอะไรแบบนี้?” คังบอมแอบยิ้มแล้วแซวน้องสาว

“พี่บอม! นิยายรักมันก็ต้องมีฉากเลิฟซีนกันบ้างสิ นิยายรักนะไม่ใช่หนังสือบ้านและสวน มันก็ต้องมีตอนพระนางกุ๊กกิ๊กกันบ้างสิ” สิชาเรียกชื่อพี่คนรองเสียงดังแล้วพยายามอธิบาย แก้มแดงเป็นลูกตำลึงสุกแสดงให้เห็นว่าเธออายมากแค่ไหน

“โอเค โอเค ไม่แซวแล้ว จะให้ไอ้เบนมันอ่านให้ฟังต่อไหมล่ะ?” คังบอมยักคิ้วแล้วถามคนเป็นน้อง

สิชาทำปากยื่นอย่างแง่งอนแล้วดึงนิยายออกมาเปิดหาตอนที่ไม่ล่อแหลมก่อนจะส่งคืนให้พี่ชายคนโต สาวน้อยอิงหัวแนบอกกว้างของคนเป็นพี่อย่างสบายตัวและคุ้นเคยมากขึ้นจากนั้นจึงบอกพี่ชายคนโตของเธอให้เริ่มอ่านได้

“อ่านตรงนี้ก็ได้ค่ะพี่เบน อ่านไปเรื่อย ๆ ถ้าซินหลับค่อยหยุดอ่านนะ แล้วพาซินไปนอนด้วย” สิชาสั่งคนเป็นพี่ คาดหวังว่าเขาจะทำเหมือนครั้งเมื่อเธอยังเป็นเด็ก อ่านนิทานให้เธอฟังแล้วพาเธอกลับไปนอนในห้องนอนของเธอ

เบนไม่ตอบรับคำของสาวน้อยแต่กลับเริ่มอ่านนิยายไปเรื่อย ๆ ระหว่างที่มือข้างหนึ่งจับหนังสือยกขึ้นอ่าน มืออีกข้างก็กระชับกอดเอวบางของสาวน้อยให้แนบอยู่กับร่างของเขาราวกับกลัวเธอจะตกจากตัก มีบางครั้งเขาแอบขยับมือให้มันปัดโดนเต้าอวบภายใต้ชุดนอนผ้าฝ้ายของเธอจนสาวน้อยแอบสะดุ้ง สิชาไม่ได้สวมยกทรงด้วยความเคยชินที่เวลานอนไม่เคยใส่ให้อึดอัดทำให้มีเพียงผ้าฝ้ายบาง ๆ กั้นระหว่างผิวเนื้อของคนทั้งสอง มีอีกหลายครั้งที่เบนแกล้งเอามือเฉี่ยวยอดอกทำให้ส่วนอ่อนไหวมันเสียวขึ้นมาจนสิชาแอบตัวสั่น แต่สาวน้อยก็ไม่พูดอะไรออกมา คงคิดว่าพี่เบนของเธอไม่ได้ตั้งใจ หารู้ไม่ว่าทุกกิริยาท่าทีที่ทำล้วนผ่านการวางแผนและคิดวิเคราะห์มาเป็นอย่างดีแล้ว

หนุ่มหล่อผมทองยังคงอ่านนิยายให้น้องฟัง ส่วนคังบอมก็นั่งแต่งเนื้อเพลงไปเหลือบมองพี่ชายกับน้องสาวไปเป็นระยะ

คังบอมเห็นสองหนุ่มสาวนั่งตักกันอิงแอบแนบชิดก็อดหมั่นไส้ไม่ได้ แต่จะแสดงอาการหึงหวงออกไปก็คงไม่ดี เดี๋ยวยัยซินจะสงสัยและไหวตัวทันเสียก่อน

ก็ตกลงกันไว้แล้วว่าจะค่อย ๆ ทำให้ยัยซินตกหลุมรักแล้วค่อยรวบยอดทีเดียว แต่ไอ้เบนแม่ง... เอาน้องไปกอดคนเดียวไม่แบ่งกันเลย เป็นพี่ที่เหี้ยมาก!

หนุ่มลูกครึ่งเกาหลีได้แต่สบถในใจ ยิ่งเห็นน้องเม้มริมฝีปากกลั้นความเสียวทุกครั้งที่ไอ้เบนแกล้งจับหน้าอกแบบหวิดไปมายิ่งขัดเคือง ไอ้เบนเล่นเอากำไรตัดหน้าเขาไปมากโข

เบนละมือจากเอวบางของน้องขึ้นมาพลิกหน้าหนังสือแล้ววางมือแหมะกลับไปตรงอกอวบจนสาวน้อยหน้าแดงแล้วพูดออกมาอย่างเสียไม่ได้

“พะ... พี่เบนขา... ที่พี่จับอยู่ไม่ใช่เอวซิน ตรงนั้นมันนมซิน... เอวซินอยู่ตรงนี้” สาวน้อยบอกคนเป็นพี่แล้วจับมือใหญ่ของเขามาวางแปะไว้ตรงเอวคอดของเธอทันที สิชาทำหน้าแดงปลั่งอย่างน่ารักจนเบนที่เคยออกปากว่าจะเริ่มแค่ ‘เบา ๆ’ ก่อนต้องโน้มตัวลงมาหอมแก้มแดงฟอดใหญ่

“ขอโทษค่ะซิน พี่วางผิดเอง พี่ไม่ได้ตั้งใจ” ชายหนุ่มผมทองบอกแล้วยิ้มหวานให้คนเป็นน้อง

“อ่านนิยายกันเสร็จหรือยัง อ่านไปลูบน้องไป เอ๊ย! กล่อมน้องไป แม่งน้องยังไม่เห็นจะง่วงเลย มึงส่งน้องมาให้กูเลย กูจะสอนยัยซินเล่นกีตาร์ ตอนเด็ก ๆ เล่นไม่ได้บอกว่าเจ็บนิ้ว ตอนนี้โตแล้ว เธออยากลองเล่นไหม? ฉันจะสอนให้” คังบอมพยายามหลอกล่อน้องบ้างเพราะทนอิจฉาพี่ชายตัวเองไม่ไหวแล้ว แต่แทนที่จะได้ตัวน้องมาสิชากลับส่ายหน้าปฏิเสธทันที

“ไม่เอาหรอก นิ้วหนูเป็นแผลเพราะล้างจานกับแกะกุ้งเมื่อวันก่อนยังไม่หายเจ็บเลย” สาวน้อยบอกปัดเสียงแข็ง

“ยัยซิน! ฉันอุตส่าห์ใจดีจะสอนให้นะเนี่ย มานี่เลย! ไม่ต้องเรียนก็ได้ มานั่งฟังเพลงที่ฉันแต่ง นี่มัน Family Time ไม่ใช่ Ben & Cin Time ฉันก็เป็นคนในครอบครัว มานั่งฟังเพลงฉันเร็ว” เมื่อยื่นข้อเสนอไปให้แต่สาวน้อยไม่ยอมรับบอมจึงได้แต่ออกคำสั่ง

สิชาทำหน้างอแต่ก็จำใจต้องลุกขึ้นจากตักของพี่คนโตแล้วเดินไปหาพี่คนรอง เบนมองตามหลังสาวน้อยแล้วอมยิ้มพลางส่ายหัวไปมาเพราะรู้ดีว่าที่บอมแสดงท่าทีเหมือนขัดเคืองคงเพราะอิจฉาเขาที่ได้กอดน้องอยู่นาน

“คนอะไร หน้าหวานเสียเปล่า นิสัยไม่หวานเหมือนหน้าเลย” สิชาบ่นแล้วนั่งลงตรงพื้นข้างหน้าโซฟาเดี่ยวที่บอมนั่งอยู่

“นั่งพื้นทำไม? ขึ้นมานั่งบนโซฟาสิ” คังบอมสั่งน้องต่อ

“แต่... โซฟาที่พี่บอมนั่งมันเป็นโซฟาเดี่ยว จะให้ซินไปนั่งตรงไหน?” สิชาเงยหน้าขึ้นถามพี่สุดหล่อ

คังบอมได้แต่ถอนหายใจก่อนจะลุกไปตวัดร่างเล็กของคนเป็นน้องขึ้นมาจากพื้นแล้วจัดให้ร่างเธอนั่งตักซ้อนกับเขาเหมือนที่พี่ชายคนโตทำไปเมื่อก่อนหน้า

“ว้าย! พี่บอม!” สาวน้อยกรีดร้องออกมาเพราะยังไม่ทันตั้งตัว รู้ตัวอีกทีก็นั่งแหมะอยู่บนตักกว้าง ๆ อุ่น ๆ ของพี่ชายคนรองแล้ว

คังบอมไม่พูดจามากความ เขาฉวยกีตาร์ขึ้นมาแล้วดีดเพลงที่เพิ่งแต่งพร้อมร้องเพลงเสียงหวานหูกล่อมน้อง เสียดายที่สองมือต้องดีดกีตาร์ ไม่ว่างจะลูบคลำเนื้อตัวน้องเหมือนที่เบนทำ แต่อย่างน้อยแค่ได้ร้องเพลงแล้วสูดกลิ่นกายของสาวน้อยเข้าไปเต็มปอดเขาก็รู้สึกดีมากแล้ว

กลิ่นสบู่อ่อน ๆ ของน้องมันทำให้หัวใจของชายหนุ่มปั่นป่วน ในขณะเดียวกันเสียงหวาน ๆ ของเขาพร้อมลมหายใจร้อนผ่าวที่รินรดอยู่หลังใบหูบางก็ทำให้หัวใจของสิชาเต้นแรงเหมือนกัน... แล้วยิ่งเนื้อเพลงที่พี่บอมแต่ง... มันล่อแหลมจนคนเป็นน้องต้องหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุกอีกรอบเลยทีเดียว

“ในคืนเหงาที่อ้างว้าง ฉันอยากเคียงข้างเธอ อยากจูบแผ่วเบา อยากหลอมร่างรวมร่วมรักหวาน อยากพร่ำบอกว่าหลงใหล อยากแทรกกายเข้าไปและอยากยกหัวใจให้เธอคนเดียว...” หนุ่มหล่อลูกครึ่งเกาหลีร้องเพลงไปทำเสียงยั่วไป เขารู้ว่าถ้าสิชามีใจเธอต้องพอคิดได้บ้างแหละว่าเขาแต่งเพลงนี้ให้เธอ

เสียดาย... คนซื่อบื้ออย่างสิชาแทนที่จะคิดได้ว่าพี่คนรองแต่งเพลงให้เธอ สาวน้อยกลับคิดไปไกลกว่านั้น

“แต่งเพลงลามกจัง นี่แต่งให้สาวที่จะจีบใช่ไหมเนี่ย? ระวังสาวได้ยินแล้วจะหนีนะ กะเอาเขาอย่างเดียวเลย ทั้งเพลงเลยเนี่ย อีตาพี่บอมบ้านี่!” สาวน้อยพูดแล้วทุบที่หน้าขาของหนุ่มหล่อเบา ๆ ทีหนึ่ง

เบนที่นั่งมองสถานการณ์อยู่ถึงกับปล่อยขำออกมาน้อย ๆ

ไอ้บอมนี่แม่ง... เวลาตะล่อมสาวมาเย่อเห็นเก่งนัก แต่พอต้องมาจีบน้องแบบละมุน แบบเนียน ๆ เสือกทำไม่เป็น

เบนคิดในใจแล้วออกปากเรียกน้องสาว

“ซิน มานอนหนุนตักพี่เร็ว พี่จะอ่านนิยายให้ฟังต่อ ซินฟังนิยายตอนนั่งอาจจะไม่ค่อยง่วง มานอนฟังจะได้ง่วงแล้วนอนง่ายขึ้น ไอ้บอม มึงไปเอากล่องปฐมพยาบาลมาทำแผลที่มือให้น้องใหม่ กูให้แม่บ้านเก็บกล่องปฐมพยาบาลไว้ตรงตู้ใต้เคาน์เตอร์ในห้องออกกำลังกาย” เบนสั่งการน้องสาวแล้วจัดการสั่งงานน้องชายด้วย ไอ้บอมจะได้ทำแผลให้น้องแล้วไม่หงุดหงิดว่าตัวเองไม่ได้ใกล้ชิดน้อง เดี๋ยวจะหาว่าเขาไม่ยอมแบ่งน้องให้มัน

สิชาเดินมานอนที่โซฟาเบดแล้วเอาหัวหนุนตักพี่คนโตอย่างว่าง่ายในขณะที่บอมก็เดินไปหากล่องปฐมพยาบาล

“พี่เบน ซินบอกพี่ไว้ก่อนเลยนะ ที่พวกพี่ใจร้ายทิ้งซินไว้กับแม่ของพวกพี่ ซินยังไม่ได้ให้อภัยนะ ถึงทำดีกับซิน ซินก็ไม่ยกโทษให้ ที่ซินยอมมาอยู่ด้วยก็แค่เพราะซินต้องการใครสักคนที่จะช่วยให้ซินออกมาจากบ้านหลังนั้นได้ ซินยังไม่ได้ทำโทษพวกพี่ที่ทิ้งซินไปเลยนะ และถ้าทิ้งซินไปอีกทีซินจะตัดพี่ตัดน้องจริง ๆ ด้วย” สาวน้อยคาดโทษพี่ชายของเธอ

เบนยิ้มแล้วโน้มตัวลงมาจูบตรงหน้าผากของสิชาอย่างแผ่วเบา

“พี่ขอโทษค่ะคนดี พวกพี่ไม่คิดว่าแม่ของพวกพี่จะใจร้ายกับซินขนาดนั้น พวกพี่ผิดเองที่ทิ้งซินไว้ แต่พวกพี่แค่อยากให้เวลาซินได้เติบโตขึ้นมาเป็นหญิงสาวเต็มตัวโดยไม่มีพวกพี่อยู่ในฐานะพี่ชาย...”

เพราะพวกพี่อยากกลับมาในฐานะผัวของซิน...

“เติบโตขึ้นมาในฐานะนางทาสน่ะสิไม่ว่า ไม่เอาแล้ว ไม่พูดแล้ว อ่านนิยายไป ซินจะฟัง อ้อ... ถ้าอ่านถึงฉากเลิฟซีนก็ข้ามไปเลยนะ ตรงเลิฟซีน ซินจะไปอ่านเอง คนบ้าอะไรมานั่งอ่านเลิฟซีนให้น้องสาวตัวเองฟัง” สิชาบ่นแล้วหลับตาลง

“ก็ตอนอ่านให้ซินฟังพี่ไม่ได้คิดว่าซินเป็นน้องสาวแล้ว” เบนบอกเธอเสียงเบาทำเอาสาวน้อยที่หลับตาไปแล้วต้องลืมตาขึ้นมาใหม่แล้วจ้องเข้าไปในดวงตาสีอำพันสวยของเขา

พี่เบนส่งยิ้มหวานให้เธอจนสิชารู้สึกวูบไหวในใจ

ที่พี่เบนพูดมันหมายความว่ายังไงกันนะ? หมายความว่าพี่เขาไม่อยากดูแลซินอีกต่อไปแล้วเหรอ? จะไม่เป็นพี่ชายซินแล้วเหรอ? จะตัดขาดซินเหรอ? หรือว่าพี่เขาหมายถึง...

โธ่เอ๊ย! ยัยซิน จะเป็นไปได้ยังไง? พี่เลี้ยงใจร้ายก็คือพี่เลี้ยงใจร้าย จะเปลี่ยนเป็นเจ้าชายของเธอได้เหรอ?