Chapter 8: อ่านนิยายให้น้องฟัง
1747 คำ
สิชาเดินสำรวจไปทั่วเพนต์เฮาส์พบว่าที่นี่มีทั้งสระว่ายน้ำ สวน ห้องครัวขนาดใหญ่ ห้องสมุด ห้องดูหนัง ห้องออกกำลังกาย มีห้องนอนแขกที่ชั้นล่างอีกสองห้อง แต่กลับมีห้องนอนใหญ่ตรงชั้นบนแค่สองห้องเท่านั้น
“พี่บอม พี่เบน พวกพี่จะให้ซินนอนในห้องนอนแขกชั้นล่างใช่ไหม?” สาวน้อยยื่นหน้าออกไปถามพี่ ๆ ที่ยังคุยกันอยู่ตรงสวนด้านนอก
“ห้องด้านบนมีห้องนอนพี่กับห้องไอ้บอม ซินเลือกเอาว่าจะนอนกับใคร” เบนพูดออกมาหน้าตาเฉยทำเอาสาวน้อยหน้าแดง
“ซินไม่ใช่เด็กห้าขวบแล้วนะ จะนอนกับพี่ ๆ เหมือนตอนเป็นเด็กได้ยังไง ซินจะนอนห้องนอนแขกด้านล่างนี่แหละ” สาวน้อยบอกออกไป
“แต่ห้องนอนแขกมันเล็กนะ ไม่มีทีวีด้วย ตู้เสื้อผ้าก็เล็กนิดเดียว ห้องน้ำก็ไม่มีอ่าง ห้องฉันกับห้องไอ้เบนทั้งกว้าง ทั้งสะดวกสบาย มีอ่างจากุชซี่ทั้งสองห้อง เตียง 9.5 ฟุตก็กว้างพอสำหรับนอนสองคนด้วย” บอมบอกน้อง
“ทำไมพวกพี่ใช้เตียงกว้างจัง ตั้ง 9.5 ฟุต ซินเห็นที่อื่นเขามีแต่ 6 ฟุต” สิชาถามขึ้นมาด้วยความสงสัย
สองหนุ่มถึงกับหัวเราะน้อย ๆ ในความช่างสงสัยของเจ้าหล่อน จะให้บอกตอนนี้ว่าพวกเขาเตรียมเตียงกว้างไว้เพื่อการร่วมรักแบบสามคนสาวน้อยคงช็อกจนเป็นลมก่อนแน่ ๆ
ต้องค่อย ๆ ให้น้องรับรู้ถึงความน่าหลงใหลแบบสามคนแล้วค่อย ๆ กล่อมน้องให้ยอมพวกเขาถึงจะดีที่สุด
“ถ้าซินอยากนอนคนเดียวก็ใช้ห้องนอนแขกก่อนก็ได้ พรุ่งนี้พี่จะให้คนมาจัดการติดทีวีในห้องนอนแขก” เบนบอกน้องสาวแล้วเดินเข้าไปตบไหล่คังบอมเป็นสัญญาณบอกให้น้องชายใจเย็น ๆ
“แต่...” คังบอมเอ่ยปากหมายทักท้วง
“เอาน่าไอ้บอม มึงใจเย็น ๆ ยังไงน้องก็ยังต้องอยู่ดูแลพวกเราไปอีกนาน” พี่คนโตกระซิบบอกน้องชายเสียงเบาไม่ให้สาวน้อยได้ยิน
“งั้นซินเอาของไปเก็บในห้องนอนแขกห้องแรกนะคะ พวกพี่หิวไหม? ในตู้เย็นมีอะไรหรือเปล่า? ซินจะได้เอาออกมาทำอาหารเย็นให้” สิชาถามตามความเคยชินจากการเป็นนางทาสของบ้านเดิม
“พวกพี่เพิ่งถึงไทยวันนี้ ในตู้เย็นยังไม่ได้ให้แม่บ้านเติมของ ซินไม่ต้องทำอาหารด้วย เดี๋ยวเหนื่อย พี่จะสั่งอาหารมาให้เอง อยู่เป็นเพื่อนพวกพี่ก็พอ... ทั้งคืน... ได้ไหม?” เบนถามน้องแล้วยกยิ้มร้ายที่มุมปาก
หัวใจของสิชาเต้นเร็วขึ้นมาอีกครั้ง ทั้งคำพูดและการกระทำของพี่เบนมันทำให้เธอคิดไปไกลมาก สาวน้อยแก้มแดงปลั่งแล้วส่ายหน้าทันที
“ซะ... ซิน... ซินอยู่ด้วยทั้งคืนไม่ได้หรอกค่ะ” สิชาปฏิเสธทันที
“อยู่ได้สิ ตอนเด็ก ๆ ยังนอนฟังฉันเล่นกีตาร์ทั้งคืน โตขึ้นมาทำไม่ได้เหรอ?” คังบอมถามแล้วก้มหน้าลงจ้องตาเธอ
สิชามองเข้าไปในดวงตาสีดำคมราวเหยี่ยวของพี่คนรองแล้วใจเต้นมากขึ้นกว่าเดิม วันนี้พี่ ๆ ของเธอเป็นอะไรกัน? ทำไมจู่ ๆ เกิดพูดจาและทำตัวแปลก ๆ?
“แต่... ให้ซินอยู่ด้วยทั้งคืน มันไม่เหมาะ ซินโตแล้ว เป็นสาวแล้ว” สิชารีบหลบตาพี่คนรองแล้วก้มลงมองพื้น
สองหนุ่มหล่อหลุดขำออกมาน้อย ๆ ไม่ได้
ก็เพราะซินโตแล้วนี่แหละพวกพี่ถึงได้ทำแบบนี้ ขืนทำตอนเป็นเด็กก็คงวิตถารแล้วละ
เบนคิดในใจแล้วบุ้ยใบ้เป็นการบอกให้บอมถอยออกมาก่อน อย่ารุกน้องเกินไปนัก เดี๋ยวเหยื่อจะตื่นกลัวแล้วเตลิดหนีไปเปล่า ๆ
“พวกพี่เพิ่งกลับจากอเมริกา น่าจะมีอาการเจ็ตแล็กอยู่ 2-3 วัน ตอนกลางคืนคงนอนไม่หลับ ตอนกลางวันก็คงง่วง ซินอยู่เป็นเพื่อนพวกพี่ตอนกลางคืนนะคะคนดี ได้ไหม?” เบนรีบพูดเสียงหวานอ้อนคนเป็นน้อง
“ทำไมพี่เบนพูดคะขากับซิน?” สาวน้อยถามด้วยความข้องใจ
“ไม่ชอบเหรอคะ? ถ้าไม่ชอบจะได้ไม่พูด” เบนถามยิ้ม ๆ
“ชอบสิคะ ดีกว่าพี่บอมตั้งเยอะ กระโชกโฮกฮาก ชอบทำซินใจสั่น” สาวน้อยตอบแล้วหันไปแลบลิ้นปลิ้นตาใส่พี่คนรอง
แทนที่คังบอมจะโกรธ หนุ่มลูกครึ่งเกาหลีกลับหัวเราะน้อย ๆ แล้วเดินไปขยี้ผมเธอเบา ๆ
“ก็ฉันมันเถื่อนแบบนี้นี่แหละ หรือจะให้ฉันหวานแบบไอ้เบนเธอถึงจะชอบ?” เขาแกล้งถามสาวน้อย
“เปล่า ขืนพี่บอมหวานมีหวังซินช็อกตายก่อนแน่ ๆ นึกว่าผีเข้าพี่บอม” สาวน้อยพูดยิ้ม ๆ
“งั้นเดี๋ยวซินเอากระเป๋าไปเก็บให้เรียบร้อยก่อนนะคะ พี่จะโทรสั่งอาหาร หลังทานอาหารเย็นเสร็จอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วเรามานั่งเล่นกัน ต่อไปนี้เวลาหลังอาหารเย็นจะเป็นเวลาที่เรานั่งเล่นกันดีไหม? Family Time” เบนบอกน้องสาวแล้วถามความเห็นของเธอไปด้วย
สาวน้อยพยักหน้ารับคำพี่แล้วหันหลังเดินลากกระเป๋าเข้าห้องไป
สองหนุ่มมองตามหลังคนตัวเล็กจนเธอเข้าห้องแล้วปิดประตูพวกเขาจึงหันมาสบตากัน
“จะเริ่มคืนนี้เลยไหมวะไอ้เบน?” บอมถามคนเป็นพี่
“ได้ แต่เอาแค่เบา ๆ ก่อน พอให้น้องเริ่มรู้สึกอยาก ค่อย ๆ ตะล่อมเหยื่อไป ขืนจู่โจมเร็วเกินไปน้องตกใจหนี พวกเราจะแย่” เบนบอก บอมพยักหน้ารับน้อย ๆ
สองหนุ่มมองตากันแล้วยิ้ม คำว่า ‘เอาแค่เบา ๆ’ นั้นฟังดูไม่หนักหนา แต่สำหรับพวกเขาแค่เบา ๆ ก็อาจจะทำเอายัยซินครางจนตัวสั่นเชียวแหละ
สิชาในชุดนอนกระโปรงแขนยาวสีขาวราวเด็กน้อยเดินมานั่งตรงโซฟาเบดข้างพี่เบนของเธอที่โซนรับแขก พี่บอมนั่งอยู่บนโซฟาเดี่ยวไม่ไกลกันนัก ในมือของหญิงสาวถือหนังสือนิยายมาด้วยเล่มหนึ่ง
“ซินจะนั่งอ่านหนังสือเป็นเพื่อนพวกพี่นะ แต่ถ้าซินง่วงแล้วหลับอย่าว่าซินนะ ซินใช้เวลาเมืองไทยไม่ได้ใช้เวลาโซนอเมริกาเหนือ” สาวน้อยบอกแล้วหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน
“กะจะนอนหลับทิ้งพวกฉันแล้วเหรอ? แปรงฟันก่อนนอนหรือยังล่ะเรา?” เบนที่นั่งอยู่ตรงโซฟาเดี่ยวในมือถือกระดาษแต่งเพลงพร้อมมีกีตาร์วางอยู่ด้านข้างถามขึ้น
“ซินไม่ใช่เด็กน้อยแล้วนะพี่บอม! ก็ต้องแปรงแล้วสิ ถามอะไรปัญญาอ่อน” สาวน้อยต่อว่าคนเป็นพี่ขึ้นมาทันที
เบนมองน้องสาวตัวน้อยแล้วหัวเราะเบา ๆ ทำเอาสิชาต้องเงยหน้ามองคนเป็นพี่ที่นั่งข้าง ๆ
“พี่เบนหัวเราะอะไร?” สาวน้อยถามเสียงขุ่นเพราะเหมือนพี่เบนกำลังหัวเราะเยาะเธอ
“พี่หัวเราะเพราะพี่มีความสุขไงคะ วันนี้ตอนพี่เจอซิน ซินเปลี่ยนไปมาก... ไม่ใช่แค่รูปร่างหน้าตา ซินดูเหมือนเป็นคนละคนกับน้องซินตัวน้อยของพี่... ซินเงียบ ดูเศร้า ๆ ดูไม่มีแรงต่อปากต่อคำกับใคร พอพี่เห็นซินกลับมาเป็นคนเดิมพี่เลยมีความสุข” เบนบอกแล้วยิ้ม
“แล้วซินคนเดิมในสายตาพี่เบนเป็นยังไงคะ?” สาวน้อยเอียงหัวถามเขาอย่างน่ารัก
“ก็เป็นแบบนี้... ช่างพูด...” เบนบอกแล้วยกนิ้วโป้งขึ้นลูบริมฝีปากอิ่มของสิชาเบา ๆ จนสาวน้อยใจเต้นแรงโดยไม่รู้ตัว
“แววตาสดใส...” เบนพูดต่อแล้วจ้องดวงตากลมโตของสาวน้อยจนเธอเขินอาย
“ไม่กลัวใคร...” หนุ่มผมทองบอกแล้วจับมือที่เต็มไปด้วยแผลเล็ก ๆ ของเธอขึ้นมากุมไว้แล้วบีบเบา ๆ
“แล้วก็แก้มเนียน หอมที่สุดด้วย จุ๊บ!” เป็นคังบอมที่พูดต่อพี่ชายแล้วเดินเข้ามาพลางโน้มตัวก้มลงจูบเบา ๆ ที่ใบหน้าเนียนนิ่มของคนเป็นน้องจนสาวน้อยตะลึงตาค้างแล้วหันขวับไปมองหน้าเขา
ก็ไอ้เบนเล่นขโมยหอมแก้มน้องไปก่อนแล้วทีหนึ่ง ทีนี้ก็ถึงตาเขาได้หอมน้องบ้าง หนึ่งต่อหนึ่ง ถือว่าเสมอกัน
“ไอ้พี่บอม! มาแอบหอมแก้มซินทำไม?” สาวน้อยโวยวายขึ้นมาทันที แต่ก่อนที่จะด่าต่อร่างเล็กก็โดนพี่เบนที่นั่งข้าง ๆ ตวัดรวบมานั่งซ้อนเขาที่บนตักโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว
รู้ตัวอีกทีสิชาก็นั่งบนตักกว้าง แผ่นหลังเล็กทาบอยู่กับอกใหญ่อันแข็งแกร่งของพี่เบนเสียแล้ว
“พะ... พี่เบน... จะทำอะไรซินอะ?” สาวน้อยหันเหความสนใจจากคังบอมกลับมาที่เบนทันที
เบนเกยคางสากตรงบ่าบางของสิชาแล้วพูดจนลมหายใจอุ่นกระทบต้นคอระหงของเธอ
“ก็พี่จะอ่านหนังสือให้ซินฟังไงคะ เหมือนตอนที่ซินยังเป็นเด็ก ไม่ดีเหรอคะ?” เขาถามเสียงหวาน มันเบาแต่มันแฝงไว้ด้วยความรู้สึกบางอย่าง ลมหายใจอุ่นของเขาเริ่มร้อนขึ้น เอวบางคอดของเธอถูกหนุ่มหล่อกระชับกอดจนสาวน้อยหน้าแดงก่ำ
อย่าคิดอกุศลนะยัยซิน! นี่พี่คนโตของเธอ!
สิชาเตือนตัวเองในใจ เธอรีบยื่นมือไปหยิบหนังสือนิยายด้านข้างมาแล้วส่งให้พี่ชายคนโต
“เริ่มอ่านจากหน้าไหนดีคะคนดีของพี่?” เบนถามเสียงเบา ริมฝีปากหนาแทบจะจูบกับต้นคอเนียนขาวของคนเป็นน้องอยู่แล้ว
คังบอมที่กลับไปนั่งดูการกระทำของพี่ชายที่โซฟาเดี่ยวได้แต่หมั่นไส้คนเป็นพี่
แม่ง... ไอ้เชี่ยเบน นี่คือที่มึงบอกเอาแค่เบา ๆ ก่อนใช่ไหมเนี่ย?
- ผู้เขียน
