พูดแล้วศรันย์ราชก็เอียงหน้ามองพิธาน เหมือนคนกำลังหาเหตุผลมารองรับการกระทำของดาลิน ซึ่งพิธานเองก็หลับตาลงแน่น เหมือนคนกำลังครุ่นคิดไม่ต่างไปจากเขา
"ช่วงนี้งานฉันเยอะเลยห่างๆ กัน"
"นั่นปะไร" เสียงตบโต๊ะดังปังขึ้นเมื่อรู้ที่มาที่ไป
"อะไรของแก"
"ก็ห่างๆ กันแบบนี้นี่แหละที่ผู้หญิงเขาชอบคิดว่าตัวเองไม่มีความหมายความสำคัญ แกไม่โทรศัพท์หาเขาด้วยใช่ไหมถ้าให้เดา"
"มันก็ใช่"
"นั่นไงๆ กะแล้วเชียว น้องดาคงน้อยใจเลยขอลาจากไปอย่างเงียบๆ โถๆ น้องดาของพี่อั๋น ก่อนไปคงร้องไห้น้ำตาท่วมห้องนอนแน่เลย" คนพูดทำหน้าเศร้าสงสารหญิงสาวผู้ถูกทอดทิ้ง พิธานเห็นแล้วก็นึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
"แกหุบปากไปเลยนะไอ้อั๋น น้องดาของพี่อั๋น ฮึ พูดไม่คิด"
"หน็อยๆ ไอ้คนหวงก้าง แค่พูดยังไม่ได้ ฉันไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าแกแล้ว ปากก็บอกไม่ได้รักไม่ได้พิศวาสเขา แต่หวงก้างเป็นหมาเฝ้ากระดูกไปได้ สักวันก็ต้องมีหมาตัวอื่นมา
