"มัสมั่วก็อย่ามายุ่งกับมัสสิคะ ออกไปค่ะ"
ปกป้องบีบมือเธอแน่น เขาจ้องเธอนิ่งตาไม่กะพริบ แทนที่เธอจะรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไป นี่อะไร กลับมาบอกให้เขาไม่ต้องยุ่งกับเธอ แถมยังกล้าไล่เขาอีก
"มัสเจ็บนะคะ มัสเหนื่อยแล้วด้วย มัสอยากพัก เชิญพี่ป้องค่ะ"
"เธอกล้ามากนะที่ไล่ฉันแบบนี้"
ชายหนุ่มขบฟันพูดออกมาด้วยอารมณ์โกรธจัด เขาพยายามจับดันร่างบางให้ไปที่เตียงนอนแต่ม่านมัสลินกลับดีดดิ้นราวกับรังเกียจเขาหนักหนา
"ไปลาออกซะ"
"ไม่ค่ะ"
"นี่เธอ!"
"ออกไปค่ะ"
"มันจะมากเกินไปแล้วนะ!"
ตุ๊บ!
ปกป้องจับร่างบางเหวี่ยงลงที่นอนนุ่มของเธอ เขารีบสมทบด้วยการขึ้นคร่อมร่างเธอแล้วกดข้อมือของเธอทั้งสองข้างลงไปกับเตียงนอนนุ่ม
"อย่าทำอะไรมัสนะ"
"คิดว่าฉันอยากทำมากนักเหรอ อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย สำหรับเธอแค่ครั้งเดียวมันก็เกินพอแล้ว"
เจ็บ ... พูดออกมาแต่ละคำแทบจะฆ่าเธอให้ตายทั้งเป็นได้เลยด้วยซ้ำ เขามันคนใจร้าย เขาม
