แสนชัง

แสนชัง - 09 - เอาตัวรอด

ม่านมัสลินตัวสั่น เขาจับเธอเหวี่ยงลงที่นอนแล้วตามคร่อมร่างเธอเอาไว้ ปกป้องจับข้อมือของเธอกดลงที่เตียงนอน ก้มหน้าลงจ้องหน้าเธอหญิงสาวพยายามดีดดิ้นจนสุดแรงแต่เธอเห็นเพียงแค่มุมปากหนาที่ยกยิ้ม

"พี่ป้อง อย่าทำอะไรบ้าๆ นะคะ"

"หึ! บ้าๆ ที่ว่ามันเป็นแบบไหน"

" ... " ดวงตากลมโตสั่นระริก น้ำตาไหลคลอหน่วยตามองใบหน้าของชายหนุ่มที่ (เคย) รัก เขากำลังย่ำยีเธออย่างหน้าชื่นตาบาน

"ใช่แบบนี้รึเปล่า"

ปกป้องปล่อยมือของเธอข้างหนึ่งแล้วจับแก้มเธอบีบจนปากยู่เขาแนบริมฝีปากหนาลงไปที่ปากเรียวบางของเธอหญิงสาวทั้งหยิก ทั้งทุบ ทั้งตี เขาแต่เขาก็ไม่สะทกสะท้านอะไรเลย เขาละเลียดชิมเธออย่างเอาแต่ใจอย่างเนิ่นนาน

ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ!

"อืมมม~"

ปกป้องครางต่ำ เธอหอมหวาน เธอนุ่มนิ่ม เธอนวลเนียนเขาไม่เคยสัมผัสใครที่ถูกใจเท่าเธอมาก่อน ขนาดกับเบญจางค์ยังไม่ถูกใจเขาเท่ากับเธอเลย ชายหนุ่ม 'รังแก' เธอจนหญิงสาวเริ่มหอบหายใจ เขาผละริมฝีปากออกทำเอาเธอต้องรีบกอบโกยอากาศเข้าปอด

"มัสขอละพี่ป้อง มัสจะต่างคนต่างอยู่กับพี่ มัสจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับพี่อีก มัสสัญญาว่ามัสจะคุยกับคุณลุงเรื่องยกเลิกงานหมั้นของเรา ตะ ... แต่พี่อย่าทำอะไรมัสเลยนะ"

เธอร้องขอในสิ่งที่เขาต้องการมาโดยตลอด แต่ทำไมหัวใจแกร่งกลับมันกลับหงุดหงิดที่ได้ยินเธอพูดออกมาแบบนี้ ปกป้องกดข้อมือของเธอลงกับเตียงแน่นขึ้น เขาจ้องเธอจนตาแข็งด้วยความไม่พอใจ มือหนาข้างที่ว่างก็จับชายเสื้อสายเดียวของเธอถลกขึ้นจนเห็นหญิงสาว 'โนบรา'

"มัส นี่เธอ!"

เขายิ่งกดข้อมือของเธอแรงขึ้นเมื่อนึกถึงภาพดินแดนที่โอบกอดเธอ นึกถึงภาพผู้ชายคนนั้นที่นั่งข้างเธอ นึกถึงภาพคนอื่นที่มองเธอเดินไปเดินมา ม่านมัสลินเบือนหน้าหนีเธอเขินอายเหลือเกิน อยากจะมุดใบหน้าลงดิน หรือไม่ก็ใครก็ได้โยนปี๊บมาคลุมหัวของเธอที

"ถ้าเธอเข้าใกล้เพื่อนฉันอีก อย่าหาว่าฉันไม่เตือน"

ปกป้องจับรวบสองแขนของเธอขึ้นเหนือศีรษะด้วยมือหนาเพียงข้างเดียว ก่อนที่เขาจะก้มหน้าลงสูดดมเนินอกของเธอในระยะประชิด

"อย่านะพี่ป้อง"

"อยากได้ฉันมานักใช่ไหม"

"มะ ... ไม่ใช่ ไม่อยาก มัสไม่อยากได้พี่ป้อง ปล่อยมัสนะ!"

"ถ้าเธอยิ่งดิ้น ตรงนี้ของเธอมันจะเข้าปากฉันง่ายขึ้น"

เขาใช้นิ้วชี้แตะที่ยอดถันสีพีชของเธอเบาๆ ทำเอาคนตัวเล็กถึงกับพยายามห่อหดตัว ม่านมัสลินจ้องหน้าเขาเพื่อให้เขาหยุดการกระทำ แต่เขาไม่หยุด เหมือนกับว่าตอนนี้ไม่มีอะไรที่จะหยุดเขาได้เลย

"พี่ป้องอย่าทำมัสนะ มัสร้องจริงๆ ด้วย"

"เอาสิ ร้องเลย ถ้าเธอไม่ร้องฉันจะทำให้เธอร้องเอง"

ไอ้โรคจิตเอ๊ย! ม่านมัสลินอ้าปากเตรียมร้องขอความช่วยเหลือ แต่ทว่านิ้วกลางกับนิ้วนางของปกป้องก็ยัดเข้ามาในโพรงปากของเธอก่อน เขาขยับมันเบาๆ แล้วมองใบหน้าของเธอที่แก้มแดงปลั่ง ดวงตาฉ่ำน้ำ และน้ำลายใสไหลย้อนออกมา ภายในโพรงปากของเธอนุ่มนิ่ม และอุ่นร้อน เขาพอใจ เขาพอใจมาก

แกร่ก~

ดวงตากลมโตเบิกโตขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเขาปลดเข็มขัดหนังราคาแพง ม่านมัสลินพยายามดิ้น ดิ้น แต่ยิ่งดิ้นก็เหมือนกับว่าชายคนนี้จะยิ่งชอบใจ

"อื้ออออ!"

ปกป้องใช้มือหนาข้างที่ว่าเลื่อนขึ้นลูบไล้หน้าท้องบาง ผิวเธอเนียนละเอียดเหมือนตอนเด็กๆ ไม่เปลี่ยนแปลงปกป้องเริ่มบีบเคล้นทรวงอกอวบของเธอแล้วเฝ้ามองดูสีหน้าตกใจของเธออย่างชอบใจ

"ไง ยังจะกล้าพูดว่าเกลียดฉันอีกไหม ยังจะกล้าด่าฉันอีกไหม"

ม่านมัสลินส่ายหน้า จังหวะนี้เธอขอเอาตัวรอดก่อน เพราะถึงอย่างไรปกป้องก็คงไม่ทำอะไรเธอไปมากกว่านี้หรอก เขาเกลียดเธอ เขาเกลียดเธอเข้ากระดูกดำ ที่เขาทำแบบนี้เพราะเขาต้องการขู่ให้เธอกลัว และใช่ มันได้ผล เธอกำลังกลัว

"อืออออ!"

เขาไม่เพียงแค่ใช้มือบีบเคล้นเธอ แต่เขายังคงก้มหน้าลงมองปลายถันสีพีช เขาก้มลงแล้วอ้างับเอาปลายถันสีพีชของเธอเข้าโพรงปากในทันที เขาดูดเลีย และรัวลิ้นแม้จะยังครอบครองเต้าของเธออยู่

"ปล่อยมัสนะ! ยะ ... อย่าทำ ขอร้องละ"

เขานิ่งไม่ตอบแต่กลับดูดเลียปลายถันสีพีชของเธอรัวขึ้น เร็วขึ้น รุนแรงขึ้น เธอเจ็บไปทั่วทรวงอก เจ็บ เธอเจ็บ

"ทำเป็นตัวสั่น เธอร่านผู้ชายขนาดนี้ยังจะแสร้งทำเป็นบริสุทธิ์อยู่อีกเหรอ"

เหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจ นอกจากเขาจะย่ำยีเธอแล้วยังดูถูกดูแคลนเธออีกด้วย ม่านมัสลินมองเขาด้วยน้ำตา เธอไม่พูดอะไรตอบกลับไปเธอรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีดิ้น ดิ้น และดิ้น

"อยู่เฉยๆ"

ใครอยู่เฉยก็บ้าแล้ว! ม่านมัสลินยังคงดิ้นอย่างไม่ยอมแพ้ ปกป้องทำเพียงแค่นั่งคร่อมทับร่างเธอ และรวบสองแขนเรียวของเธอขึ้น ก้มหน้ามองเธอดิ้น

"เดี๋ยวเหนื่อยเธอก็หยุดเองแหละ"

จริงอย่างเขาว่า เธอเหนื่อยและหยุดเอง ปกป้องยกยิ้มแล้วโน้มใบหน้าซุกลงซอกคอขาวระหงของเธอโดยไม่ยอมให้เธอได้พัก ในเมื่ออยากจะเหนื่อยมากนัก เขาจะช่วย!

"ปล่อยมัสนะ!"

ก๊อกๆ ก๊อกๆ ก๊อกๆ

"ใครวะ!"

ปกป้องหงุดหงิดเขาหันไปที่ประตูเมื่อได้ยินเสียงคนเคาะประตู เขายังไม่ยอมลงจากร่างเธอ แต่หันมามองเธออีกครั้งหมายจะทำต่อให้จบแต่เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นขัดอีกครั้ง

ก๊อกๆ ก๊อกๆ ก๊อกๆ

"จิ๊!"

เขาปล่อยเธอ แล้วเดินไปส่องตาแมวที่ประตูเห็นเป็นสุดเขตต์ กับบุรินทร์ยืนอยู่หน้าห้องเขาก็หงุดหงิด แม่งมาทำไมวะ ปกป้องหันไปมองหญิงสาวที่กุลีกุจอแต่งตัวให้เรียบร้อย แม้ปลายถันของเธอจะยังคงดันเนื้อผ้าออกมาจนนูนเต่ง

"อย่าคิดหนี ไม่งั้นเธอเจอดีแน่!"

ม่านมัสลินพยักหน้าเธอนั่งรออยู่ที่ขอบเตียง ส่วนปกป้องก็เปิดประตูแง้มเอาไว้ แต่สองหนุ่มที่มาหาเขาก็พยายามสอดสายตาเข้าไปข้างในเพื่อมองหาใครบางคน

"มีอะไร"

บุรินทร์ชูถุงเบียร์ขึ้นแล้วพยายามจะดันประตูเข้าไปแต่ทว่าปกป้องกลับพยายามขืนประตูนั้นเอาไว้ เขากวาดสายตามองหาดินแดนแต่ก็ไม่พบจึงเอ่ยถามขึ้น

"ไอ้ดินละ"

"เห็นว่าจะไปดูน้องมัสที่ห้องน้องอะ"

หึ! ตัวอยู่กับเขา แต่ก็ยังไปเที่ยวอ่อยคนอื่นจนเขาตามติดเป็นเงาตามตัว ปกป้องเหลือบไปมองข้างหลังตรงที่ควรจะมีคนตัวเล็กอยู่ แต่กลับไม่พบ เขากวาดสายตามองหาเธอจนทั่วห้อง หญิงสาวเดินออกมาจากห้องน้ำเธอกดชักโครกเสียงดังเพื่อบ่งบอกให้คนที่มาใหม่รู้ว่ามีใครอยู่ในนี้อีกคน

"อยู่กับใครวะ" สุดเขตต์ถามขึ้น

"เรียกเด็กมาเหรอ" แม้จะรู้อยู่แล้วว่าคนในนั้นเป็นใครแต่ก็พยายามทำตัวกลบเกลื่อน

พลั่ก!

"น้องมัส"

สุดเขตต์กับบุรินทร์ช่วยกันดันประตูเข้ามาในตอนที่ปกป้องกำลังเผลอ เขาเจอเข้ากับม่านมัสลินที่นั่งตัวสั่น ตัวแดง แดงแบบแดงจริงๆ เกือบจะทั้งตัว ทำให้พวกเขารู้ได้ในทันทีว่าปกป้องคงจะรุนแรงกับเธอ

และหวังว่าพวกเขายังคงมาทัน

"เออ กูให้มัสมาปูที่นอนให้นี่ก็ยะ ..."

"เสร็จพอดีเลยค่ะ มัสกลับก่อนนะคะ"