แสนชัง

แสนชัง - 07 - พอแล้ว

"ไม่เจ็บค่ะ มัสขอโทษนะคะที่ซุ่มซ่าม"

ดินแดนระบายยิ้มม่านมัสลินยืนถอยห่างออกมาจากเขาได้อย่างรักษากิริยา ก่อนจะเซถลาเข้ามาเมื่อมีใครบางคนเดินผ่านหลังเธอแล้วล้มมาถูกเธอ จนเธอต้องโผเข้าหาอ้อมแขนแข็งแรงของดินแดนอีกครั้ง

"อ่ะ!"

"น้องมัส!"

ปกป้องได้ยินอย่างนั้นเขารีบหันมาตามเสียงที่ได้ยินพร้อมๆ กับบุรินทร์ และสุดเขตต์ เขามองภาพเพื่อนของตัวเองกับยัยผู้หญิงน่ารังเกียจนั่นกอดกัน เธอใช้มารยาหลอกล่อเพื่อนเขาให้ตายใจหลงไปกับท่าทางเย้ายวนตรงหน้า

เขาต้องปกป้องเพื่อน ไม่ให้โดยยัยนี่หลอก!

"พี่ดินแดนปล่อยมัสได้แล้วค่ะ"

"เรียกพี่ดินเฉยๆ ก็ได้ น้องมัสเจ็บตรงไหนไหมครับ"

"ไม่ค่ะ มัสขอตัวไปหาเพื่อนก่อนนะคะ"

"ทำอะไรกัน!"

เฮือกกกก!

ม่านมัสลินสะดุ้งกับเสียงที่ดังมาจากข้างหลังของดินแดน ทำให้ดินแดนที่จับแขนของเธอเอาไว้ด้วยความเป็นห่วงหันไปมองต้นทางของเสียง

"จะเสียงดังทำไมเนี่ย น้องมัสเขาโดนชนจะล้มกูเลยช่วยไว้"

"เหอะ! อย่างยัยเนี่ยเหรอจะเซล้ม มารยามากกว่า"

ดวงตาคมยังจ้องมองไปที่มือของเพื่อนที่จับแขนของผู้หญิงที่เขาแสนเกลียดชังอย่างไม่กะพริบตา ดินแดนยังไม่ยอมปล่อยเธอแถมยังจับเธอเอาไว้ด้วยความทะนุถนอมอีกด้วย

"เออ พี่ดินคะ มัสขอตัวก่อนนะคะ"

"พี่ไปส่งไหม"

"ไม่เป็นไรค่ะ โต๊ะมัสอยู่ตรงนั้นเอง" เธอชี้ไปทางโต๊ะของตัวเองที่อยู่ริมน้ำด้านซ้าย

"จะหลอกล่อเพื่อนฉันไปทำอะไรเหรอ ทำกับฉันคนเดียวไม่พอรึไง!"

เขาพูดเสียงดัง อาย เธออาย ปกป้องพูดจาไร้ซึ่งการให้เกียรติเธอในที่สาธารณะ เธอกวาดสายตามองคนอื่นที่หันมามองดูเธออย่างสนใจ แต่ผู้ชายใจร้ายคนนี้กลับ ... เหยียดยิ้ม

เธอทนไม่ได้ เธอหันไปที่โต๊ะของเธอกับเพื่อน เห็นเพื่อนๆ ของเธอยังคงนั่งดื่มกันอย่างสุดเหวี่ยงโดยไม่สนใจโลกภายนอก และฟีนิกส์ก็หายไปไหนแล้วไม่รู้ ดินแดนที่มองดูก็รู้ว่าเธอเป็นห่วงเพื่อนเขาจึงขันอาสาดูแลเพื่อนเธอให้ทั้งๆ ที่เขาเป็นห่วงเธอมากกว่าใคร และเข้าใจว่าเธอคงไม่อยากยืนอยู่ตรงนี้

"พักที่ไหน เดี๋ยวพี่พาเพื่อนน้องมัสไปส่งให้"

"เออ ..."

"พี่ไม่ทำอะไรเพื่อนน้องมัสหรอกครับ สภาพแบบนั้นพี่เอาไม่ลง"

สองสาวเมาแอ๋ยกแก้วชนกันเสียงดังลั่น บ้างก็ลุกขึ้นมาเต้น บ้างก็ลงไปนอนกลิ้ง ม่านมัสลินกำลังจะเดินกลับไปหาเพื่อน เธอยอมอาย แต่เธอไม่ไว้ใจใครให้ดูแลเพื่อนของเธอ

"เอาความเงียบเข้าแลก เธอนี่มันร้ายกว่าที่ฉันคิดนะ เงียบเพื่อที่จะทำให้ฉันดูแย่!"

"ไอ้ป้อง!"

ปกป้องใช้สองมือล้วงกระเป๋าเดินเข้าหาหญิงสาวที่ยืนตัวแข็งทื่อเขาปรายตามองเพื่อนชายของตัวเอง ก่อนจะไปหยุดอยู่ตรงหน้าของเธอ เขาใช้สายตาคมจ้องมองเธอแล้วไปหยุดอยู่ตรงที่รอยจางๆ บริเวณลำคอระหงของเธอ

"มัสรู้นะคะว่าพี่เกลียดมัส แต่มัสเพิ่งรู้ว่าพี่เลวขนาดนี้!"

"ม่านมัส ...!"

ม่านมัสลินเดินออกมาทันที ก่อนจะเดินผ่านหน้าของดินแดนเธอหันไปบอกเขาว่าฝากเพื่อนของเธอด้วย ก่อนที่จะสับฝีเท้าวิ่งกลับที่พักของตัวเองแม้ว่ามันจะเปลี่ยวแค่ไหนก็ตาม เธออยู่ไม่ได้ เธออยู่ตรงนี้ไม่ได้อีกแล้ว

เธอไม่รู้ว่าเธอไปทำอะไรให้เขาเจ็บช้ำน้ำใจหนักหนา ทำให้เขาเธอเกลียดเธอมากมายขนาดนี้ เธอรู้เพียงแค่ว่าเมื่อห้าปีก่อนเธอตื่นนอนขึ้นมาในสภาพร่างกายที่เปลือยเปล่า และนอนกอดกันกับเขาในห้องนอนของเขา

"กรี๊ดดดดดดดดดดด!"

ม่านมัสลินในวัยสิบห้าปีลืมตาตื่นเธอเด้งตัวลุกขึ้นด้วยความหนวกหูก่อนที่จะเบิกตาโตขึ้นเห็นเบญจางค์แฟนสาวของปกป้องยืนร้องกรี๊ดอยู่หน้าห้องนอน เธอร้องไห้ฟูมฟายราวกับจะขาดใจ ก่อนที่คุณป้าสร้อยม่วงจะวิ่งเข้ามาดูว่าเกิดอะไรขึ้น

ปกป้องลุกขึ้นนั่งด้วยอาการงัวเงีย เขาเห็นแฟนสาวของตัวเองนั่งร้องไห้อยู่หน้าประตู เบญจางค์เดินเข้ามาบริเวณที่เขาและม่านมัสลินอยู่ เธอมองหน้าของทั้งสองคนสลับกันแล้วตบไปที่ใบหน้าของม่านมัสลิน กับปกป้องจนหน้าหัน

"เราเลิกกันเถอะค่ะป้อง เบญรับไม่ได้ เบญรับไม่ได้!"

"ไม่! เบญฟังผมก่อน"

"เบญรังเกียจค่ะ อย่ามาแตะต้องตัวเบญ"

ปกป้องหันมามองเธอตาเขียวโดยที่เธอไม่รู้เรื่องอะไร เธอรู้เพียงแค่ว่าก่อนที่เธอจะนอน เบญจางค์เอานมมาให้เธอดื่มเหมือนอย่างทุกครั้งที่เบญจางค์มาหาปกป้อง แล้วเธอตื่นมาอีกทีก็อยู่ในสภาพนี้แล้ว

หลังจากนั้น ...

ปกป้องก็เกลียดเธอ ...

กล่าวหาว่าเธอพยายามอยากจะขึ้นเตียงกับเขา ...

บอกว่าเธอทำให้เขากับเบญจางค์ต้องเลิกรากัน ...

คุณลุงไปต่างประเทศ คุณป้าเล่าทุกอย่างให้คุณลุงฟังแต่คุณลุงไม่เชื่อ เมื่อคุณลุงกลับมาก็ปลอบใจม่านมัสลินยกใหญ่ ก่อนจะยืนขึ้นประกาศกราวให้มีงานหมั้นเกิดขึ้นทันที และหลังจากที่เธอเรียนจบให้เธอบริหารงานที่พ่อแม่เธอสร้างเอาไว้ให้จนประสบความสำเร็จก็ให้แต่ง โดยให้เวลาเธอเพียงหนึ่งปีในการบริหาร แต่หากไม่สำเร็จเธอก็ต้องแต่งอยู่ดีเพราะคุณลุงของเธอขอเอาไว้

แน่นอนว่าปกป้องไม่ยอมเขาประท้วงทุกอย่างและยืนยันว่าเขาไม่ได้ทำอะไรเธอ เธอต่างหากที่ทำเขาจนกระทั่งเวลาล่วงเลยมาหลายปีแล้วเธอกับเขาก็ยังคงเป็นแค่ว่าที่คู่หมั้น เขาและเธอต่างรู้ดีว่าหากเธอเรียนจบเมื่อไหร่ครั้งนี้คงหลีกเลี่ยงหรือยืดเวลาออกไปไม่ได้แล้ว

ม่านมัสลินพยายามทำดีกับเขาเหมือนเดิมให้เขาหายโกรธเธอ แต่เขามักระแวงว่าเธอจะทำอะไรเขา ทั้งๆ ที่ก่อนหน้าที่จะเกิดเรื่อง เธอก็กอด ก็หอมเขาได้เหมือนอย่างปกติทั่วไป แต่เขากลับร้ายกับเธอพลิกหน้ามือเป็นหลังมือภายในค่ำคืนเดียว มันทำให้เธอจำต้องแสดงความก้าวร้าวออกมาบ้างเมื่อยามที่เขาไปมั่วผู้หญิงอื่น เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะเธอรักเขาจริงๆ แต่เธอไม่ได้คิดแย่งชิงเขากับใคร เธอพยายามทำดีกับเขาหวังว่าวันหนึ่งเขาจะหันมามองเธอบ้างแต่ก็ไม่เลย จนกระทั่งวันที่เธอจะถูกลากไปจะข่มขืน วันนั้นเป็นวันที่เธอตัดสินใจแล้วว่า

พอ ...

เธอพอแล้ว ...

ม่านมัสลินวิ่งไปทั้งน้ำตา เธอไม่ยอมหยุดวิ่ง เธออุตส่าห์หนีมาจนไกลขนาดนี้ ยังมาเจอเขาได้ เธออุตส่าห์ไม่ยุ่งกับเขาก็ยังมาบังเอิญเจอเขาได้

"ฮื้ออออออ~ มัสผิดอะไร ฮื้ออออออ~ มะ ... มัสไม่ได้ทำอะไร"

หมับ!

แขนเรียวถูกมือหนาของใครบางคนคว้าเอาไว้ใครคนนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เขาคือ คนที่เกลียดชังเธอยิ่งกว่าอะไรดี เขาคือคนที่บอกว่าเกลียดเธอเข้ากระดูกดำ

"จะไปไหน แฮ่ก! แฮ่ก! แฮ่ก!"