ร่ายมนต์รักพิทักษ์ใจเธอ

วิญญาณตัวใหม่

"ช่วงนี้พี่ว่าคีย์พักผ่อนเยอะๆดีกว่านะ เพิ่งจะดีขึ้นเดี๋ยวพี่จัดการคิวให้ใหม่ คีย์คงโหมงานเกินไป" แพรวพราวกึ่งบอกกึ่งบังคับคีตะ

"แต่ผมกำลังจะมีคอนเสิร์ตอีกนะครับ ยังซ้อมได้ไม่เท่าไรเลย " คีตะห่วงงาน

"ทำยังไงได้ล่ะขืนปล่อยให้คีย์โหมงานจนอ้วกแตกออกมาเหมือนเมื่อวานอีกยังไงเราก็เทงานอยู่ดี รักษาตัวเองเพื่อทำงานใหญ่ให้สำเร็จจะดีกว่าถ้าเป็นห่วงงานก็ต้องพักเอาแรงไว้ก่อน"

"แต่จะว่าไปเมื่อวานนี้หลังจากที่ผมอาเจียนออกมาแล้วมันโล่งอย่างบอกไม่ถูกเหมือนอาการมึนหัวของผมมันหายเป็นปลิดทิ้ง จากที่เหมือนจะไม่มีแรงอยู่ดีๆผมก็รู้สึกเหมือนมีแรงกลับมาตามปกติ"

"เอาน่า พักๆแล้วเดี๋ยวค่อยว่ากัน"

วันนี้มนต์ชญาและกำปั่นไปเรียนหนังสือไม่ได้ไปทำงานพิเศษประจวบเหมาะกับที่คีตะเองก็หยุดพัก พวกเธอจะมีงานทำก็ตอนที่คีตะมีงานเพราะส่วนใหญ่ต้องออกมาจัดสถานที่และรับมือกับแฟนคลับทั้งหลาย

"ปั่น ฉันว่าคุณคีตะเขามีอะไรแปลกๆนะ" มนต์ชญาเริ่มวิเคราะห์สิ่งที่ตัวเองเริ่มแน่ใจ

"แปลกยังไงแก" กำปั่นผู้ที่ไม่ได้เห็นอย่างที่เพื่อนสาวเห็น

"ฉันเห็นวิญญาณตามเขามา แกจำวันที่เราไปที่บ้านเก่านั่นได้ไหมจิ๊ดริดกับจ้อยร่อยบอกว่ามีโหงพรายแต่ไม่รู้ว่าตามมากับใคร"

"แกคิดว่ามากับคุณคีตะหรือ"

"ก็ใช่น่ะสิเพราะว่าคุณคีตะมีอาการแปลกๆพอฉันเอาน้ำมนต์ผสมในน้ำหวานให้เขากินเขาก็อ้วกออกมาเลย"

"แกอย่าบอกว่าเขาเลี้ยงผี"

"บ้าน่าปั่น ฉันหมายถึงน่าจะมีคนคิดไม่ดีกับเขามากกว่า"

"วิญญาณเจ้ากรรมนายเวรเขาหรือเปล่าแกร๊!"กำปั่นเสียงสูงทำท่าทางกลัวขนลุก

"ไม่ใช่อ่ะดูแล้วมันเป็นโหงพรายที่มีคนปลุกเสกขึ้นมามันดูไม่ใช่วิญญาณตามธรรมชาติทั่วไป" น้ำมนต์โตมากับพ่อที่เป็นสัปเหร่ออีกทั้งวิ่งเล่นใกล้ป่าช้าบ่อยครั้งจะเรียกว่าเธอเป็นกูรูเรื่องวิญญาณก็เห็นจะได้อยู่

"แล้วแกจะทำอะไรได้แกไม่ใช่หมอผีนะน้ำมนต์"

"แต่ฉันคือลูกสาวพ่อบุญล้อม หึ!" น้ำมนต์หลิ่วตาเชิดหน้าขึ้นและยกนิ้วโป้งขึ้นมาปาดที่ปลายจมูกของตัวเองเป็นการแสดงความภาคภูมิใจ

.................................................

คีตะหยุดพักไปได้ไม่นานก็ขอแพรวพราวกลับมาทำงานต่อ

"คีย์นะคีย์พี่บอกให้พักก่อน" แพรวพราวบ่นอุบในความดื้อของซุปตาร์หนุ่ม

"ก็มันเหงาน่ะพี่แพรวคนเคยทำงานทุกวัน" คีตะให้เหตุผลเขาไม่ชอบที่จะอยู่ว่างๆที่บ้าน

"พอดีพี่ยังไม่ได้นัดคิวอะไรให้คีย์ในวันนี้นะ ดังนั้นวันนี้คีย์ก็ได้ทำแค่ซ้อมร้องเพลงที่กำลังจะขึ้นคอนเสิร์ตและก็ดูเรื่องชุดไปพลางๆ"

"ได้ครับพี่ อ่อพี่แพรวผมรู้สึกว่ามันยังมีของที่แฟนคลับให้มาที่ผมยังเอาไปไม่หมดด้วยนะครับ พี่เก็บเอาไว้ที่ไหนครับ"

"เอ...เดี๋ยวนะพี่คิดว่าน่าจะอยู่ในล็อคเกอร์ห้องลองชุดมันเป็นกล่องเล็กๆกล่องเดียว"

"ได้ครับเดี๋ยวผมไปเอาเองครับ"

คีตะเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวทางด้านหลังของห้องจะมีตู้ล็อคเกอร์สำหรับเก็บของส่วนตัวของศิลปินแต่ละคน เมื่อเขาไขกุญแจล็อคเกอร์ออกมาก็พบว่ามีกล่องของขวัญกล่องเล็กจิ๋วขนาดเท่าฝ่ามือ ห่อด้วยกระดาษสีหวานบ่งบอกถึงความรู้สึกที่อยากจะสื่อให้ผู้รับพร้อมมีการ์ดขนาดจิ๋วติดไว้ที่หน้ากล่อง

"ถึงพี่คีย์สุดที่รัก...หวังว่าพี่จะชอบนะคะเราคงจะได้เจอกันเร็วๆนี้" เขาสะดุดตากับกล่องที่มีการ์ดปริศนาที่เขียนถึงเขาแบบมีนัยแต่ไม่ลงชื่อว่ามาจากใคร โดยปกติแล้วของขวัญของฝากที่แฟนคลับให้เขามามักจะลงชื่อผู้ให้ด้วยเพราะต้องการที่จะให้ศิลปินในดวงใจจดจำพวกเขาได้

เขาหยิบเอากล่องนั้นแล้วเดินมานั่งที่โซฟานั่งเล่นภายในห้องแต่งตัวเพื่อแกะดู เมื่อแกะออกมาแล้วก็พบว่าเป็นกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินที่ภายในมีแหวนเกลี้ยงเงินแท้สลักชื่อคีตะอยู่บนแหวน และภายในของวงแหวนมีวันเดือนปีเกิดของเขา เขาเลยลองเอามาสวมใส่ดู

"นิ้วชี้พอดีเลยแฮะ รู้ขนาดนิ้วมือเราได้ยังไงนะ ไม่ลงชื่ออีกต่างหาก" เขาหยิบกล่องขึ้นมาดูอีกหนเผื่อว่าจะมีชื่อของคนให้ปรากฎอยู่

"ใส่เลยแล้วกัน ใส่เล่นๆสวยดี" เขาสวมใส่แหวนวงนั้นไว้โดยไม่ได้คิดอะไร

"เจอไหมคีย์"แพรวพราวเห็นว่าเขาหายไปนานเลยเดินมาดู

"เจอครับนี่ไงแหวนสลักชื่อ สวยดีนะครับ แฟนคลับนี่เขาก็เข้าใจสรรหาของมาให้ผมนะ"

"ใครอยู่ด้านหลังน่ะ" แพรวพราวถามคีย์เมื่อเธอรู้สึกเหมือนเห็นเงาตะคุ่มๆอยู่หลังคีตะ

"ใครครับ ไม่มีนะ ผมไม่เห็นใครตั้งแต่เดินเข้ามา" คีตะพูดพร้อมหันหลังไปดูตามคำถามของแพรวพราว

"แต่พี่เห็นผมยาวๆนะ เอ๊ะแฟนคลับไม่น่าจะมีใครมาเพราะไม่น่าจะมีใครรู้ว่าคีย์จะเข้ามาที่นี่วันนี้" ผู้จัดการสาวยังคงคลางแคลงใจ

"ผมว่าคนที่ต้องพักคงจะเป็นพี่แพรวแล้วล่ะมั้งครับ" คีตะหยอกเธอ

"อย่ามาย้อนพี่นะ พี่เห็นจริงๆ ช่างเถอะไปไป ซ้อมร้องเพลงกันมีเพลงที่ต้องซ้อมเต้นด้วยนะ พอดีครูสอนเขาบอกพี่มาว่าอยากปรับเปลี่ยนท่าเต้นของบางเพลงหน่อย" แพรวพราวตัดบทปากบอกให้เขาไปซ้อมได้แล้วแต่เป็นเธอเองที่คอยหันหลังไปมอง

กระทั่งซ้อมร้องซ้อมเต้นจบในวันนี้ คีตะก็ใส่แหวนติดนิ้วเอาไว้ตลอดอาจจะใส่แล้วทำงานเพลินจนลืมไม่ได้คิดจะถอด แหวนวงนั้นจึงยังถูกสวมอยู่ติดนิ้วเขา

.......................................................................