รณพีร์ใช้เวลาไม่นานก็สามารถปลดเปลื้องชุดนอนสีหวานออกไปจากร่างกายของคนดื้อเงียบได้สำเร็จ กระทั่งได้เห็นความงดงามตรงหน้าชัด ๆ ถึงได้รู้ว่าทุกสิ่งตรงหน้านั้นยังคงสวยสดงดงามเฉกเช่นเดียวกับในค่ำคืนนั้น คืนที่เขาได้ครอบครองมันเป็นคนแรก
“อื้อ” ขวัญข้าวร้องครางขึ้นอย่างหักห้ามใจไม่อยู่ ยามเมื่อทรวงอกอิ่มถูกดูดกลืนหายเข้าไปในริมฝีปากร้ายของคนที่กำลังทรมานร่างกายเธอราวกับต้องการสั่งสอนให้รู้สำนึกว่าไม่ควรอวดดีกับเขา เพราะสุดท้ายคนที่จะต้องเจอดีจะไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากตัวเธอเอง เธอเองที่ต้องเจ็บปวด
“นอกจากพี่ยังมีใครอีกไหมที่ได้ทำแบบนี้กับข้าว” ความเป็นคน ‘ขี้หวง’ส่งผลให้เขาถามขึ้น หากแต่ก็ไม่ได้รับคำตอบใดจากอีกคน ช่างเถอะ เขามีวิธีพิสูจน์ด้วยตัวเอง คิดจบร่างกำยำก็ค่อย ๆ ขยับลงต่ำในขณะที่ฝ่ามือร้อนก็ไม่คิดผละออกไปจากเนื้อนวลนุ่มนิ่มเลยสักวินาทีเดียว หล่อนอยากจะเงียบก็เงียบไป เพราะเขามีวิธีค้นหาคำตอบ
