พิมพ์มาดาเจ็บปวดกับคำเยาะหยันจนด้านชาไปทั้งหัวใจ แต่ก็ยังคงเชิดหน้าขึ้นโต้วาจากับพ่อเลี้ยงวริทธิ์ไม่มีลดละ
“เงินของพ่อเลี้ยงซื้อสิ่งที่ฉันต้องการไม่ได้หรอกค่ะ”
“ไม่มีอะไรบ้าง ที่พ่อเลี้ยงวริทธิ์จะซื้อไม่ได้”
เจ้าของใบหน้าถมึงทึงย้ำคำเสียงห้วนจัดตามอารมณ์โกรธที่ปะทะเดือดพล่าน
“ความสุขยังไงล่ะคะ ความสุขคือสิ่งพ่อเลี้ยงซื้อให้ฉันไม่ได้”
“คุณกำลังจะบอกว่า การอยู่กับผม ทำให้คุณทุกข์ระทมอย่างแสนสาหัสยังงั้นหรือ”
คราวนี้ไม่ได้ถามปากเปล่าเท่านั้น มือใหญ่กระชากร่างบางลอยถลาจากเก้าอี้ เขย่าจนหัวสั่นคลอนขณะตะคอกถามเสียงดังลั่นห้อง
พิมพ์มาดานิ่วหน้ากับความเจ็บแปลบตรงบริเวณต้นแขนทั้งสองที่ถูกมือใหญ่บีบไว้แน่น แต่ก็ไม่ร้องขอความเห็นใจจากคนใจร้าย นอกจากเพิ่มความโกรธให้ทวีคูณเป็นเท่าตัวด้วยคำพูดในประโยคต่อมา
“ต้องให้ฉันบอกด้วยหรือคะว่าฉันทุกข์มากเพียงใดกับการอยู่กับพ่อเลี้ยง”
“นรก!”
คำพูด
