บทที่ 17

1258 คำ

“กูจำได้แม่น กูไม่เคยลืมว่ามันทำให้กูแทบสิ้นเนื้อประดาตัว เดี๋ยวมึงส่งกระเช้าไปต้อนรับลูกชายมันหน่อย” นายใหญ่แสยะยิ้มน่ากลัวเห็นช่องทางที่จะล้างแค้นคืน... “ตระกูลมันรวยล้นฟ้า ขึ้นชื่อเรื่องความซื่อตรงต่อหน้าที่ ผมเกรงว่าของที่นำไปให้มันจะไม่รับครับ” นายใหญ่ได้ยินคำตอบลูกน้องคนสนิทถึงกับเลือดขึ้นหน้าตบปัง! บนโต๊ะทำงานจนอีกฝ่ายสะดุ้งเฮือก “มึงยังไม่ลองจะรู้ได้ไง มึงเคยได้ยินคำว่า ‘ลูกไม้หล่นไกลต้น’ ไหม พ่อมันอาจจะไม่เคยโกงบ้านเมือง แต่สำหรับลูกชายมันเพิ่งรับราชการแค่ไม่กี่ปี มันก็ไม่แน่เหมือนกัน ลาบยศเงินทองและความโลภมันทำให้ใครต่อใครก็สามารถทรยศต่อชาติบ้านเมืองได้” “ได้ครับท่าน ผมจะให้ลูกน้องเอากระเช้าไปให้มันวันนี้เลยครับ” ลูกน้องคนสนิทก้มหน้ารับคำแล้วขอตัวกลับ เมื่อเข้ามานั่งในรถส่วนตัวเปิดแอร์เย็นฉ่ำก็มองไปยังบ้านนายใหญ่อีกครั้ง “ใช่! ท่านพูดถูก เพราะความโลภและเงินตัวเดียวที่ทำให

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม