รินดายกแก้วน้ำขึ้น
“อิ่มแล้วเหรอ” เขาถาม
“ค่ะ” เธอตอบ ก่อนจะคว้าทั้งเอกสารและไอแพดมาถือไว้
“รอผมก่อน”
“ทำไมต้องรอ” เธอสวนกลับทันควัน ป้องณวัฒน์ทำตาเข้ม รินดาจำต้องนั่งลงตามเดิม
“พรุ่งนี้ทำงานให้เสร็จ แล้วผมจะไปกรุงเทพฯ พร้อมกับคุณ”
“เอ๊ะ... ฉันไม่ให้คุณไปด้วยหรอก”
“ทำไม”
“คุณก็ไปของคุณเองสิ จะมาอาศัยรถฉันกลับไปด้วยได้ไง ฉันไม่ให้คุณนั่งไปกับฉันหรอก”
“ใครบอกว่าผมจะนั่งไปเฉยๆ ผมจะขับรถให้”
“ฉันขับมาเองได้ ฉันก็ขับกลับเองได้”
“ก็ลองดู พรุ่งนี้แล้วกัน” ป้องณวัฒน์ไม่ยี่หระ ทำให้รินดาเริ่มอารมณ์เสียขึ้นมาอีกรอบ
“รินจ๋า อย่าเครียดน่า” เขาทำเสียงอ่อนลง รีบตักข้าว รีบๆ กิน
ป้องณวัฒน์ก็รู้สึกเพลียๆ เมื่อคืนทั้งคืน แล้ววันนี้ก็เกิดเรื่องตั้งแต่เช้า แล้วเขายังมาจัดหนักหญิงสาวอีกหนึ่งยก เขารีบยกน้ำขึ้นดื่ม
“ไป กลับห้องกัน”
“เอ๊ะ... นายนี่มันเอาแต่ใจนะ”
“รินเพิ่งรู้เหรอ”
“ย่ะ” เธอทำ
