“อย่านะ นายป้องจะทำอะไร อุบ...” ป้องณวัฒน์ไม่ปล่อยให้ริมฝีปากของรินดาเป็นอิสระ เพราะต้องมีคำด่าทอและร้องห้ามออกมาอย่างต่อเนื่อง
ฝ่ามือหนาเริ่มคลึงเคล้าเล้าโลมและปลดเปลื้องอาภรณ์ที่ห่อหุ้มกายาของหญิงสาวออกจากเรือนกายอย่างง่ายดาย ปลายนิ้วที่หยอกล้อไปกับทุกสัดส่วน รินดาบิดตัวส่ายสั่นหลบเลี่ยง ตอนนี้ได้แต่หลับตาปี๋ กลั้นลมหายใจ แต่ตอนไหนที่เธอโกยอากาศเข้าปอด ก็เหมือนกับปล่อยโอกาสให้ป้องณวัฒน์จาบจ้วงตักตวงความหอมหวานจากริมฝีปากของเธอได้มากขึ้น
อาการแข็งขืนอ่อนลงไป เธอได้แต่นอนนิ่ง ปล่อยให้ป้องณวัฒน์ทำตามอำเภอใจ เขาเย้าหยอกสองเต้าอย่างถวิลหา รินดาได้แต่ครางอื้ออ้าปฏิเสธหัวใจตัวเองไม่ได้ ว่าคิดถึงเขาแค่ไหน แต่สิ่งที่เขาทำมันเจ็บ คำพูดของเพื่อนๆ ที่พยายามลืมเลือนโผล่ขึ้นมาในโสตประสาท
เธอยกมือขึ้นตบตีและปัดป้องตัวเองอีกครั้งหนึ่ง ฝ่ามือหนาไล่จับ ก่อนจะยึดมันเอาไว้ด้วยความแข็งแรงที่มากกว่า มือเด
