ตอนที่ 9
1260 คำ
“ไม่ได้สิ คุณต้องกินยาแก้อักเสบ เขาให้กินติดต่อกัน ไม่งั้นจะดื้อยา ไม่รู้ด้วยนะ”
“มันใช่เรื่องของคุณไหม”
“ริน เราพูดกันดีๆ ไม่ได้หรือ”
“หึ...” เธอทำเสียงขึ้นจมูก
“ทำไมฉันจะต้องญาติดีกับคนอย่างคุณด้วย อีกอย่างฉันว่า ฉันเป็นแค่คนรับจ้าง คุณจ้างบริษัทเรามาทำงาน ไม่จำเป็นต้องเทกแคร์แบบนี้ก็ได้”
“ผม... เออ...” เธอสะบัดตัวไปหยิบข้าวของ แต่ก็ยังเดินกะเผลกๆ
“ไม่ต้องใส่ส้นสูงก็ได้มั้ง” เขาพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง รินดาฟาดสายตากลับมาทันที
“สู่รู้”
“อึ๋ย...”
ตื๊ด... ตื๊ด... ตื๊ด... มือถือของรินดาดังขึ้น พอเห็นว่าเป็นวิดีโอคอลที่ลูกชายโทรมา ก็หันมามองหน้าป้องณวัฒน์แบบไม่พอใจ
“ฉันว่าคุณออกไปก่อนนะคะ ฉันจะคุยกับสามี แล้วก็ลูก” เธอว่ากระแทกเขา
ป้องณวัฒน์ถึงกลับหน้าจ๋อย
“สามี...”
“ใช่... สามีและลูก” เธอเน้นสองคำหลังอย่างชัดเจน
“โอเค...” เขายกสองมือขึ้นมาระดับอก ก่อนจะถอยหลังไปทางประตู
“เชิญ” เธอผายมืออีกครั้ง แล้วพยักหน้างึกๆ
“โอเค” ป้องณวัฒน์พูดออกเสียง ก่อนจะเปิดประตูออกไป
เขาตรงไปยังลิฟต์และขับรถเข้าไปที่สำนักงานทันที เขานั่งไม่ติดที่นั่ง เปิดผ้าม่านเอาไว้ แล้วคอยชะแง้ว่าเมื่อไหร่รินดาจะมา
“อ้าว...บอสขา วันนี้มาทำงานไวจังค่ะ” พายไก่ถามขึ้นมาทันที ทุกเช้าเธอต้องเข้ามาเช็กความเรียบร้อยในห้องของเจ้านายก่อนที่เขาจะเข้ามาทำงาน แต่วันนี้เธอมาช้ากว่าเขา
“ให้ใครไปรับคุณรินดามาทำงานด้วย”
“แหม... ท่าทางบอสเป็นห่วงคุณรินมากนะคะ เธอสวยๆ ค่ะ สูงด้วย น่ามองๆ ชุดเมื่อวานที่คุณรินดาใส่เซ็กซีสุดๆ”
“อะแฮ่ม...” ป้องณวัฒน์แกล้งกระแอมขึ้นมา
“อุ้ย...พูดจริงล้วนๆ เลยค่ะ อิอิ... เดี๋ยวพายไปจัดการให้นะคะ” เธอหมุนตัวเดินออกจากห้องเขาไปอย่างรวดเร็ว
“มีผัว มีลูกกับผัวใหม่เหรอ” พูดเหมือนตัวเองหึง แล้วเขาก็งุ่นง่านอยู่บนโต๊ะทำงานนั้น
“อินดี้ไปโรงเรียนนะฮับคุณแม่”
“ขยันเรียน เป็นเด็กดีนะครับ” เธอส่งยิ้มกว้างให้ลูกชาย ถ้าอยู่ใกล้ๆ จะจุ๊บแก้มสักหนึ่งที
“ส่งจุ๊บให้คุณแม่ แล้วไปขึ้นรถโรงเรียนได้แล้ว” คุณยายออกคำสั่งก่อนจะยึดมือถือเอาไว้
“รินรอแม่แป๊บ เดี๋ยวแม่มีเรื่องจะปรึกษา” คุณยาใจบอกกับลูกสาว
“ค่ะ”
‘เรื่องอะไรกัน’ รินดามีคำถามในใจ
รินดาเลือกที่จะเป็นคนโทรไปหาคุณยาใจเอง
“ว่ายังไงคะแม่”
“ก็...อินดี้นะซิ ถูกเพื่อนล้อเรื่องไม่มีพ่ออีกแล้วนะ วันนี้แม่จะไปจัดการครูที่โรงเรียนเลย เอาเรื่องสักที”
“โธ่แม่... เรื่องของเด็กๆ นะคะ”
“ไม่ใช่เรื่องของเด็กนะริน ต้องเข้าใจจิตใจของอินดี้บ้าง แม่ไม่อยากจะพูดมาก ถ้ายังเกิดขึ้นอีก แม่จะย้ายโรงเรียนของอินดี้”
“แม่คะ แม่จะแก้ปัญหาโดยการย้ายโรงเรียนอินดี้ไปแบบนี้เรื่อยๆ ไม่ได้นะคะ”
“แล้วรินจะให้แม่ทำยังไง”
“แม่คะ ให้เวลารินคิดหน่อยค่ะ”
“คิดๆ ริน แม่ไม่ได้ยึดติดกับอดีตอะไรของลูกหรอกนะ แต่ชีวิตอินดี้แม่ไม่อยากให้มีอะไรที่จะทำให้...”
“แม่คะ” เธอรีบตัดบท
“ไว้หนูจะจัดการเองค่ะ หลังจากประชุมรินจะเป็นคนโทรไปหาครูประจำชั้นของอินดี้เอง”
“จะเอายังงั้นนะริน”
“ค่ะ” เธอรับปากแม่อย่างแข็งขัน คุณยาใจรักอินดี้มาก ดูจะมากยิ่งกว่ารักรินดาซะอีก
หญิงสาวกดวางสาย ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
บทสนทนาทุกอย่างป้องณวัฒน์ไม่ได้แอบฟัง แต่มันบังเอิญมาได้ยิน เพราะพายไก่ไปแจ้งให้เขาทราบว่า รินดามานั่งรอเขาอยู่ในห้องประชุมเล็กเรียบร้อยแล้ว
แกร๊ก... เขาเปิดประตูเข้ามา เธอหันหน้าไปมอง พอเห็นคนที่สร้างปัญหาให้กับชีวิตเธอมาตั้งแต่แรก ก็ชักสีหน้า
“กาแฟสักแก้วไหมคุณ” เขาชะโงกหน้าเข้ามาถาม
“ก็ดีค่ะ” ปกติรินดาไม่ค่อยดื่มกาแฟสักเท่าไหร่ แต่เมื่อคืนนอนไม่หลับเอาเสียเลย
เขากลับออกไปสั่งกาแฟมาให้
“เริ่มงานกันเลยไหม” ป้องณวัฒน์ถาม
“ค่ะ”
แล้วทั้งสองก็เริ่มงานกันทันที ระหว่างที่พูดคุยทั้งคู่ก็ดูจริงจังและเอาใจใส่กับเรื่องงานตรงหน้า แต่พอให้พูดคุยกันใกล้ๆ รินดาก็ออกอาการหายใจติดๆ ขัดๆ ความจงเกลียดจงชังที่เธอใส่เอาไว้ในหัวมันทำให้เธอสะอิดสะเอียน
เมื่อผ่านไปรวมสองชั่วโมงครึ่ง
“คุณป้องคะ ฉันขอพักแป๊บหนึ่งนะคะ” รินดานึกถึงเรื่องลูกขึ้นมาได้ เพราะเธอกลัวตัวเองจะลืมเช่นกัน
“เอาสิ ตามสบายครับ”
เธอหุนหันลุกขึ้นทันที เดินออกไปสูดอากาศข้างนอกพร้อมกับโทรศัพท์
“สวัสดีค่ะครูนิว รินดานะคะแม่ของน้องอินดี้”
“ค่ะคุณแม่ ว่ายังไงคะ”
“ก็เมื่อวานน้องอินดี้มาบอกคุณยายว่าเพื่อนในห้องล้อเรื่องที่อินดี้ไม่มีพ่อ”
ตอนนี้ป้องณวัฒน์ตั้งใจแอบฟังเธอแล้ว เขาหูผึ่งทันทีที่ได้ยินประโยคนี้
‘อินดี้ไม่มีพ่อ แล้วใครเป็นพ่อ’ เข้าชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง
“คุณครูคะ คุณแม่อยากจะขอร้องค่ะ ว่าอย่าให้มีเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นมาอีกนะคะ”
“ค่ะๆ ครูจะรีบจัดการค่ะ เด็กพวกนี้ก็ไม่รู้ยังไง” ครูนิวมีน้ำเสียงหนักใจ
“คุณแม่บอกตรงๆ นะคะ ไม่อยากย้ายโรงเรียนของน้องอินดี้อีกแล้ว เพราะรู้ว่านั่นไม่ใช่ทางแก้ปัญหา แต่ควรอธิบายให้เด็กคนอื่นเข้าใจด้วยว่าไม่ควรมาล้อเลียนหรือล้อเล่นเรื่องแบบนี้”
“ได้ค่ะคุณแม่ ครูนิวสัญญานะคะว่าจะจัดการให้เรียบร้อย สวัสดีค่ะ” ครูสาวรีบตัดบท ก่อนจะวางสายไป
“เฮ้อ...” รินดาถอนหายใจออกมาดังๆ
คุณยาใจก็เป็นคนใจเย็นมีเหตุผล แต่กับเรื่องของอินดี้แล้ว นางของขึ้นทุกที รักหลงหลานชายของนางมากจริงๆ
‘ถ้าไม่ติดว่างานของรินบางครั้งก็ไม่เป็นเวลา รินอยากจะเลี้ยงลูกเองเหมือนกันค่ะแม่’ เธอพูดกับตัวเองในใจ
ป้องณวัฒน์ฟังคำพูดของรินดาแล้วเริ่มปะติดปะต่อ และเขาเพิ่งได้รับอีเมลจากสำนักนักสืบ แจ้งกลับมาอย่างรวดเร็วว่า
(คุณรินดาไม่มีสามี แต่เธอมีลูกชายหนึ่งคน ชื่อว่า เด็กชายริณพงศ์ เสถียรธรรม ชื่อเล่น น้องอินดี้ อายุหกขวบ เกิดวันที่ยี่สิบสี่สิงหาคม ปีสองพันห้าร้อยห้าสิบสี่ ตอนนี้เด็กชายอยู่กับยาย และครอบครัวของลุงที่จังหวัดเชียงใหม่ ในบ้านมี พี่ชาย พี่สะใภ้ ลูกอีกสองคน รวมคุณยายกับน้องอินดี้ด้วย เป็นหกคน แต่ในสวนนั้นมีบ้านอยู่สองหลัง)
‘ไม่มีสามี ลูกอายุหกขวบ ลูกของเราหรือ?’
ป้องณวัฒน์รู้สึกชาๆ ตอนนี้ในหัวมึนงงไปหมด แต่ชักจะแน่ใจว่า เด็กชายคนนั้นเป็นลูกของเขาแบบไม่ลังเล เพราะสัญชาตญาณของความเป็นพ่อ และสายเลือดที่ผูกพัน
- ผู้เขียน
